Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Aṅguttara Nikāya, English translation |
អង្គុត្តរ និកាយ ៣។៤០
Numbered Discourses 3.40
៤។ ទេវទូតវគ្គ
4. Messengers from the Gods
អាធិបតេយ្យសុត្ត
In Charge
“តីណិមានិ, ភិក្ខវេ, អាធិបតេយ្យានិ។ កតមានិ តីណិ? អត្តាធិបតេយ្យំ, លោកាធិបតេយ្យំ, ធម្មាធិបតេយ្យំ។
“There are, bhikkhus, these three things to put in charge. What three? Putting oneself, the world, or the teaching in charge.
កតមញ្ច, ភិក្ខវេ, អត្តាធិបតេយ្យំ? ឥធ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុ អរញ្ញគតោ វា រុក្ខមូលគតោ វា សុញ្ញាគារគតោ វា ឥតិ បដិសញ្ចិក្ខតិ: ‘ន ខោ បនាហំ ចីវរហេតុ អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិតោ។ ន បិណ្ឌបាតហេតុ, ន សេនាសនហេតុ, ន ឥតិភវាភវហេតុ អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិតោ។ អបិ ច ខោម្ហិ ឱតិណ្ណោ ជាតិយា ជរាយ មរណេន សោកេហិ បរិទេវេហិ ទុក្ខេហិ ទោមនស្សេហិ ឧបាយាសេហិ, ទុក្ខោតិណ្ណោ ទុក្ខបរេតោ។ អប្បេវ នាម ឥមស្ស កេវលស្ស ទុក្ខក្ខន្ធស្ស អន្តកិរិយា បញ្ញាយេថាតិ។ អហញ្ចេវ ខោ បន យាទិសកេ កាមេ ឱហាយ អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិតោ តាទិសកេ វា កាមេ បរិយេសេយ្យំ តតោ វា បាបិដ្ឋតរេ, ន មេតំ បតិរូបន៑ៜតិ។ សោ ឥតិ បដិសញ្ចិក្ខតិ: ‘អារទ្ធំ ខោ បន មេ វីរិយំ ភវិស្សតិ អសល្លីនំ, ឧបដ្ឋិតា សតិ អសម្មុដ្ឋា, បស្សទ្ធោ កាយោ អសារទ្ធោ, សមាហិតំ ចិត្តំ ឯកគ្គន៑ៜតិ។ សោ អត្តានំយេវ អធិបតិំ ករិត្វា អកុសលំ បជហតិ, កុសលំ ភាវេតិ, សាវជ្ឹ បជហតិ, អនវជ្ឹ ភាវេតិ, សុទ្ធំ អត្តានំ បរិហរតិ។ ឥទំ វុច្ចតិ, ភិក្ខវេ, អត្តាធិបតេយ្យំ។
And what, bhikkhus, is putting oneself in charge? It’s when a bhikkhu has gone to a wilderness, or to the root of a tree, or to an empty hut, and reflects like this: ‘I didn’t go forth from the lay life to homelessness for the sake of a robe, almsfood, lodgings, or rebirth in this or that state. But I was swamped by rebirth, old age, and death; by sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. I was swamped by suffering, mired in suffering. And I thought, “Hopefully I can find an end to this entire mass of suffering.” But it would not be appropriate for me to seek sensual pleasures like those I abandoned when I went forth, or even worse.’ Then they reflect: ‘My energy shall be roused up and unflagging, mindfulness shall be established and lucid, my body shall be tranquil and undisturbed, and my mind shall be immersed in samādhi.’ Putting themselves in charge, they give up the unskillful and develop the skillful, they give up the blameworthy and develop the blameless, and they keep themselves pure. This is called putting oneself in charge.
កតមញ្ច, ភិក្ខវេ, លោកាធិបតេយ្យំ? ឥធ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុ អរញ្ញគតោ វា រុក្ខមូលគតោ វា សុញ្ញាគារគតោ វា ឥតិ បដិសញ្ចិក្ខតិ: ‘ន ខោ បនាហំ ចីវរហេតុ អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិតោ។ ន បិណ្ឌបាតហេតុ, ន សេនាសនហេតុ, ន ឥតិភវាភវហេតុ អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិតោ។ អបិ ច ខោម្ហិ ឱតិណ្ណោ ជាតិយា ជរាយ មរណេន សោកេហិ បរិទេវេហិ ទុក្ខេហិ ទោមនស្សេហិ ឧបាយាសេហិ, ទុក្ខោតិណ្ណោ ទុក្ខបរេតោ។ អប្បេវ នាម ឥមស្ស កេវលស្ស ទុក្ខក្ខន្ធស្ស អន្តកិរិយា បញ្ញាយេថាៜតិ។ អហញ្ចេវ ខោ បន ឯវំ បព្ពជិតោ សមានោ កាមវិតក្កំ វា វិតក្កេយ្យំ, ព្យាបាទវិតក្កំ វា វិតក្កេយ្យំ, វិហិំសាវិតក្កំ វា វិតក្កេយ្យំ, មហា ខោ បនាយំ លោកសន្និវាសោ។ មហន្តស្មិំ ខោ បន លោកសន្និវាសេ សន្តិ សមណព្រាហ្មណា ឥទ្ធិមន្តោ ទិព្ពចក្ខុកា បរចិត្តវិទុនោ។ តេ ទូរតោបិ បស្សន្តិ, អាសន្នាបិ ន ទិស្សន្តិ, ចេតសាបិ ចិត្តំ បជានន្តិ។ តេបិ មំ ឯវំ ជានេយ្យុំ:
And what, bhikkhus, is putting the world in charge? It’s when a bhikkhu has gone to a wilderness, or to the root of a tree, or to an empty hut, and reflects like this: ‘I didn’t go forth from the lay life to homelessness for the sake of a robe, almsfood, lodgings, or rebirth in this or that state. But I was swamped by rebirth, old age, and death, by sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. I was swamped by suffering, mired in suffering. And I thought, “Hopefully I can find an end to this entire mass of suffering.” And now, since I’ve now gone forth, I might have sensual, malicious, or cruel thoughts. But the population of the world is large, and there are ascetics and brahmins who have psychic power—they’re clairvoyant, and can read the minds of others. They see far without being seen, even by those close; and they understand the minds of others. They would know me:
‘បស្សថ, ភោ, ឥមំ កុលបុត្តំ សទ្ធា អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិតោ សមានោ វោកិណ្ណោ វិហរតិ បាបកេហិ អកុសលេហិ ធម្មេហីៜតិ។ ទេវតាបិ ខោ សន្តិ ឥទ្ធិមន្តិនិយោ ទិព្ពចក្ខុកា បរចិត្តវិទុនិយោ។ តា ទូរតោបិ បស្សន្តិ, អាសន្នាបិ ន ទិស្សន្តិ, ចេតសាបិ ចិត្តំ ជានន្តិ។ តាបិ មំ ឯវំ ជានេយ្យុំ:
“Look at this gentleman; he’s gone forth out of faith from the lay life to homelessness, but he’s living mixed up with bad, unskillful qualities.” And there are deities, too, who have psychic power—they’re clairvoyant, and can read the minds of others. They see far without being seen, even by those close; and they understand the minds of others. They would know me:
‘បស្សថ, ភោ, ឥមំ កុលបុត្តំ សទ្ធា អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិតោ សមានោ វោកិណ្ណោ វិហរតិ បាបកេហិ អកុសលេហិ ធម្មេហីៜតិ។ សោ ឥតិ បដិសញ្ចិក្ខតិ: ‘អារទ្ធំ ខោ បន មេ វីរិយំ ភវិស្សតិ អសល្លីនំ, ឧបដ្ឋិតា សតិ អសម្មុដ្ឋា, បស្សទ្ធោ កាយោ អសារទ្ធោ, សមាហិតំ ចិត្តំ ឯកគ្គន៑ៜតិ។ សោ លោកំយេវ អធិបតិំ ករិត្វា អកុសលំ បជហតិ, កុសលំ ភាវេតិ, សាវជ្ឹ បជហតិ, អនវជ្ឹ ភាវេតិ, សុទ្ធំ អត្តានំ បរិហរតិ។ ឥទំ វុច្ចតិ, ភិក្ខវេ, លោកាធិបតេយ្យំ។
“Look at this gentleman; he’s gone forth out of faith from the lay life to homelessness, but he’s living mixed up with bad, unskillful qualities.”’ Then they reflect: ‘My energy shall be roused up and unflagging, mindfulness shall be established and lucid, my body shall be tranquil and undisturbed, and my mind shall be immersed in samādhi.’ Putting the world in charge, they give up the unskillful and develop the skillful, they give up the blameworthy and develop the blameless, and they keep themselves pure. This is called putting the world in charge.
កតមញ្ច, ភិក្ខវេ, ធម្មាធិបតេយ្យំ? ឥធ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុ អរញ្ញគតោ វា រុក្ខមូលគតោ វា សុញ្ញាគារគតោ វា ឥតិ បដិសញ្ចិក្ខតិ: ‘ន ខោ បនាហំ ចីវរហេតុ អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិតោ។ ន បិណ្ឌបាតហេតុ, ន សេនាសនហេតុ, ន ឥតិភវាភវហេតុ អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិតោ។ អបិ ច ខោម្ហិ ឱតិណ្ណោ ជាតិយា ជរាយ មរណេន សោកេហិ បរិទេវេហិ ទុក្ខេហិ ទោមនស្សេហិ ឧបាយាសេហិ, ទុក្ខោតិណ្ណោ ទុក្ខបរេតោ។ អប្បេវ នាម ឥមស្ស កេវលស្ស ទុក្ខក្ខន្ធស្ស អន្តកិរិយា បញ្ញាយេថាតិ។ ស្វាក្ខាតោ ភគវតា ធម្មោ សន្ទិដ្ឋិកោ អកាលិកោ ឯហិបស្សិកោ ឱបនេយ្យិកោ បច្ចត្តំ វេទិតព្ពោ វិញ្ញូហីតិ។ សន្តិ ខោ បន មេ សព្រហ្មចារី ជានំ បស្សំ វិហរន្តិ។ អហញ្ចេវ ខោ បន ឯវំ ស្វាក្ខាតេ ធម្មវិនយេ បព្ពជិតោ សមានោ កុសីតោ វិហរេយ្យំ បមត្តោ, ន មេតំ អស្ស បតិរូបន៑ៜតិ។ សោ ឥតិ បដិសញ្ចិក្ខតិ: ‘អារទ្ធំ ខោ បន មេ វីរិយំ ភវិស្សតិ អសល្លីនំ, ឧបដ្ឋិតា សតិ អសម្មុដ្ឋា, បស្សទ្ធោ កាយោ អសារទ្ធោ, សមាហិតំ ចិត្តំ ឯកគ្គន៑ៜតិ។ សោ ធម្មំយេវ អធិបតិំ ករិត្វា អកុសលំ បជហតិ, កុសលំ ភាវេតិ, សាវជ្ឹ បជហតិ, អនវជ្ឹ ភាវេតិ, សុទ្ធំ អត្តានំ បរិហរតិ។ ឥទំ វុច្ចតិ, ភិក្ខវេ, ធម្មាធិបតេយ្យំ។
And what, bhikkhus, is putting the teaching in charge? It’s when a bhikkhu has gone to a wilderness, or to the root of a tree, or to an empty hut, and reflects like this: ‘I didn’t go forth from the lay life to homelessness for the sake of a robe, almsfood, lodgings, or rebirth in this or that state. But I was swamped by rebirth, old age, and death, by sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. I was swamped by suffering, mired in suffering. And I thought, “Hopefully I can find an end to this entire mass of suffering.” The teaching is well explained by the Buddha—apparent in the present life, immediately effective, inviting inspection, relevant, so that sensible people can know it for themselves. I have spiritual companions who live knowing and seeing. Now that I’ve gone forth in this well explained teaching and training, it would not be appropriate for me to live lazy and heedless.’ Then they reflect: ‘My energy shall be roused up and unflagging, mindfulness shall be established and lucid, my body shall be tranquil and undisturbed, and my mind shall be immersed in samādhi.’ Putting the teaching in charge, they give up the unskillful and develop the skillful, they give up the blameworthy and develop the blameless, and they keep themselves pure. This is called putting the teaching in charge.
ឥមានិ ខោ, ភិក្ខវេ, តីណិ អាធិបតេយ្យានីតិ។
These are the three things to put in charge.
នត្ថិ លោកេ រហោ នាម, បាបកម្មំ បកុព្ពតោ; អត្តា តេ បុរិស ជានាតិ, សច្ចំ វា យទិ វា មុសា។
There’s no privacy in the world, for someone who does bad deeds. You’ll know for yourself, whether you’ve lied or told the truth.
កល្យាណំ វត ភោ សក្ខិ, អត្តានំ អតិមញ្ញសិ; យោ សន្តំ អត្តនិ បាបំ, អត្តានំ បរិគូហសិ។
When you witness your good self, you despise it; while you disguise your bad self inside yourself.
បស្សន្តិ ទេវា ច តថាគតា ច, លោកស្មិំ ពាលំ វិសមំ ចរន្តំ; តស្មា ហិ អត្តាធិបតេយ្យកោ ច, លោកាធិបោ ច និបកោ ច ឈាយី; ធម្មាធិបោ ច អនុធម្មចារី, ន ហីយតិ សច្ចបរក្កមោ មុនិ។
The gods and the Realized One see the fool who lives unjustly in the world. So with yourself in charge, live mindfully; with the world in charge, be alert and practice jhāna; with the teaching in charge,
បសយ្ហ មារំ អភិភុយ្យ អន្តកំ, យោ ច ផុសី ជាតិក្ខយំ បធានវា; សោ តាទិសោ លោកវិទូ សុមេធោ, សព្ពេសុ ធម្មេសុ អតម្មយោ មុនី”តិ។
Māra’s destroyed; the terminator’s overcome: one who strives reaches the end of rebirth. Poised, clever, knowing the world—that sage identifies with nothing at all.”
ទសមំ។
ទេវទូតវគ្គោ ចតុត្ថោ។
តស្សុទ្ទានំ
ព្រហ្ម អានន្ទ សារិបុត្តោ, និទានំ ហត្ថកេន ច; ទូតា ទុវេ ច រាជានោ, សុខុមាលាធិបតេយ្យេន ចាតិ។
The authoritative text of the Aṅguttara Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]