Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Majjhima Nikāya, English translation

    මජ්ඣිම නිකාය 79

    The Middle-Length Suttas Collection 79

    චූළසකුලුදායිසුත්ත

    The Shorter Discourse With Sakuludāyī

    ඒවං මේ සුතං—ඒකං සමයං භගවා රාජගහේ විහරති වේළුවනේ කලන්දකනිවාපේ. තේන ඛෝ පන සමයේන සකුලුදායී පරිබ්බාජකෝ මෝරනිවාපේ පරිබ්බාජකාරාමේ පටිවසති මහතියා පරිබ්බාජකපරිසාය සද්ධිං.

    So I have heard. At one time the Buddha was staying near Rājagaha, in the Bamboo Grove, the squirrels’ feeding ground. Now at that time the wanderer Sakuludāyī was residing together with a large assembly of wanderers in the monastery of the wanderers in the peacocks’ feeding ground.

    අථ ඛෝ භගවා පුබ්බණ්හසමයං නිවාසේත්වා පත්තචීවරමාදාය රාජගහං පිණ්ඩාය පාවිසි. අථ ඛෝ භගවතෝ ඒතදහෝසි: “අතිප්පගෝ ඛෝ තාව රාජගහේ පිණ්ඩාය චරිතුං. යන්නූනාහං යේන මෝරනිවාපෝ පරිබ්බාජකාරාමෝ යේන සකුලුදායී පරිබ්බාජකෝ තේනුපසඞ්කමේය්‍යන්”ති. අථ ඛෝ භගවා යේන මෝරනිවාපෝ පරිබ්බාජකාරාමෝ තේනුපසඞ්කමි.

    Then the Buddha robed up in the morning and, taking his bowl and robe, entered Rājagaha for alms. Then it occurred to him, “It’s too early to wander for alms in Rājagaha. Why don’t I visit the wanderer Sakuludāyī at the monastery of the wanderers in the peacocks’ feeding ground?” Then the Buddha went to the monastery of the wanderers.

    තේන ඛෝ පන සමයේන සකුලුදායී පරිබ්බාජකෝ මහතියා පරිබ්බාජකපරිසාය සද්ධිං නිසින්නෝ හෝති උන්නාදිනියා උච්චාසද්දමහාසද්දාය අනේකවිහිතං තිරච්ඡානකථං කථේන්තියා, සේය්‍යථිදං—රාජකථං චෝරකථං මහාමත්තකථං සේනාකථං භයකථං යුද්ධකථං අන්නකථං පානකථං වත්ථකථං සයනකථං මාලාකථං ගන්ධකථං ඤාතිකථං යානකථං ගාමකථං නිගමකථං නගරකථං ජනපදකථං ඉත්ථිකථං සූරකථං විසිඛාකථං කුම්භට්ඨානකථං පුබ්බපේතකථං නානත්තකථං ලෝකක්ඛායිකං සමුද්දක්ඛායිකං ඉතිභවාභවකථං ඉති වා.

    Now at that time, Sakuludāyī was sitting together with a large assembly of wanderers making an uproar, a dreadful racket. They engaged in all kinds of low talk, such as talk about kings, bandits, and ministers; talk about armies, threats, and wars; talk about food, drink, clothes, and beds; talk about garlands and fragrances; talk about family, vehicles, villages, towns, cities, and countries; talk about women and heroes; street talk and well talk; talk about the departed; motley talk; tales of land and sea; and talk about being reborn in this or that state of existence.

    අද්දසා ඛෝ සකුලුදායී පරිබ්බාජකෝ භගවන්තං දූරතෝව ආගච්ඡන්තං. දිස්වාන සකං පරිසං සණ්ඨාපේසි: “අප්පසද්දා භෝන්තෝ හෝන්තු, මා භෝන්තෝ සද්දමකත්ථ. අයං සමණෝ ගෝතමෝ ආගච්ඡති; අප්පසද්දකාමෝ ඛෝ පන සෝ ආයස්මා අප්පසද්දස්ස වණ්ණවාදී. අප්පේව නාම අප්පසද්දං පරිසං විදිත්වා උපසඞ්කමිතබ්බං මඤ්ඤේය්‍යා”ති. අථ ඛෝ තේ පරිබ්බාජකා තුණ්හී අහේසුං.

    Sakuludāyī saw the Buddha coming off in the distance, and hushed his own assembly, “Be quiet, good sirs, don’t make a sound. Here comes the ascetic Gotama. The venerable likes quiet and praises quiet. Hopefully if he sees that our assembly is quiet he’ll see fit to approach.” Then those wanderers fell silent.

    අථ ඛෝ භගවා යේන සකුලුදායී පරිබ්බාජකෝ තේනුපසඞ්කමි. අථ ඛෝ සකුලුදායී පරිබ්බාජකෝ භගවන්තං ඒතදවෝච: “ඒතු ඛෝ, භන්තේ, භගවා. ස්වාගතං, භන්තේ, භගවතෝ. චිරස්සං ඛෝ, භන්තේ, භගවා ඉමං පරියායමකාසි යදිදං ඉධාගමනාය. නිසීදතු, භන්තේ, භගවා; ඉදමාසනං පඤ්ඤත්තන්”ති. නිසීදි භගවා පඤ්ඤත්තේ ආසනේ. සකුලුදායීපි ඛෝ පරිබ්බාජකෝ අඤ්ඤතරං නීචං ආසනං ගහේත්වා ඒකමන්තං නිසීදි. ඒකමන්තං නිසින්නං ඛෝ සකුලුදායිං පරිබ්බාජකං භගවා ඒතදවෝච: “කාය නුත්ථ, උදායි, ඒතරහි කථාය සන්නිසින්නා, කා ච පන වෝ අන්තරාකථා විප්පකතා”ති?

    Then the Buddha approached Sakuludāyī, who said to him, “Let the Blessed One come, sir! Welcome to the Blessed One, sir! It’s been a long time since you took the opportunity to come here. Please, sir, sit down, this seat is ready.” The Buddha sat on the seat spread out, while Sakuludāyī took a low seat and sat to one side. The Buddha said to him, “Udāyī, what were you sitting talking about just now? What conversation was left unfinished?”

    “තිට්ඨතේසා, භන්තේ, කථා යාය මයං ඒතරහි කථාය සන්නිසින්නා. නේසා, භන්තේ, කථා භගවතෝ දුල්ලභා භවිස්සති පච්ඡාපි සවනාය. යදාහං, භන්තේ, ඉමං පරිසං අනුපසඞ්කන්තෝ හෝමි අථායං පරිසා අනේකවිහිතං තිරච්ඡානකථං කථේන්තී නිසින්නා හෝති; යදා ච ඛෝ අහං, භන්තේ, ඉමං පරිසං උපසඞ්කන්තෝ හෝමි අථායං පරිසා මමඤ්ඤේව මුඛං උල්ලෝකේන්තී නිසින්නා හෝති: ‘යං නෝ සමණෝ උදායී ධම්මං භාසිස්සති තං සෝස්සාමා(අ)ති; යදා පන, භන්තේ, භගවා ඉමං පරිසං උපසඞ්කන්තෝ හෝති අථාහඤ්චේව අයඤ්ච පරිසා භගවතෝ මුඛං උල්ලෝකේන්තා නිසින්නා හෝම: ‘යං නෝ භගවා ධම්මං භාසිස්සති තං සෝස්සාමා(අ)”ති.

    “Sir, leave aside what we were sitting talking about just now. It won’t be hard for you to hear about that later. When I don’t come to the assembly, they sit and engage in all kinds of low talk. But when I have come to the assembly, they sit gazing up at my face alone, thinking, ‘Whatever the ascetic Udāyī teaches, we shall listen to it.’ But when the Buddha has come to the assembly, both myself and the assembly sit gazing up at your face, thinking, ‘Whatever the Buddha teaches, we shall listen to it.’”

    “තේනහුදායි, තංයේවේත්ථ පටිභාතු යථා මං පටිභාසේය්‍යා”ති.

    “Well then, Udāyī, suggest something for me to talk about.”

    “පුරිමානි, භන්තේ, දිවසානි පුරිමතරානි සබ්බඤ්ඤූ සබ්බදස්සාවී අපරිසේසං ඤාණදස්සනං පටිජානමානෝ ‘චරතෝ ච මේ තිට්ඨතෝ ච සුත්තස්ස ච ජාගරස්ස ච සතතං සමිතං ඤාණදස්සනං පච්චුපට්ඨිතන්(අ)ති. සෝ මයා පුබ්බන්තං ආරබ්භ පඤ්හං පුට්ඨෝ සමානෝ අඤ්ඤේනඤ්ඤං පටිචරි, බහිද්ධා කථං අපනාමේසි, කෝපඤ්ච දෝසඤ්ච අප්පච්චයඤ්ච පාත්වාකාසි. තස්ස මය්හං, භන්තේ, භගවන්තංයේව ආරබ්භ සති උදපාදි: ‘අහෝ නූන භගවා, අහෝ නූන සුගතෝ. යෝ ඉමේසං ධම්මානං සුකුසලෝ(අ)”ති.

    “Master Gotama, a few days ago someone was claiming to be all-knowing and all-seeing, to know and see everything without exception, thus: ‘Knowledge and vision are constantly and continually present to me, while walking, standing, sleeping, and waking.’ When I asked them a question about the past, they dodged the issue, distracted the discussion with irrelevant points, and displayed annoyance, hate, and bitterness. That reminded me of the Buddha: ‘Surely it must be the Blessed One, the Holy One who is so skilled in such matters.’”

    “කෝ පන සෝ, උදායි, සබ්බඤ්ඤූ සබ්බදස්සාවී අපරිසේසං ඤාණදස්සනං පටිජානමානෝ ‘චරතෝ ච මේ තිට්ඨතෝ ච සුත්තස්ස ච ජාගරස්ස ච සතතං සමිතං ඤාණදස්සනං පච්චුපට්ඨිතන්(අ)ති, යෝ තයා පුබ්බන්තං ආරබ්භ පඤ්හං පුට්ඨෝ සමානෝ අඤ්ඤේනඤ්ඤං පටිචරි, බහිද්ධා කථං අපනාමේසි කෝපඤ්ච දෝසඤ්ච අප්පච්චයඤ්ච පාත්වාකාසී”ති?

    “But Udāyī, who was it that made such a claim and behaved in such a way?”

    “නිගණ්ඨෝ, භන්තේ, නාටපුත්තෝ”ති.

    “It was the Jain ascetic of the Ñātika clan, sir.”

    “යෝ ඛෝ, උදායි, අනේකවිහිතං පුබ්බේනිවාසං අනුස්සරේය්‍ය, සේය්‍යථිදං—ඒකම්පි ජාතිං ද්වේපි ජාතියෝ …පේ… ඉති සාකාරං සෞද්දේසං අනේකවිහිතං පුබ්බේනිවාසං අනුස්සරේය්‍ය, සෝ වා මං පුබ්බන්තං ආරබ්භ පඤ්හං පුච්ඡේය්‍ය, තං වාහං පුබ්බන්තං ආරබ්භ පඤ්හං පුච්ඡේය්‍යං; සෝ වා මේ පුබ්බන්තං ආරබ්භ පඤ්හස්ස වේය්‍යාකරණේන චිත්තං ආරාධේය්‍ය, තස්ස වාහං පුබ්බන්තං ආරබ්භ පඤ්හස්ස වේය්‍යාකරණේන චිත්තං ආරාධේය්‍යං.

    “Udāyī, someone who can recollect their many kinds of past lives, with features and details, might ask me a question about the past, or I might ask them a question about the past. And they might satisfy me with their answer, or I might satisfy them with my answer.

    යෝ ඛෝ, උදායි, දිබ්බේන චක්ඛුනා විසුද්ධේන අතික්කන්තමානුසකේන සත්තේ පස්සේය්‍ය චවමානේ උපපජ්ජමානේ හීනේ පණීතේ සුවණ්ණේ දුබ්බණ්ණේ සුගතේ දුග්ගතේ යථාකම්මූපගේ සත්තේ පජානේය්‍ය, සෝ වා මං අපරන්තං ආරබ්භ පඤ්හං පුච්ඡේය්‍ය, තං වාහං අපරන්තං ආරබ්භ පඤ්හං පුච්ඡේය්‍යං; සෝ වා මේ අපරන්තං ආරබ්භ පඤ්හස්ස වේය්‍යාකරණේන චිත්තං ආරාධේය්‍ය, තස්ස වාහං අපරන්තං ආරබ්භ පඤ්හස්ස වේය්‍යාකරණේන චිත්තං ආරාධේය්‍යං.

    Someone who, with clairvoyance that is purified and superhuman, understands how sentient beings are reborn according to their deeds might ask me a question about the future, or I might ask them a question about the future. And they might satisfy me with their answer, or I might satisfy them with my answer.

    අපි ච, උදායි, තිට්ඨතු පුබ්බන්තෝ, තිට්ඨතු අපරන්තෝ. ධම්මං තේ දේසේස්සාමි—ඉමස්මිං සති ඉදං හෝති, ඉමස්සුප්පාදා ඉදං උප්පජ්ජති; ඉමස්මිං අසති ඉදං න හෝති, ඉමස්ස නිරෝධා ඉදං නිරුජ්ඣතී”ති.

    Nevertheless, Udāyī, leave aside the past and the future. I shall teach you the Dhamma: ‘When this exists, that is; due to the arising of this, that arises. When this doesn’t exist, that is not; due to the cessation of this, that ceases.’”

    “අහඤ්හි, භන්තේ, යාවතකම්පි මේ ඉමිනා අත්තභාවේන පච්චනුභූතං තම්පි නප්පහෝමි සාකාරං සෞද්දේසං අනුස්සරිතුං, කුතෝ පනාහං අනේකවිහිතං පුබ්බේනිවාසං අනුස්සරිස්සාමි, සේය්‍යථිදං—ඒකම්පි ජාතිං ද්වේපි ජාතියෝ …පේ… ඉති සාකාරං සෞද්දේසං අනේකවිහිතං පුබ්බේනිවාසං අනුස්සරිස්සාමි, සේය්‍යථාපි භගවා? අහඤ්හි, භන්තේ, ඒතරහි පංසුපිසාචකම්පි න පස්සාමි, කුතෝ පනාහං දිබ්බේන චක්ඛුනා විසුද්ධේන අතික්කන්තමානුසකේන සත්තේ පස්සිස්සාමි චවමානේ උපපජ්ජමානේ හීනේ පණීතේ සුවණ්ණේ දුබ්බණ්ණේ සුගතේ දුග්ගතේ යථාකම්මූපගේ සත්තේ පජානිස්සාමි, සේය්‍යථාපි භගවා? යං පන මං, භන්තේ, භගවා ඒවමාහ: ‘අපි ච, උදායි, තිට්ඨතු පුබ්බන්තෝ, තිට්ඨතු අපරන්තෝ; ධම්මං තේ දේසේස්සාමි—

    “Well sir, I can’t even recall with features and details what I’ve undergone in this incarnation. How should I possibly recollect my many kinds of past lives with features and details, like the Buddha? For I can’t even see a mud-goblin right now. How should I possibly, with clairvoyance that is purified and superhuman, see sentient beings passing away and being reborn, like the Buddha? But then the Buddha told me, ‘Nevertheless, Udāyī, leave aside the past and the future. I shall teach you the Dhamma:

    ඉමස්මිං සති ඉදං හෝති, ඉමස්සුප්පාදා ඉදං උප්පජ්ජති; ඉමස්මිං අසති ඉදං න හෝති, ඉමස්ස නිරෝධා ඉදං නිරුජ්ඣතී(අ)ති තඤ්ච පන මේ භිය්‍යෝසෝ මත්තාය න පක්ඛායති. අප්පේව නාමාහං, භන්තේ, සකේ ආචරියකේ භගවතෝ චිත්තං ආරාධේය්‍යං පඤ්හස්ස වේය්‍යාකරණේනා”ති.

    “When this exists, that is; due to the arising of this, that arises. When this doesn’t exist, that is not; due to the cessation of this, that ceases.”’ But that is even more unclear to me. Perhaps I might satisfy the Buddha by answering a question about my own tradition.”

    “කින්ති පන තේ, උදායි, සකේ ආචරියකේ හෝතී”ති?

    “But Udāyī, what is your own tradition?”

    “අම්හාකං, භන්තේ, සකේ ආචරියකේ ඒවං හෝති: ‘අයං පරමෝ වණ්ණෝ, අයං පරමෝ වණ්ණෝ(අ)”ති.

    “Sir, it’s this: ‘This is the ultimate splendor, this is the ultimate splendor.’”

    “යං පන තේ ඒතං, උදායි, සකේ ආචරියකේ ඒවං හෝති: ‘අයං පරමෝ වණ්ණෝ, අයං පරමෝ වණ්ණෝ(අ)ති, කතමෝ සෝ පරමෝ වණ්ණෝ”ති?

    “But what is that ultimate splendor?”

    “යස්මා, භන්තේ, වණ්ණා අඤ්ඤෝ වණ්ණෝ උත්තරිතරෝ වා පණීතතරෝ වා නත්ථි සෝ පරමෝ වණ්ණෝ”ති.

    “Sir, the ultimate splendor is the splendor compared to which no other splendor is finer.”

    “කතමෝ පන සෝ පරමෝ වණ්ණෝ යස්මා වණ්ණා අඤ්ඤෝ වණ්ණෝ උත්තරිතරෝ වා පණීතතරෝ වා නත්ථී”ති?

    “But what is that ultimate splendor compared to which no other splendor is finer?”

    “යස්මා, භන්තේ, වණ්ණා අඤ්ඤෝ වණ්ණෝ උත්තරිතරෝ වා පණීතතරෝ වා නත්ථි සෝ පරමෝ වණ්ණෝ”ති.

    “Sir, the ultimate splendor is the splendor compared to which no other splendor is finer.”

    “දීඝාපි ඛෝ තේ ඒසා, උදායි, ඵරේය්‍ය: ‘යස්මා, භන්තේ, වණ්ණා අඤ්ඤෝ වණ්ණෝ උත්තරිතරෝ වා පණීතතරෝ වා නත්ථි සෝ පරමෝ වණ්ණෝ(අ)ති වදේසි, තඤ්ච වණ්ණං න පඤ්ඤපේසි. සේය්‍යථාපි, උදායි, පුරිසෝ ඒවං වදේය්‍ය: ‘අහං යා ඉමස්මිං ජනපදේ ජනපදකල්‍යාණී තං ඉච්ඡාමි, තං කාමේමී(අ)ති. තමේනං ඒවං වදේය්‍යුං: ‘අම්භෝ පුරිස, යං ත්වං ජනපදකල්‍යාණිං ඉච්ඡසි කාමේසි, ජානාසි තං ජනපදකල්‍යාණිං—ඛත්තියී වා බ්‍රාහ්මණී වා වේස්සී වා සුද්දී වා(අ)ති? ඉති පුට්ඨෝ ‘නෝ(අ)ති වදේය්‍ය. තමේනං ඒවං වදේය්‍යුං: ‘අම්භෝ පුරිස, යං ත්වං ජනපදකල්‍යාණිං ඉච්ඡසි කාමේසි, ජානාසි තං ජනපදකල්‍යාණිං—ඒවංනාමා ඒවඞ්ගෝත්තාති වාති …පේ… දීඝා වා රස්සා වා මජ්ඣිමා වා කාළී වා සාමා වා මඞ්ගුරච්ඡවී වාති … අමුකස්මිං ගාමේ වා නිගමේ වා නගරේ වා(අ)ති? ඉති පුට්ඨෝ ‘නෝ(අ)ති වදේය්‍ය. තමේනං ඒවං වදේය්‍යුං: ‘අම්භෝ පුරිස, යං ත්වං න ජානාසි න පස්සසි, තං ත්වං ඉච්ඡසි කාමේසී(අ)ති? ඉති පුට්ඨෝ ‘ආමා(අ)ති වදේය්‍ය.

    “Udāyī, you could draw this out for a long time. You say, ‘The ultimate splendor is the splendor compared to which no other splendor is finer.’ But you don’t describe that splendor. Suppose a man was to say, ‘Whoever the finest lady in the land is, it is her that I want, her I desire!’ They’d say to him, ‘Mister, that finest lady in the land who you desire—do you know whether she’s an aristocrat, a brahmin, a peasant, or a menial?’ Asked this, he’d say, ‘No.’ They’d say to him, ‘Mister, that finest lady in the land who you desire—do you know her name or clan? Whether she’s tall or short or medium? Whether her skin is black, brown, or tawny? What village, town, or city she comes from?’ Asked this, he’d say, ‘No.’ They’d say to him, ‘Mister, do you desire someone who you’ve never even known or seen?’ Asked this, he’d say, ‘Yes.’

    තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි—නනු ඒවං සන්තේ, තස්ස පුරිසස්ස අප්පාටිහීරකතං භාසිතං සම්පජ්ජතී”ති?

    What do you think, Udāyī? This being so, doesn’t that man’s statement turn out to have no demonstrable basis?”

    “අද්ධා ඛෝ, භන්තේ, ඒවං සන්තේ තස්ස පුරිසස්ස අප්පාටිහීරකතං භාසිතං සම්පජ්ජතී”ති.

    “Clearly that’s the case, sir.”

    “ඒවමේව ඛෝ ත්වං, උදායි, ‘යස්මා, භන්තේ, වණ්ණා අඤ්ඤෝ වණ්ණෝ උත්තරිතරෝ වා පණීතතරෝ වා නත්ථි සෝ පරමෝ වණ්ණෝ(අ)ති වදේසි, තඤ්ච වණ්ණං න පඤ්ඤපේසී”ති.

    “In the same way, you say, ‘The ultimate splendor is the splendor compared to which no other splendor is finer.’ But you don’t describe that splendor.”

    “සේය්‍යථාපි, භන්තේ, මණි වේළුරියෝ සුභෝ ජාතිමා අට්ඨංසෝ සුපරිකම්මකතෝ පණ්ඩුකම්බලේ නික්ඛිත්තෝ භාසතේ ච තපතේ ච විරෝචති ච, ඒවං වණ්ණෝ අත්තා හෝති අරෝගෝ පරං මරණා”ති.

    “Sir, suppose there was a beryl gem that was naturally beautiful, eight-faceted, well-worked. When placed on a cream rug it would shine and glow and radiate. Such is the splendor of the self that is well after death.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යෝ වා මණි වේළුරියෝ සුභෝ ජාතිමා අට්ඨංසෝ සුපරිකම්මකතෝ පණ්ඩුකම්බලේ නික්ඛිත්තෝ භාසතේ ච තපතේ ච විරෝචති ච, යෝ වා රත්තන්ධකාරතිමිසාය කිමි ඛජ්ජෝපනකෝ—ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං කතමෝ වණ්ණෝ අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති?

    “What do you think, Udāyī? Which of these two has a finer splendor: such a beryl gem, or a firefly in the dark of night?”

    “ය්වායං, භන්තේ, රත්තන්ධකාරතිමිසාය කිමි ඛජ්ජෝපනකෝ—අයං ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති.

    “A firefly in the dark of night, sir.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යෝ වා රත්තන්ධකාරතිමිසාය කිමි ඛජ්ජෝපනකෝ, යෝ වා රත්තන්ධකාරතිමිසාය තේලප්පදීපෝ—ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං කතමෝ වණ්ණෝ අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති?

    “What do you think, Udāyī? Which of these two has a finer splendor: a firefly in the dark of night, or an oil lamp in the dark of night?”

    “ය්වායං, භන්තේ, රත්තන්ධකාරතිමිසාය තේලප්පදීපෝ—අයං ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති.

    “An oil lamp in the dark of night, sir.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යෝ වා රත්තන්ධකාරතිමිසාය තේලප්පදීපෝ, යෝ වා රත්තන්ධකාරතිමිසාය මහාඅග්ගික්ඛන්ධෝ—ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං කතමෝ වණ්ණෝ අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති?

    “What do you think, Udāyī? Which of these two has a finer splendor: an oil lamp in the dark of night, or a bonfire in the dark of night?”

    “ය්වායං, භන්තේ, රත්තන්ධකාරතිමිසාය මහාඅග්ගික්ඛන්ධෝ—අයං ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති.

    “A bonfire in the dark of night, sir.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යෝ වා රත්තන්ධකාරතිමිසාය මහාඅග්ගික්ඛන්ධෝ, යා වා රත්තියා පච්චූසසමයං විද්ධේ විගතවලාහකේ දේවේ ඕසධිතාරකා—ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං කතමෝ වණ්ණෝ අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති?

    “What do you think, Udāyī? Which of these two has a finer splendor: a bonfire in the dark of night, or the Morning Star in a clear and cloudless sky at the crack of dawn?”

    “ය්වායං, භන්තේ, රත්තියා පච්චූසසමයං විද්ධේ විගතවලාහකේ දේවේ ඕසධිතාරකා—අයං ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති.

    “The Morning Star in a clear and cloudless sky at the crack of dawn, sir.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යා වා රත්තියා පච්චූසසමයං විද්ධේ විගතවලාහකේ දේවේ ඕසධිතාරකා, යෝ වා තදහුපෝසථේ පන්නරසේ විද්ධේ විගතවලාහකේ දේවේ අභිදෝ අඩ්ඪරත්තසමයං චන්දෝ—ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං කතමෝ වණ්ණෝ අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති?

    “What do you think, Udāyī? Which of these two has a finer splendor: the Morning Star in a clear and cloudless sky at the crack of dawn, or the full moon at midnight in a clear and cloudless sky on the Uposatha day of the fifteenth?”

    “ය්වායං, භන්තේ, තදහුපෝසථේ පන්නරසේ විද්ධේ විගතවලාහකේ දේවේ අභිදෝ අඩ්ඪරත්තසමයං චන්දෝ—අයං ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති.

    “The full moon at midnight in a clear and cloudless sky on the Uposatha day of the fifteenth, sir.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යෝ වා තදහුපෝසථේ පන්නරසේ විද්ධේ විගතවලාහකේ දේවේ අභිදෝ අඩ්ඪරත්තසමයං චන්දෝ, යෝ වා වස්සානං පච්ඡිමේ මාසේ සරදසමයේ විද්ධේ විගතවලාහකේ දේවේ අභිදෝ මජ්ඣන්හිකසමයං සූරියෝ—ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං කතමෝ වණ්ණෝ අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති?

    “What do you think, Udāyī? Which of these two has a finer splendor: the full moon at midnight in a clear and cloudless sky on the Uposatha day of the fifteenth, or the sun at midday in a clear and cloudless sky in the last month of the rainy season?”

    “ය්වායං, භන්තේ, වස්සානං පච්ඡිමේ මාසේ සරදසමයේ විද්ධේ විගතවලාහකේ දේවේ අභිදෝ මජ්ඣන්හිකසමයං සූරියෝ—අයං ඉමේසං උභින්නං වණ්ණානං අභික්කන්තතරෝ ච පණීතතරෝ චා”ති.

    “The sun at midday in a clear and cloudless sky in the last month of the rainy season, sir.”

    “අතෝ ඛෝ තේ, උදායි, බහූ හි බහුතරා දේවා යේ ඉමේසං චන්දිමසූරියානං ආභා නානුභෝන්ති, ත්‍යාහං පජානාමි. අථ ච පනාහං න වදාමි: ‘යස්මා වණ්ණා අඤ්ඤෝ වණ්ණෝ උත්තරිතරෝ වා පණීතතරෝ වා නත්ථී(අ)ති. අථ ච පන ත්වං, උදායි, ‘ය්වායං වණ්ණෝ කිමිනා ඛජ්ජෝපනකේන නිහීනතරෝ ච පතිකිට්ඨතරෝ ච සෝ පරමෝ වණ්ණෝ(අ)ති වදේසි, තඤ්ච වණ්ණං න පඤ්ඤපේසී”ති.

    “Beyond this, Udāyī, I know very many gods on whom the light of the sun and moon make no impression. Nevertheless, I do not say: ‘The splendor compared to which no other splendor is finer.’ But of the splendor inferior to a firefly you say, ‘This is the ultimate splendor.’ And you don’t describe that splendor.”

    “අච්ඡිදං භගවා කථං, අච්ඡිදං සුගතෝ කථන්”ති.

    “The Blessed One has cut short the discussion! The Holy One has cut short the discussion!”

    “කිං පන ත්වං, උදායි, ඒවං වදේසි: ‘අච්ඡිදං භගවා කථං, අච්ඡිදං සුගතෝ කථන්(අ)”ති?

    “But Udāyī, why do you say this?”

    “අම්හාකං, භන්තේ, සකේ ආචරියකේ ඒවං හෝති: ‘අයං පරමෝ වණ්ණෝ, අයං පරමෝ වණ්ණෝ(අ)ති. තේ මයං, භන්තේ, භගවතා සකේ ආචරියකේ සමනුයුඤ්ජීයමානා සමනුග්ගාහීයමානා සමනුභාසීයමානා රිත්තා තුච්ඡා අපරද්ධා”ති.

    “Sir, it says this in our own tradition: ‘This is the ultimate splendor, this is the ultimate splendor.’ But when pursued, pressed, and grilled on our own tradition, we turned out to be void, hollow, and mistaken.”

    “කිං පනුදායි, අත්ථි ඒකන්තසුඛෝ ලෝකෝ, අත්ථි ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා”ති?

    “But Udāyī, is there a world of perfect happiness? And is there a grounded path for realizing a world of perfect happiness?”

    “අම්හාකං, භන්තේ, සකේ ආචරියකේ ඒවං හෝති: ‘අත්ථි ඒකන්තසුඛෝ ලෝකෝ, අත්ථි ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා(අ)”ති.

    “Sir, it says this in our own tradition: ‘There is a world of perfect happiness. And there is a grounded path for realizing a world of perfect happiness.’”

    “කතමා පන සා, උදායි, ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා”ති?

    “Well, what is that grounded path for realizing a world of perfect happiness?”

    “ඉධ, භන්තේ, ඒකච්චෝ පාණාතිපාතං පහාය පාණාතිපාතා පටිවිරතෝ හෝති, අදින්නාදානං පහාය අදින්නාදානා පටිවිරතෝ හෝති, කාමේසුමිච්ඡාචාරං පහාය කාමේසුමිච්ඡාචාරා පටිවිරතෝ හෝති, මුසාවාදං පහාය මුසාවාදා පටිවිරතෝ හෝති, අඤ්ඤතරං වා පන තපෝගුණං සමාදාය වත්තති. අයං ඛෝ සා, භන්තේ, ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා”ති.

    “Sir, it’s when someone gives up killing living creatures, stealing, sexual misconduct, and lying. And they proceed having undertaken some kind of mortification. This is the grounded path for realizing a world of perfect happiness.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යස්මිං සමයේ පාණාතිපාතං පහාය පාණාතිපාතා පටිවිරතෝ හෝති, ඒකන්තසුඛී වා තස්මිං සමයේ අත්තා හෝති සුඛදුක්ඛී වා”ති?

    “What do you think, Udāyī? On an occasion when someone refrains from killing living creatures, is their self perfectly happy at that time, or does it have both pleasure and pain?”

    “සුඛදුක්ඛී, භන්තේ”.

    “It has both pleasure and pain.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යස්මිං සමයේ අදින්නාදානං පහාය අදින්නාදානා පටිවිරතෝ හෝති, ඒකන්තසුඛී වා තස්මිං සමයේ අත්තා හෝති සුඛදුක්ඛී වා”ති? “සුඛදුක්ඛී, භන්තේ”. “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යස්මිං සමයේ කාමේසුමිච්ඡාචාරං පහාය කාමේසුමිච්ඡාචාරා පටිවිරතෝ හෝති, ඒකන්තසුඛී වා තස්මිං සමයේ අත්තා හෝති සුඛදුක්ඛී වා”ති? “සුඛදුක්ඛී, භන්තේ”. “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යස්මිං සමයේ මුසාවාදං පහාය මුසාවාදා පටිවිරතෝ හෝති, ඒකන්තසුඛී වා තස්මිං සමයේ අත්තා හෝති සුඛදුක්ඛී වා”ති?

    “What do you think, Udāyī? On an occasion when someone refrains from stealing … sexual misconduct … lying, is their self perfectly happy at that time, or does it have both pleasure and pain?”

    “සුඛදුක්ඛී, භන්තේ”.

    “It has both pleasure and pain.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, යස්මිං සමයේ අඤ්ඤතරං තපෝගුණං සමාදාය වත්තති, ඒකන්තසුඛී වා තස්මිං සමයේ අත්තා හෝති සුඛදුක්ඛී වා”ති?

    “What do you think, Udāyī? On an occasion when someone undertakes and follows some kind of mortification, is their self perfectly happy at that time, or does it have both pleasure and pain?”

    “සුඛදුක්ඛී, භන්තේ”.

    “It has both pleasure and pain.”

    “තං කිං මඤ්ඤසි, උදායි, අපි නු ඛෝ වෝකිණ්ණසුඛදුක්ඛං පටිපදං ආගම්ම ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියා හෝතී”ති?

    “What do you think, Udāyī? Is a perfectly happy world realized by relying on a practice of mixed pleasure and pain?”

    “අච්ඡිදං භගවා කථං, අච්ඡිදං සුගතෝ කථන්”ති.

    “The Blessed One has cut short the discussion! The Holy One has cut short the discussion!”

    “කිං පන ත්වං, උදායි, වදේසි: ‘අච්ඡිදං භගවා කථං, අච්ඡිදං සුගතෝ කථන්(අ)”ති?

    “But Udāyī, why do you say this?”

    “අම්හාකං, භන්තේ, සකේ ආචරියකේ ඒවං හෝති: ‘අත්ථි ඒකන්තසුඛෝ ලෝකෝ, අත්ථි ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා(අ)ති. තේ මයං, භන්තේ, භගවතා සකේ ආචරියකේ සමනුයුඤ්ජියමානා සමනුග්ගාහියමානා සමනුභාසියමානා රිත්තා තුච්ඡා අපරද්ධා”ති.

    “Sir, it says this in our own tradition: ‘There is a world of perfect happiness. And there is a grounded path for realizing a world of perfect happiness.’ But when pursued, pressed, and grilled on our own tradition, we turned out to be void, hollow, and mistaken.

    “කිං පන, භන්තේ, අත්ථි ඒකන්තසුඛෝ ලෝකෝ, අත්ථි ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා”ති?

    But sir, is there a world of perfect happiness? And is there a grounded path for realizing a world of perfect happiness?”

    “අත්ථි ඛෝ, උදායි, ඒකන්තසුඛෝ ලෝකෝ, අත්ථි ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා”ති.

    “There is a world of perfect happiness, Udāyī. And there is a grounded path for realizing a world of perfect happiness.”

    “කතමා පන සා, භන්තේ, ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා”ති?

    “Well sir, what is that grounded path for realizing a world of perfect happiness?”

    “ඉධුදායි, භික්ඛු විවිච්චේව කාමේහි …පේ… පඨමං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති; විතක්කවිචාරානං වූපසමා …පේ… දුතියං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති; පීතියා ච විරාගා …පේ… තතියං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති—අයං ඛෝ සා, උදායි, ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා”ති.

    “It’s when a bhikkhu, quite secluded from sensual pleasures, secluded from unskillful qualities, enters and remains in the first jhāna. As the placing of the mind and keeping it connected are stilled, they enter and remain in the second jhāna. With the fading away of rapture, they enter and remain in the third jhāna. This is the grounded path for realizing a world of perfect happiness.”

    “න ඛෝ සා, භන්තේ, ආකාරවතී පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියාය, සච්ඡිකතෝ හිස්ස, භන්තේ, ඒත්තාවතා ඒකන්තසුඛෝ ලෝකෝ හෝතී”ති.

    “Sir, that’s not the grounded path for realizing a world of perfect happiness. At that point a perfectly happy world has already been realized.”

    “න ඛ්වාස්ස, උදායි, ඒත්තාවතා ඒකන්තසුඛෝ ලෝකෝ සච්ඡිකතෝ හෝති; ආකාරවතී ත්වේව සා පටිපදා ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියායා”ති.

    “No, Udāyī, at that point a perfectly happy world has not been realized. This is the grounded path for realizing a world of perfect happiness.”

    ඒවං වුත්තේ, සකුලුදායිස්ස පරිබ්බාජකස්ස පරිසා උන්නාදිනී උච්චාසද්දමහාසද්දා අහෝසි: “ඒත්ථ මයං අනස්සාම සාචරියකා, ඒත්ථ මයං අනස්සාම සාචරියකා. න මයං ඉතෝ භිය්‍යෝ උත්තරිතරං පජානාමා”ති.

    When he said this, Sakuludāyī’s assembly made an uproar, a dreadful racket, “In that case, we’re lost, and so are our traditional teachings! We’re lost, and so are our traditional teachings! We know nothing higher than this!”

    අථ ඛෝ සකුලුදායී පරිබ්බාජකෝ තේ පරිබ්බාජකේ අප්පසද්දේ කත්වා භගවන්තං ඒතදවෝච: “කිත්තාවතා පනාස්ස, භන්තේ, ඒකන්තසුඛෝ ලෝකෝ සච්ඡිකතෝ හෝතී”ති?

    Then Sakuludāyī, having quieted those wanderers, said to the Buddha, “Well sir, at what point is a perfectly happy world realized?”

    “ඉධුදායි, භික්ඛු සුඛස්ස ච පහානා …පේ… චතුත්ථං ඣානං … උපසම්පජ්ජ විහරති. යා තා දේවතා ඒකන්තසුඛං ලෝකං උපපන්නා තාහි දේවතාහි සද්ධිං සන්තිට්ඨති සල්ලපති සාකච්ඡං සමාපජ්ජති. ඒත්තාවතා ඛ්වාස්ස, උදායි, ඒකන්තසුඛෝ ලෝකෝ සච්ඡිකතෝ හෝතී”ති.

    “It’s when, giving up pleasure and pain, and ending former happiness and sadness, a bhikkhu enters and remains in the fourth jhāna. There are deities who have been reborn in a perfectly happy world. That bhikkhu associates with them, converses, and engages in discussion. It’s at this point that a perfectly happy world has been realized.”

    “ඒතස්ස නූන, භන්තේ, ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ භගවති බ්‍රහ්මචරියං චරන්තී”ති?

    “Surely the bhikkhus must lead the spiritual life under the Buddha for the sake of realizing this perfectly happy world?”

    “න ඛෝ, උදායි, ඒකන්තසුඛස්ස ලෝකස්ස සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ මයි බ්‍රහ්මචරියං චරන්ති. අත්ථි ඛෝ, උදායි, අඤ්ඤේව ධම්මා උත්තරිතරා ච පණීතතරා ච, යේසං සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ මයි බ්‍රහ්මචරියං චරන්තී”ති.

    “No, Udāyī, the bhikkhus don’t lead the spiritual life under me for the sake of realizing this perfectly happy world. There are other things that are finer, for the sake of which the bhikkhus lead the spiritual life under me.”

    “කතමේ පන තේ, භන්තේ, ධම්මා උත්තරිතරා ච පණීතතරා ච යේසං සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ භගවති බ්‍රහ්මචරියං චරන්තී”ති?

    “But what are those finer things?”

    “ඉධුදායි, තථාගතෝ ලෝකේ උප්පජ්ජති අරහං සම්මාසම්බුද්ධෝ විජ්ජාචරණසම්පන්නෝ සුගතෝ ලෝකවිදූ අනුත්තරෝ පුරිසදම්මසාරථි සත්ථා දේවමනුස්සානං බුද්ධෝ භගවා …පේ…

    “It’s when a Realized One arises in the world, perfected, a fully awakened Buddha, accomplished in knowledge and conduct, holy, knower of the world, supreme guide for those who wish to train, teacher of gods and humans, awakened, blessed. …

    සෝ ඉමේ පඤ්ච නීවරණේ පහාය චේතසෝ උපක්කිලේසේ පඤ්ඤාය දුබ්බලීකරණේ විවිච්චේව කාමේහි …පේ… පඨමං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති. අයම්පි ඛෝ, උදායි, ධම්මෝ උත්තරිතරෝ ච පණීතතරෝ ච යස්ස සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ මයි බ්‍රහ්මචරියං චරන්ති.

    They give up these five hindrances, corruptions of the heart that weaken wisdom. Then, quite secluded from sensual pleasures, secluded from unskillful qualities, they enter and remain in the first jhāna. This is one of the finer things for the sake of which the bhikkhus lead the spiritual life under me.

    පුන චපරං, උදායි, භික්ඛු විතක්කවිචාරානං වූපසමා … දුතියං ඣානං … තතියං ඣානං … චතුත්ථං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති. අයම්පි ඛෝ, උදායි, ධම්මෝ උත්තරිතරෝ ච පණීතතරෝ ච යස්ස සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ මයි බ්‍රහ්මචරියං චරන්ති.

    Furthermore, as the placing of the mind and keeping it connected are stilled, a bhikkhu enters and remains in the second jhāna … third jhāna … fourth jhāna. This too is one of the finer things.

    සෝ ඒවං සමාහිතේ චිත්තේ පරිසුද්ධේ පරියෝදාතේ අනඞ්ගණේ විගතූපක්කිලේසේ මුදුභූතේ කම්මනියේ ඨිතේ ආනේඤ්ජප්පත්තේ පුබ්බේනිවාසානුස්සතිඤාණාය චිත්තං අභිනින්නාමේති. සෝ අනේකවිහිතං පුබ්බේනිවාසං අනුස්සරති, සේය්‍යථිදං—ඒකම්පි ජාතිං ද්වේපි ජාතියෝ …පේ… ඉති සාකාරං සෞද්දේසං අනේකවිහිතං පුබ්බේනිවාසං අනුස්සරති. අයම්පි ඛෝ, උදායි, ධම්මෝ උත්තරිතරෝ ච පණීතතරෝ ච යස්ස සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ මයි බ්‍රහ්මචරියං චරන්ති.

    When their mind has become immersed in samādhi like this—purified, bright, flawless, rid of corruptions, pliable, workable, steady, and imperturbable—they extend it toward recollection of past lives. They recollect many kinds of past lives. That is: one, two, three, four, five, ten, twenty, thirty, forty, fifty, a hundred, a thousand, a hundred thousand rebirths; many eons of the world contracting, many eons of the world expanding, many eons of the world contracting and expanding. They recollect their many kinds of past lives, with features and details. This too is one of the finer things.

    සෝ ඒවං සමාහිතේ චිත්තේ පරිසුද්ධේ පරියෝදාතේ අනඞ්ගණේ විගතූපක්කිලේසේ මුදුභූතේ කම්මනියේ ඨිතේ ආනේඤ්ජප්පත්තේ සත්තානං චුතූපපාතඤාණාය චිත්තං අභිනින්නාමේති. සෝ දිබ්බේන චක්ඛුනා විසුද්ධේන අතික්කන්තමානුසකේන සත්තේ පස්සති චවමානේ උපපජ්ජමානේ හීනේ පණීතේ සුවණ්ණේ දුබ්බණ්ණේ සුගතේ දුග්ගතේ …පේ… යථාකම්මූපගේ සත්තේ පජානාති. අයම්පි ඛෝ, උදායි, ධම්මෝ උත්තරිතරෝ ච පණීතතරෝ ච යස්ස සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ මයි බ්‍රහ්මචරියං චරන්ති.

    When their mind has become immersed in samādhi like this—purified, bright, flawless, rid of corruptions, pliable, workable, steady, and imperturbable—they extend it toward knowledge of the death and rebirth of sentient beings. With clairvoyance that is purified and superhuman, they see sentient beings passing away and being reborn—inferior and superior, beautiful and ugly, in a good place or a bad place. They understand how sentient beings are reborn according to their deeds. This too is one of the finer things.

    සෝ ඒවං සමාහිතේ චිත්තේ පරිසුද්ධේ පරියෝදාතේ අනඞ්ගණේ විගතූපක්කිලේසේ මුදුභූතේ කම්මනියේ ඨිතේ ආනේඤ්ජප්පත්තේ ආසවානං ඛයඤාණාය චිත්තං අභිනින්නාමේති. සෝ ‘ඉදං දුක්ඛන්(අ)ති යථාභූතං පජානාති, ‘අයං දුක්ඛසමුදයෝ(අ)ති …පේ… ‘අයං දුක්ඛනිරෝධෝ(අ)ති … ‘අයං දුක්ඛනිරෝධගාමිනී පටිපදා(අ)ති යථාභූතං පජානාති, ‘ඉමේ ආසවා(අ)ති යථාභූතං පජානාති, ‘අයං ආසවසමුදයෝ(අ)ති … ‘අයං ආසවනිරෝධෝ(අ)ති … ‘අයං ආසවනිරෝධගාමිනී පටිපදා(අ)ති යථාභූතං පජානාති.

    When their mind has become immersed in samādhi like this—purified, bright, flawless, rid of corruptions, pliable, workable, steady, and imperturbable—they extend it toward knowledge of the ending of defilements. They truly understand: ‘This is suffering’ … ‘This is the origin of suffering’ … ‘This is the cessation of suffering’ … ‘This is the practice that leads to the cessation of suffering’. They truly understand: ‘These are defilements’ … ‘This is the origin of defilements’ … ‘This is the cessation of defilements’ … ‘This is the practice that leads to the cessation of defilements’.

    තස්ස ඒවං ජානතෝ ඒවං පස්සතෝ කාමාසවාපි චිත්තං විමුච්චති, භවාසවාපි චිත්තං විමුච්චති, අවිජ්ජාසවාපි චිත්තං විමුච්චති. විමුත්තස්මිං විමුත්තමිති ඤාණං හෝති.

    Knowing and seeing like this, their mind is freed from the defilements of sensuality, desire to be reborn, and ignorance. When they’re freed, they know they’re freed.

    ‘ඛීණා ජාති, වුසිතං බ්‍රහ්මචරියං, කතං කරණීයං, නාපරං ඉත්ථත්තායා(අ)ති පජානාති. අයම්පි ඛෝ, උදායි, ධම්මෝ උත්තරිතරෝ ච පණීතතරෝ ච යස්ස සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ මයි බ්‍රහ්මචරියං චරන්ති. ඉමේ ඛෝ, උදායි, ධම්මා උත්තරිතරා ච පණීතතරා ච යේසං සච්ඡිකිරියාහේතු භික්ඛූ මයි බ්‍රහ්මචරියං චරන්තී”ති.

    They understand: ‘Rebirth is ended, the spiritual journey has been completed, what had to be done has been done, there is no return to any state of existence.’ This too is one of the finer things. These are the finer things for the sake of which the bhikkhus lead the spiritual life under me.”

    ඒවං වුත්තේ, සකුලුදායී පරිබ්බාජකෝ භගවන්තං ඒතදවෝච: “අභික්කන්තං, භන්තේ, අභික්කන්තං, භන්තේ. සේය්‍යථාපි, භන්තේ, නික්කුජ්ජිතං වා උක්කුජ්ජේය්‍ය, පටිච්ඡන්නං වා විවරේය්‍ය, මූළ්හස්ස වා මග්ගං ආචික්ඛේය්‍ය, අන්ධකාරේ වා තේලපජ්ජෝතං ධාරේය්‍ය: ‘චක්ඛුමන්තෝ රූපානි දක්ඛන්තී(අ)ති; ඒවමේවං භගවතා අනේකපරියායේන ධම්මෝ පකාසිතෝ. ඒසාහං, භන්තේ, භගවන්තං සරණං ගච්ඡාමි ධම්මඤ්ච භික්ඛුසඞ්ඝඤ්ච. ලභේය්‍යාහං, භන්තේ, භගවතෝ සන්තිකේ පබ්බජ්ජං, ලභේය්‍යං උපසම්පදන්”ති.

    When he had spoken, Sakuludāyī said to the Buddha, “Excellent, sir! Excellent! As if he were righting the overturned, or revealing the hidden, or pointing out the path to the lost, or lighting a lamp in the dark so people with clear eyes can see what’s there, the Buddha has made the teaching clear in many ways. I go for refuge to the Buddha, to the teaching, and to the bhikkhu Saṅgha. Sir, may I receive the going forth, the ordination in the Buddha’s presence?”

    ඒවං වුත්තේ, සකුලුදායිස්ස පරිබ්බාජකස්ස පරිසා සකුලුදායිං පරිබ්බාජකං ඒතදවෝචුං: “මා භවං, උදායි, සමණේ ගෝතමේ බ්‍රහ්මචරියං චරි; මා භවං, උදායි, ආචරියෝ හුත්වා අන්තේවාසීවාසං වසි. සේය්‍යථාපි නාම උදකමණිකෝ හුත්වා උදඤ්චනිකෝ අස්ස, ඒවං සම්පදමිදං භෝතෝ උදායිස්ස භවිස්සති. මා භවං, උදායි, සමණේ ගෝතමේ බ්‍රහ්මචරියං චරි; මා භවං, උදායි, ආචරියෝ හුත්වා අන්තේවාසීවාසං වසී”ති. ඉති හිදං සකුලුදායිස්ස පරිබ්බාජකස්ස පරිසා සකුලුදායිං පරිබ්බාජකං අන්තරායමකාසි භගවති බ්‍රහ්මචරියේති.

    When he said this, Sakuludāyī’s assembly said to him, “Master Udāyī, don’t lead the spiritual life under the ascetic Gotama. You have been a teacher; don’t live as a student. The consequence for you will be as if a water jar were to become a water jug. Master Udāyī, don’t lead the spiritual life under the ascetic Gotama. You have been a teacher; don’t live as a student.” And that’s how the wanderer Sakuludāyī’s own assembly prevented him from leading the spiritual life under the Buddha.

    චූළසකුලුදායිසුත්තං නිට්ඨිතං නවමං.





    The authoritative text of the Majjhima Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]


    © 1991-2024 The Titi Tudorancea Bulletin | Titi Tudorancea® is a Registered Trademark | Terms of use and privacy policy
    Contact