Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Majjhima Nikāya, English translation |
මජ්ඣිම නිකාය 121
The Middle-Length Suttas Collection 121
චූළසුඤ්ඤතසුත්ත
The Shorter Discourse on Emptiness
ඒවං මේ සුතං—ඒකං සමයං භගවා සාවත්ථියං විහරති පුබ්බාරාමේ මිගාරමාතුපාසාදේ.
So I have heard. At one time the Buddha was staying near Sāvatthī in the Eastern Monastery, the stilt longhouse of Migāra’s mother.
අථ ඛෝ ආයස්මා ආනන්දෝ සායන්හසමයං පටිසල්ලානා වුට්ඨිතෝ යේන භගවා තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා භගවන්තං අභිවාදේත්වා ඒකමන්තං නිසීදි. ඒකමන්තං නිසින්නෝ ඛෝ ආයස්මා ආනන්දෝ භගවන්තං ඒතදවෝච:
Then in the late afternoon, Venerable Ānanda came out of retreat and went to the Buddha. He bowed, sat down to one side, and said to him:
“ඒකමිදං, භන්තේ, සමයං භගවා සක්කේසු විහරති නගරකං නාම සක්යානං නිගමෝ. තත්ථ මේ, භන්තේ, භගවතෝ සම්මුඛා සුතං, සම්මුඛා පටිග්ගහිතං: ‘සුඤ්ඤතාවිහාරේනාහං, ආනන්ද, ඒතරහි බහුලං විහරාමී(අ)ති. කච්චි මේතං, භන්තේ, සුස්සුතං සුග්ගහිතං සුමනසිකතං සූපධාරිතන්”ති?
“Sir, this one time the Buddha was staying in the land of the Sakyans where they have a town named Townsville. There I heard and learned this in the presence of the Buddha: ‘Ānanda, these days I usually practice the meditation on emptiness.’ I trust I properly heard, learned, applied the mind, and remembered that from the Buddha?”
“තග්ඝ තේ ඒතං, ආනන්ද, සුස්සුතං සුග්ගහිතං සුමනසිකතං සූපධාරිතං. පුබ්බේපාහං, ආනන්ද, ඒතරහිපි සුඤ්ඤතාවිහාරේන බහුලං විහරාමි.
“Indeed, Ānanda, you properly heard, learned, applied the mind, and remembered that. Now, as before, I usually practice the meditation on emptiness.
සේය්යථාපි, ආනන්ද, අයං මිගාරමාතුපාසාදෝ සුඤ්ඤෝ හත්ථිගවස්සවළවේන, සුඤ්ඤෝ ජාතරූපරජතේන, සුඤ්ඤෝ ඉත්ථිපුරිසසන්නිපාතේන අත්ථි චේවිදං අසුඤ්ඤතං යදිදං—භික්ඛුසඞ්ඝං පටිච්ච ඒකත්තං; ඒවමේව ඛෝ, ආනන්ද, භික්ඛු අමනසිකරිත්වා ගාමසඤ්ඤං, අමනසිකරිත්වා මනුස්සසඤ්ඤං, අරඤ්ඤසඤ්ඤං පටිච්ච මනසි කරෝති ඒකත්තං. තස්ස අරඤ්ඤසඤ්ඤාය චිත්තං පක්ඛන්දති පසීදති සන්තිට්ඨති අධිමුච්චති. සෝ ඒවං පජානාති: ‘යේ අස්සු දරථා ගාමසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, යේ අස්සු දරථා මනුස්සසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, අත්ථි චේවායං දරථමත්තා යදිදං—අරඤ්ඤසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. සෝ ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං ගාමසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං මනුස්සසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘අත්ථි චේවිදං අසුඤ්ඤතං යදිදං—අරඤ්ඤසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. ඉති යඤ්හි ඛෝ තත්ථ න හෝති තේන තං සුඤ්ඤං සමනුපස්සති, යං පන තත්ථ අවසිට්ඨං හෝති තං ‘සන්තමිදං අත්ථී(අ)ති පජානාති. ඒවම්පිස්ස ඒසා, ආනන්ද, යථාභුච්චා අවිපල්ලත්ථා පරිසුද්ධා සුඤ්ඤතාවක්කන්ති භවති.
Consider this stilt longhouse of Migāra’s mother. It’s empty of elephants, cows, horses, and mares; of gold and money; and of gatherings of men and women. There is only this that is not emptiness, namely, the oneness dependent on the bhikkhu Saṅgha. In the same way, a bhikkhu—ignoring the perception of the village and the perception of people—focuses on the oneness dependent on the perception of wilderness. Their mind becomes eager, confident, settled, and decided in that perception of wilderness. They understand: ‘Here there is no stress due to the perception of village or the perception of people. There is only this modicum of stress, namely the oneness dependent on the perception of wilderness.’ They understand: ‘This field of perception is empty of the perception of the village. It is empty of the perception of people. There is only this that is not emptiness, namely the oneness dependent on the perception of wilderness.’ And so they regard it as empty of what is not there, but as to what remains they understand that it is present. That’s how emptiness is born in them—genuine, undistorted, and pure.
පුන චපරං, ආනන්ද, භික්ඛු අමනසිකරිත්වා මනුස්සසඤ්ඤං, අමනසිකරිත්වා අරඤ්ඤසඤ්ඤං, පථවීසඤ්ඤං පටිච්ච මනසි කරෝති ඒකත්තං. තස්ස පථවීසඤ්ඤාය චිත්තං පක්ඛන්දති පසීදති සන්තිට්ඨති අධිමුච්චති. සේය්යථාපි, ආනන්ද, ආසභචම්මං සඞ්කුසතේන සුවිහතං විගතවලිකං; ඒවමේව ඛෝ, ආනන්ද, භික්ඛු යං ඉමිස්සා පථවියා උක්කූලවික්කූලං නදීවිදුග්ගං ඛාණුකණ්ටකට්ඨානං පබ්බතවිසමං තං සබ්බං අමනසිකරිත්වා පථවීසඤ්ඤං පටිච්ච මනසි කරෝති ඒකත්තං. තස්ස පථවීසඤ්ඤාය චිත්තං පක්ඛන්දති පසීදති සන්තිට්ඨති අධිමුච්චති. සෝ ඒවං පජානාති: ‘යේ අස්සු දරථා මනුස්සසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, යේ අස්සු දරථා අරඤ්ඤසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, අත්ථි චේවායං දරථමත්තා යදිදං—පථවීසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. සෝ ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං මනුස්සසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං අරඤ්ඤසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘අත්ථි චේවිදං අසුඤ්ඤතං යදිදං—පථවීසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. ඉති යඤ්හි ඛෝ තත්ථ න හෝති තේන තං සුඤ්ඤං සමනුපස්සති, යං පන තත්ථ අවසිට්ඨං හෝති තං ‘සන්තමිදං අත්ථී(අ)ති පජානාති. ඒවම්පිස්ස ඒසා, ආනන්ද, යථාභුච්චා අවිපල්ලත්ථා පරිසුද්ධා සුඤ්ඤතාවක්කන්ති භවති.
Furthermore, a bhikkhu—ignoring the perception of people and the perception of wilderness—focuses on the oneness dependent on the perception of earth. Their mind becomes eager, confident, settled, and decided in that perception of earth. As a bull’s hide is rid of folds when fully stretched out by a hundred pegs, so too, ignoring the hilly terrain, inaccessible riverlands, stumps and thorns, and rugged mountains, they focus on the oneness dependent on the perception of earth. Their mind becomes eager, confident, settled, and decided in that perception of earth. They understand: ‘Here there is no stress due to the perception of people or the perception of wilderness. There is only this modicum of stress, namely the oneness dependent on the perception of earth.’ They understand: ‘This field of perception is empty of the perception of people. It is empty of the perception of wilderness. There is only this that is not emptiness, namely the oneness dependent on the perception of earth.’ And so they regard it as empty of what is not there, but as to what remains they understand that it is present. That’s how emptiness is born in them—genuine, undistorted, and pure.
පුන චපරං, ආනන්ද, භික්ඛු අමනසිකරිත්වා අරඤ්ඤසඤ්ඤං, අමනසිකරිත්වා පථවීසඤ්ඤං, ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච මනසි කරෝති ඒකත්තං. තස්ස ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤාය චිත්තං පක්ඛන්දති පසීදති සන්තිට්ඨති අධිමුච්චති. සෝ ඒවං පජානාති: ‘යේ අස්සු දරථා අරඤ්ඤසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, යේ අස්සු දරථා පථවීසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, අත්ථි චේවායං දරථමත්තා යදිදං—ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. සෝ ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං අරඤ්ඤසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං පථවීසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘අත්ථි චේවිදං අසුඤ්ඤතං යදිදං—ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. ඉති යඤ්හි ඛෝ තත්ථ න හෝති තේන තං සුඤ්ඤං සමනුපස්සති, යං පන තත්ථ අවසිට්ඨං හෝති තං ‘සන්තමිදං අත්ථී(අ)ති පජානාති. ඒවම්පිස්ස ඒසා, ආනන්ද, යථාභුච්චා අවිපල්ලත්ථා පරිසුද්ධා සුඤ්ඤතාවක්කන්ති භවති.
Furthermore, a bhikkhu—ignoring the perception of wilderness and the perception of earth—focuses on the oneness dependent on the perception of the dimension of infinite space. Their mind becomes eager, confident, settled, and decided in that perception of the dimension of infinite space. They understand: ‘Here there is no stress due to the perception of wilderness or the perception of earth. There is only this modicum of stress, namely the oneness dependent on the perception of the dimension of infinite space.’ They understand: ‘This field of perception is empty of the perception of wilderness. It is empty of the perception of earth. There is only this that is not emptiness, namely the oneness dependent on the perception of the dimension of infinite space.’ And so they regard it as empty of what is not there, but as to what remains they understand that it is present. That’s how emptiness is born in them—genuine, undistorted, and pure.
පුන චපරං, ආනන්ද, භික්ඛු අමනසිකරිත්වා පථවීසඤ්ඤං, අමනසිකරිත්වා ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤං, විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච මනසි කරෝති ඒකත්තං. තස්ස විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤාය චිත්තං පක්ඛන්දති පසීදති සන්තිට්ඨති අධිමුච්චති. සෝ ඒවං පජානාති: ‘යේ අස්සු දරථා පථවීසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, යේ අස්සු දරථා ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, අත්ථි චේවායං දරථමත්තා යදිදං—විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. සෝ ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං පථවීසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘අත්ථි චේවිදං අසුඤ්ඤතං යදිදං—විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. ඉති යඤ්හි ඛෝ තත්ථ න හෝති තේන තං සුඤ්ඤං සමනුපස්සති, යං පන තත්ථ අවසිට්ඨං හෝති තං ‘සන්තමිදං අත්ථී(අ)ති පජානාති. ඒවම්පිස්ස ඒසා, ආනන්ද, යථාභුච්චා අවිපල්ලත්ථා පරිසුද්ධා සුඤ්ඤතාවක්කන්ති භවති.
Furthermore, a bhikkhu—ignoring the perception of earth and the perception of the dimension of infinite space—focuses on the oneness dependent on the perception of the dimension of infinite consciousness. Their mind becomes eager, confident, settled, and decided in that perception of the dimension of infinite consciousness. They understand: ‘Here there is no stress due to the perception of earth or the perception of the dimension of infinite space. There is only this modicum of stress, namely the oneness dependent on the perception of the dimension of infinite consciousness.’ They understand: ‘This field of perception is empty of the perception of earth. It is empty of the perception of the dimension of infinite space. There is only this modicum of stress, namely the oneness dependent on the perception of the dimension of infinite consciousness.’ And so they regard it as empty of what is not there, but as to what remains they understand that it is present. That’s how emptiness is born in them—genuine, undistorted, and pure.
පුන චපරං, ආනන්ද, භික්ඛු අමනසිකරිත්වා ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤං, අමනසිකරිත්වා විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤං, ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤං පටිච්ච මනසි කරෝති ඒකත්තං. තස්ස ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤාය චිත්තං පක්ඛන්දති පසීදති සන්තිට්ඨති අධිමුච්චති. සෝ ඒවං පජානාති: ‘යේ අස්සු දරථා ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, යේ අස්සු දරථා විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, අත්ථි චේවායං දරථමත්තා යදිදං—ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. සෝ ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං ආකාසානඤ්චායතනසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘අත්ථි චේවිදං අසුඤ්ඤතං යදිදං—ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. ඉති යඤ්හි ඛෝ තත්ථ න හෝති තේන තං සුඤ්ඤං සමනුපස්සති, යං පන තත්ථ අවසිට්ඨං හෝති තං ‘සන්තමිදං අත්ථී(අ)ති පජානාති. ඒවම්පිස්ස ඒසා, ආනන්ද, යථාභුච්චා අවිපල්ලත්ථා පරිසුද්ධා සුඤ්ඤතාවක්කන්ති භවති.
Furthermore, a bhikkhu—ignoring the perception of the dimension of infinite space and the perception of the dimension of infinite consciousness—focuses on the oneness dependent on the perception of the dimension of nothingness. Their mind becomes eager, confident, settled, and decided in that perception of the dimension of nothingness. They understand: ‘Here there is no stress due to the perception of the dimension of infinite space or the perception of the dimension of infinite consciousness. There is only this modicum of stress, namely the oneness dependent on the perception of the dimension of nothingness.’ They understand: ‘This field of perception is empty of the perception of the dimension of infinite space. It is empty of the perception of the dimension of infinite consciousness. There is only this that is not emptiness, namely the oneness dependent on the perception of the dimension of nothingness.’ And so they regard it as empty of what is not there, but as to what remains they understand that it is present. That’s how emptiness is born in them—genuine, undistorted, and pure.
පුන චපරං, ආනන්ද භික්ඛු අමනසිකරිත්වා විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤං, අමනසිකරිත්වා ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤං, නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනසඤ්ඤං පටිච්ච මනසි කරෝති ඒකත්තං. තස්ස නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනසඤ්ඤාය චිත්තං පක්ඛන්දති පසීදති සන්තිට්ඨති අධිමුච්චති. සෝ ඒවං පජානාති: ‘යේ අස්සු දරථා විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, යේ අස්සු දරථා ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, අත්ථි චේවායං දරථමත්තා යදිදං—නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. සෝ ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං විඤ්ඤාණඤ්චායතනසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘අත්ථි චේවිදං අසුඤ්ඤතං යදිදං—නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනසඤ්ඤං පටිච්ච ඒකත්තන්(අ)ති. ඉති යඤ්හි ඛෝ තත්ථ න හෝති තේන තං සුඤ්ඤං සමනුපස්සති, යං පන තත්ථ අවසිට්ඨං හෝති තං ‘සන්තමිදං අත්ථී(අ)ති පජානාති. ඒවම්පිස්ස ඒසා, ආනන්ද, යථාභුච්චා අවිපල්ලත්ථා පරිසුද්ධා සුඤ්ඤතාවක්කන්ති භවති.
Furthermore, a bhikkhu—ignoring the perception of the dimension of infinite consciousness and the perception of the dimension of nothingness—focuses on the oneness dependent on the perception of the dimension of neither perception nor non-perception. Their mind becomes eager, confident, settled, and decided in that perception of the dimension of neither perception nor non-perception. They understand: ‘Here there is no stress due to the perception of the dimension of infinite consciousness or the perception of the dimension of nothingness. There is only this modicum of stress, namely the oneness dependent on the perception of the dimension of neither perception nor non-perception.’ They understand: ‘This field of perception is empty of the perception of the dimension of infinite consciousness. It is empty of the perception of the dimension of nothingness. There is only this that is not emptiness, namely the oneness dependent on the perception of the dimension of neither perception nor non-perception.’ And so they regard it as empty of what is not there, but as to what remains they understand that it is present. That’s how emptiness is born in them—genuine, undistorted, and pure.
පුන චපරං, ආනන්ද, භික්ඛු අමනසිකරිත්වා ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤං, අමනසිකරිත්වා නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනසඤ්ඤං, අනිමිත්තං චේතෝසමාධිං පටිච්ච මනසි කරෝති ඒකත්තං. තස්ස අනිමිත්තේ චේතෝසමාධිම්හි චිත්තං පක්ඛන්දති පසීදති සන්තිට්ඨති අධිමුච්චති. සෝ ඒවං පජානාති: ‘යේ අස්සු දරථා ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, යේ අස්සු දරථා නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනසඤ්ඤං පටිච්ච තේධ න සන්ති, අත්ථි චේවායං දරථමත්තා යදිදං—ඉමමේව කායං පටිච්ච සළායතනිකං ජීවිතපච්චයා(අ)ති. සෝ ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනසඤ්ඤායා(අ)ති පජානාති, ‘අත්ථි චේවිදං අසුඤ්ඤතං යදිදං—ඉමමේව කායං පටිච්ච සළායතනිකං ජීවිතපච්චයා(අ)ති. ඉති යඤ්හි ඛෝ තත්ථ න හෝති තේන තං සුඤ්ඤං සමනුපස්සති, යං පන තත්ථ අවසිට්ඨං හෝති තං ‘සන්තමිදං අත්ථී(අ)ති පජානාති. ඒවම්පිස්ස ඒසා, ආනන්ද, යථාභුච්චා අවිපල්ලත්ථා පරිසුද්ධා සුඤ්ඤතාවක්කන්ති භවති.
Furthermore, a bhikkhu—ignoring the perception of the dimension of nothingness and the perception of the dimension of neither perception nor non-perception—focuses on the oneness dependent on the signless immersion of the heart. Their mind becomes eager, confident, settled, and decided in that signless immersion of the heart. They understand: ‘Here there is no stress due to the perception of the dimension of nothingness or the perception of the dimension of neither perception nor non-perception. There is only this modicum of stress, namely that associated with the six sense fields dependent on this body and conditioned by life.’ They understand: ‘This field of perception is empty of the perception of the dimension of nothingness. It is empty of the perception of the dimension of neither perception nor non-perception. There is only this that is not emptiness, namely that associated with the six sense fields dependent on this body and conditioned by life.’ And so they regard it as empty of what is not there, but as to what remains they understand that it is present. That’s how emptiness is born in them—genuine, undistorted, and pure.
පුන චපරං, ආනන්ද, භික්ඛු අමනසිකරිත්වා ආකිඤ්චඤ්ඤායතනසඤ්ඤං, අමනසිකරිත්වා නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනසඤ්ඤං, අනිමිත්තං චේතෝසමාධිං පටිච්ච මනසි කරෝති ඒකත්තං. තස්ස අනිමිත්තේ චේතෝසමාධිම්හි චිත්තං පක්ඛන්දති පසීදති සන්තිට්ඨති අධිමුච්චති. සෝ ඒවං පජානාති: ‘අයම්පි ඛෝ අනිමිත්තෝ චේතෝසමාධි අභිසඞ්ඛතෝ අභිසඤ්චේතයිතෝ(අ). ‘යං ඛෝ පන කිඤ්චි අභිසඞ්ඛතං අභිසඤ්චේතයිතං තදනිච්චං නිරෝධධම්මන්(අ)ති පජානාති. තස්ස ඒවං ජානතෝ ඒවං පස්සතෝ කාමාසවාපි චිත්තං විමුච්චති, භවාසවාපි චිත්තං විමුච්චති, අවිජ්ජාසවාපි චිත්තං විමුච්චති. විමුත්තස්මිං විමුත්තමිති ඤාණං හෝති.
Furthermore, a bhikkhu—ignoring the perception of the dimension of nothingness and the perception of the dimension of neither perception nor non-perception—focuses on the oneness dependent on the signless immersion of the heart. Their mind becomes eager, confident, settled, and decided in that signless immersion of the heart. They understand: ‘Even this signless immersion of the heart is produced by choices and intentions.’ They understand: ‘But whatever is produced by choices and intentions is impermanent and liable to cessation.’ Knowing and seeing like this, their mind is freed from the defilements of sensuality, desire to be reborn, and ignorance. When they’re freed, they know they’re freed.
‘ඛීණා ජාති, වුසිතං බ්රහ්මචරියං, කතං කරණීයං, නාපරං ඉත්ථත්තායා(අ)ති පජානාති.
They understand: ‘Rebirth is ended, the spiritual journey has been completed, what had to be done has been done, there is no return to any state of existence.’
සෝ ඒවං පජානාති: ‘යේ අස්සු දරථා කාමාසවං පටිච්ච තේධ න සන්ති, යේ අස්සු දරථා භවාසවං පටිච්ච තේධ න සන්ති, යේ අස්සු දරථා අවිජ්ජාසවං පටිච්ච තේධ න සන්ති, අත්ථි චේවායං දරථමත්තා යදිදං—ඉමමේව කායං පටිච්ච සළායතනිකං ජීවිතපච්චයා(අ)ති. සෝ ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං කාමාසවේනා(අ)ති පජානාති, ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං භවාසවේනා(අ)ති පජානාති, ‘සුඤ්ඤමිදං සඤ්ඤාගතං අවිජ්ජාසවේනා(අ)ති පජානාති, ‘අත්ථි චේවිදං අසුඤ්ඤතං යදිදං—ඉමමේව කායං පටිච්ච සළායතනිකං ජීවිතපච්චයා(අ)ති. ඉති යඤ්හි ඛෝ තත්ථ න හෝති තේන තං සුඤ්ඤං සමනුපස්සති, යං පන තත්ථ අවසිට්ඨං හෝති තං ‘සන්තමිදං අත්ථී(අ)ති පජානාති. ඒවම්පිස්ස ඒසා, ආනන්ද, යථාභුච්චා අවිපල්ලත්ථා පරිසුද්ධා පරමානුත්තරා සුඤ්ඤතාවක්කන්ති භවති.
They understand: ‘Here there is no stress due to the defilements of sensuality, desire to be reborn, or ignorance. There is only this modicum of stress, namely that associated with the six sense fields dependent on this body and conditioned by life.’ They understand: ‘This field of perception is empty of the perception of the defilements of sensuality, desire to be reborn, and ignorance. There is only this that is not emptiness, namely that associated with the six sense fields dependent on this body and conditioned by life.’ And so they regard it as empty of what is not there, but as to what remains they understand that it is present. That’s how emptiness is born in them—genuine, undistorted, and pure.
යේපි හි කේචි, ආනන්ද, අතීතමද්ධානං සමණා වා බ්රාහ්මණා වා පරිසුද්ධං පරමානුත්තරං සුඤ්ඤතං උපසම්පජ්ජ විහරිංසු, සබ්බේ තේ ඉමංයේව පරිසුද්ධං පරමානුත්තරං සුඤ්ඤතං උපසම්පජ්ජ විහරිංසු. යේපි හි කේචි, ආනන්ද, අනාගතමද්ධානං සමණා වා බ්රාහ්මණා වා පරිසුද්ධං පරමානුත්තරං සුඤ්ඤතං උපසම්පජ්ජ විහරිස්සන්ති, සබ්බේ තේ ඉමංයේව පරිසුද්ධං පරමානුත්තරං සුඤ්ඤතං උපසම්පජ්ජ විහරිස්සන්ති. යේපි හි කේචි, ආනන්ද, ඒතරහි සමණා වා බ්රාහ්මණා වා පරිසුද්ධං පරමානුත්තරං සුඤ්ඤතං උපසම්පජ්ජ විහරන්ති, සබ්බේ තේ ඉමංයේව පරිසුද්ධං පරමානුත්තරං සුඤ්ඤතං උපසම්පජ්ජ විහරන්ති. තස්මාතිහ, ආනන්ද, ‘පරිසුද්ධං පරමානුත්තරං සුඤ්ඤතං උපසම්පජ්ජ විහරිස්සාමා(අ)ති—ඒවඤ්හි වෝ, ආනන්ද, සික්ඛිතබ්බන්”ති.
Whatever ascetics and brahmins enter and remain in the pure, ultimate, supreme emptiness—whether in the past, future, or present—all of them enter and remain in this same pure, ultimate, supreme emptiness. So, Ānanda, you should train like this: ‘We will enter and remain in the pure, ultimate, supreme emptiness.’ That’s how you should train.”
ඉදමවෝච භගවා. අත්තමනෝ ආයස්මා ආනන්දෝ භගවතෝ භාසිතං අභිනන්දීති.
That is what the Buddha said. Satisfied, Venerable Ānanda was happy with what the Buddha said.
චූළසුඤ්ඤතසුත්තං නිට්ඨිතං පඨමං.
The authoritative text of the Majjhima Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]