| Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Aṅguttara Nikāya, English translation |
Show IAST transliterationអង្គុត្តរ និកាយ ៥។១៨០
Numbered Discourses 5.180
១៨។ ឧបាសកវគ្គ
18. A Lay Follower
គវេសីសុត្ត
About Gavesī
ឯកំ សមយំ ភគវា កោសលេសុ ចារិកំ ចរតិ មហតា ភិក្ខុសង្ឃេន សទ្ធិំ។ អទ្ទសា ខោ ភគវា អទ្ធានមគ្គប្បដិបន្នោ អញ្ញតរស្មិំ បទេសេ មហន្តំ សាលវនំ; ទិស្វាន មគ្គា ឱក្កម្ម យេន តំ សាលវនំ តេនុបសង្កមិ; ឧបសង្កមិត្វា តំ សាលវនំ អជ្ឈោគាហេត្វា អញ្ញតរស្មិំ បទេសេ សិតំ បាត្វាកាសិ។
At one time the Buddha was wandering in the land of the Kosalans together with a large Saṅgha of bhikkhus. While traveling along a road the Buddha saw a large sal grove in a certain spot. He left the road, went to the sal grove, and plunged deep into it. And at a certain spot he smiled.
អថ ខោ អាយស្មតោ អានន្ទស្ស ឯតទហោសិ: “កោ នុ ខោ ហេតុ កោ បច្ចយោ ភគវតោ សិតស្ស បាតុកម្មាយ? ន អការណេន តថាគតា សិតំ បាតុករោន្តី”តិ។
Then Venerable Ānanda thought, “What is the cause, what is the reason why the Buddha smiled? Realized Ones do not smile for no reason.”
អថ ខោ អាយស្មា អានន្ទោ ភគវន្តំ ឯតទវោច: “កោ នុ ខោ, ភន្តេ, ហេតុ កោ បច្ចយោ ភគវតោ សិតស្ស បាតុកម្មាយ? ន អការណេន តថាគតា សិតំ បាតុករោន្តី”តិ។
So Venerable Ānanda said to the Buddha, “What is the cause, what is the reason why the Buddha smiled? Realized Ones do not smile for no reason.”
“ភូតបុព្ពំ, អានន្ទ, ឥមស្មិំ បទេសេ នគរំ អហោសិ ឥទ្ធញ្ចេវ ផីតញ្ច ពហុជនំ អាកិណ្ណមនុស្សំ។ តំ ខោ បនានន្ទ, នគរំ កស្សបោ ភគវា អរហំ សម្មាសម្ពុទ្ធោ ឧបនិស្សាយ វិហាសិ។
“Once upon a time, Ānanda, there was a city in this spot that was successful and prosperous, populous, full of people. And Kassapa, a blessed one, a perfected one, a fully awakened Buddha, lived supported by that city.
កស្សបស្ស ខោ បនានន្ទ, ភគវតោ អរហតោ សម្មាសម្ពុទ្ធស្ស គវេសី នាម ឧបាសកោ អហោសិ សីលេសុ អបរិបូរការី។ គវេសិនា ខោ, អានន្ទ, ឧបាសកេន បញ្ចមត្តានិ ឧបាសកសតានិ បដិទេសិតានិ សមាទបិតានិ អហេសុំ សីលេសុ អបរិបូរការិនោ។ អថ ខោ, អានន្ទ, គវេសិស្ស ឧបាសកស្ស ឯតទហោសិ: ‘អហំ ខោ ឥមេសំ បញ្ចន្នំ ឧបាសកសតានំ ពហូបការោ បុព្ពង្គមោ សមាទបេតា, អហញ្ចម្ហិ សីលេសុ អបរិបូរការី, ឥមានិ ច បញ្ច ឧបាសកសតានិ សីលេសុ អបរិបូរការិនោ។ ឥច្ចេតំ សមសមំ, នត្ថិ កិញ្ចិ អតិរេកំ; ហន្ទាហំ អតិរេកាយាៜតិ។
He had a lay follower called Gavesī who had not fulfilled all the precepts. And the five hundred lay followers who were taught and advised by Gavesī also had not fulfilled all the precepts. Then Gavesī thought: ‘I’m the helper, leader, and adviser of these five hundred lay followers, yet neither I nor they have fulfilled the precepts. We’re the same, I’m in no way better. So let me do better.’
អថ ខោ, អានន្ទ, គវេសី ឧបាសកោ យេន តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ តេនុបសង្កមិ; ឧបសង្កមិត្វា តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ ឯតទវោច: ‘អជ្ជតគ្គេ មំ អាយស្មន្តោ សីលេសុ បរិបូរការិំ ធារេថាៜតិ។ អថ ខោ, អានន្ទ, តេសំ បញ្ចន្នំ ឧបាសកសតានំ ឯតទហោសិ: ‘អយ្យោ ខោ គវេសី អម្ហាកំ ពហូបការោ បុព្ពង្គមោ សមាទបេតា។ អយ្យោ ហិ នាម គវេសី សីលេសុ បរិបូរការី ភវិស្សតិ។ កិមង្គំ បន មយន៑ៜតិ។ អថ ខោ, អានន្ទ, តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ យេន គវេសី ឧបាសកោ តេនុបសង្កមិំសុ; ឧបសង្កមិត្វា គវេសិំ ឧបាសកំ ឯតទវោចុំ: ‘អជ្ជតគ្គេ អយ្យោ គវេសី ឥមានិបិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ សីលេសុ បរិបូរការិនោ ធារេតូៜតិ។
Then Gavesī went to those five hundred lay followers and said to them: ‘From this day forth may the venerables remember me as one who has fulfilled the precepts.’ Then those five hundred lay followers thought: ‘The venerable Gavesī is our helper, leader, and adviser, and now he will fulfill the precepts. Why don’t we do the same?’ Then those five hundred lay followers went to Gavesī and said to him: ‘From this day forth may Venerable Gavesī remember these five hundred lay followers as having fulfilled the precepts.’
អថ ខោ, អានន្ទ, គវេសិស្ស ឧបាសកស្ស ឯតទហោសិ: ‘អហំ ខោ ឥមេសំ បញ្ចន្នំ ឧបាសកសតានំ ពហូបការោ បុព្ពង្គមោ សមាទបេតា, អហញ្ចម្ហិ សីលេសុ បរិបូរការី, ឥមានិបិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ សីលេសុ បរិបូរការិនោ។ ឥច្ចេតំ សមសមំ, នត្ថិ កិញ្ចិ អតិរេកំ; ហន្ទាហំ អតិរេកាយាៜតិ។
Then Gavesī thought: ‘I’m the helper, leader, and adviser of these five hundred lay followers, and both I and they have fulfilled the precepts. We’re the same, I’m in no way better. So let me do better.’
អថ ខោ, អានន្ទ, គវេសី ឧបាសកោ យេន តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ តេនុបសង្កមិ; ឧបសង្កមិត្វា តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ ឯតទវោច: ‘អជ្ជតគ្គេ មំ អាយស្មន្តោ ព្រហ្មចារិំ ធារេថ អារាចារិំ វិរតំ មេថុនា គាមធម្មាៜតិ។ អថ ខោ, អានន្ទ, តេសំ បញ្ចន្នំ ឧបាសកសតានំ ឯតទហោសិ: ‘អយ្យោ ខោ គវេសី អម្ហាកំ ពហូបការោ បុព្ពង្គមោ សមាទបេតា។ អយ្យោ ហិ នាម គវេសី ព្រហ្មចារី ភវិស្សតិ អារាចារី វិរតោ មេថុនា គាមធម្មា។ កិមង្គំ បន មយន៑ៜតិ។ អថ ខោ, អានន្ទ, តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ យេន គវេសី ឧបាសកោ តេនុបសង្កមិំសុ; ឧបសង្កមិត្វា គវេសិំ ឧបាសកំ ឯតទវោចុំ: ‘អជ្ជតគ្គេ អយ្យោ គវេសី ឥមានិបិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ ព្រហ្មចារិនោ ធារេតុ អារាចារិនោ វិរតា មេថុនា គាមធម្មាៜតិ។
Then Gavesī went to those five hundred lay followers and said to them: ‘From this day forth may the venerables remember me as one who is celibate, set apart, avoiding the vulgar act of sex.’ Then those five hundred lay followers did the same. …
អថ ខោ, អានន្ទ, គវេសិស្ស ឧបាសកស្ស ឯតទហោសិ: ‘អហំ ខោ ឥមេសំ បញ្ចន្នំ ឧបាសកសតានំ ពហូបការោ បុព្ពង្គមោ សមាទបេតា។ អហញ្ចម្ហិ សីលេសុ បរិបូរការី។ ឥមានិបិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ សីលេសុ បរិបូរការិនោ។ អហញ្ចម្ហិ ព្រហ្មចារី អារាចារី វិរតោ មេថុនា គាមធម្មា។ ឥមានិបិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ ព្រហ្មចារិនោ អារាចារិនោ វិរតា មេថុនា គាមធម្មា។ ឥច្ចេតំ សមសមំ, នត្ថិ កិញ្ចិ អតិរេកំ; ហន្ទាហំ អតិរេកាយាៜតិ។
Then Gavesī thought: ‘These five hundred lay followers … are celibate, set apart, avoiding the vulgar act of sex. We’re the same, I’m in no way better. So let me do better.’
អថ ខោ, អានន្ទ, គវេសី ឧបាសកោ យេន តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ តេនុបសង្កមិ; ឧបសង្កមិត្វា តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ ឯតទវោច: ‘អជ្ជតគ្គេ មំ អាយស្មន្តោ ឯកភត្តិកំ ធារេថ រត្តូបរតំ វិរតំ វិកាលភោជនាៜតិ។ អថ ខោ, អានន្ទ, តេសំ បញ្ចន្នំ ឧបាសកសតានំ ឯតទហោសិ: ‘អយ្យោ ខោ គវេសី ពហូបការោ បុព្ពង្គមោ សមាទបេតា។ អយ្យោ ហិ នាម គវេសី ឯកភត្តិកោ ភវិស្សតិ រត្តូបរតោ វិរតោ វិកាលភោជនា។ កិមង្គំ បន មយន៑ៜតិ។ អថ ខោ, អានន្ទ, តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ យេន គវេសី ឧបាសកោ តេនុបសង្កមិំសុ; ឧបសង្កមិត្វា គវេសិំ ឧបាសកំ ឯតទវោចុំ: ‘អជ្ជតគ្គេ អយ្យោ គវេសី ឥមានិបិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ ឯកភត្តិកេ ធារេតុ រត្តូបរតេ វិរតេ វិកាលភោជនាៜតិ។
Then Gavesī went to those five hundred lay followers and said to them: ‘From this day forth may the venerables remember me as one who eats in one part of the day, abstaining from eating at night, and from food at the wrong time.’ Then those five hundred lay followers did the same. …
អថ ខោ, អានន្ទ, គវេសិស្ស ឧបាសកស្ស ឯតទហោសិ: ‘អហំ ខោ ឥមេសំ បញ្ចន្នំ ឧបាសកសតានំ ពហូបការោ បុព្ពង្គមោ សមាទបេតា។ អហញ្ចម្ហិ សីលេសុ បរិបូរការី។ ឥមានិបិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ សីលេសុ បរិបូរការិនោ។ អហញ្ចម្ហិ ព្រហ្មចារី អារាចារី វិរតោ មេថុនា គាមធម្មា។ ឥមានិបិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ ព្រហ្មចារិនោ អារាចារិនោ វិរតា មេថុនា គាមធម្មា។ អហញ្ចម្ហិ ឯកភត្តិកោ រត្តូបរតោ វិរតោ វិកាលភោជនា។ ឥមានិបិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ ឯកភត្តិកា រត្តូបរតា វិរតា វិកាលភោជនា។ ឥច្ចេតំ សមសមំ, នត្ថិ កិញ្ចិ អតិរេកំ; ហន្ទាហំ អតិរេកាយាៜតិ។
Then Gavesī thought: ‘These five hundred lay followers … eat in one part of the day, abstaining from eating at night, and food at the wrong time. We’re the same, I’m in no way better. So let me do better.’
អថ ខោ, អានន្ទ, គវេសី ឧបាសកោ យេន កស្សបោ ភគវា អរហំ សម្មាសម្ពុទ្ធោ តេនុបសង្កមិ; ឧបសង្កមិត្វា កស្សបំ ភគវន្តំ អរហន្តំ សម្មាសម្ពុទ្ធំ ឯតទវោច: ‘លភេយ្យាហំ, ភន្តេ, ភគវតោ សន្តិកេ បព្ពជ្ឹ លភេយ្យំ ឧបសម្បទន៑ៜតិ។ អលត្ថ ខោ, អានន្ទ, គវេសី ឧបាសកោ កស្សបស្ស ភគវតោ អរហតោ សម្មាសម្ពុទ្ធស្ស សន្តិកេ បព្ពជ្ឹ, អលត្ថ ឧបសម្បទំ។ អចិរូបសម្បន្នោ ខោ បនានន្ទ, គវេសី ភិក្ខុ ឯកោ វូបកដ្ឋោ អប្បមត្តោ អាតាបី បហិតត្តោ វិហរន្តោ នចិរស្សេវ—យស្សត្ថាយ កុលបុត្តា សម្មទេវ អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជន្តិ, តទនុត្តរំ—ព្រហ្មចរិយបរិយោសានំ ទិដ្ឋេវ ធម្មេ សយំ អភិញ្ញា សច្ឆិកត្វា ឧបសម្បជ្ជ វិហាសិ។
Then the lay follower Gavesī went up to the blessed one Kassapa, the perfected one, the fully awakened Buddha and said to him: ‘Sir, may I receive the going forth, the ordination in the Buddha’s presence?’ And he received the going forth, the ordination in the Buddha’s presence. Not long after his ordination, the bhikkhu Gavesī, living alone, withdrawn, diligent, keen, and resolute, realized the supreme culmination of the spiritual path in this very life. He lived having achieved with his own insight the goal for which gentlemen rightly go forth from the lay life to homelessness.
‘ខីណា ជាតិ, វុសិតំ ព្រហ្មចរិយំ, កតំ ករណីយំ, នាបរំ ឥត្ថត្តាយាៜតិ អព្ភញ្ញាសិ។ អញ្ញតរោ ច បនានន្ទ, គវេសី ភិក្ខុ អរហតំ អហោសិ។
He understood: ‘Rebirth is ended; the spiritual journey has been completed; what had to be done has been done; there is no return to any state of existence.’ And the bhikkhu Gavesī became one of the perfected.
អថ ខោ, អានន្ទ, តេសំ បញ្ចន្នំ ឧបាសកសតានំ ឯតទហោសិ: ‘អយ្យោ ខោ គវេសី អម្ហាកំ ពហូបការោ បុព្ពង្គមោ សមាទបេតា។ អយ្យោ ហិ នាម គវេសី កេសមស្សុំ ឱហារេត្វា កាសាយានិ វត្ថានិ អច្ឆាទេត្វា អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជិស្សតិ។ កិមង្គំ បន មយន៑ៜតិ។ អថ ខោ, អានន្ទ, តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ យេន កស្សបោ ភគវា អរហំ សម្មាសម្ពុទ្ធោ តេនុបសង្កមិំសុ; ឧបសង្កមិត្វា កស្សបំ ភគវន្តំ អរហន្តំ សម្មាសម្ពុទ្ធំ ឯតទវោចុំ: ‘លភេយ្យាម មយំ, ភន្តេ, ភគវតោ សន្តិកេ បព្ពជ្ឹ, លភេយ្យាម ឧបសម្បទន៑ៜតិ។ អលភិំសុ ខោ, អានន្ទ, តានិ បញ្ច ឧបាសកសតានិ កស្សបស្ស ភគវតោ អរហតោ សម្មាសម្ពុទ្ធស្ស សន្តិកេ បព្ពជ្ឹ, អលភិំសុ ឧបសម្បទំ។
Then those five hundred lay followers thought: ‘Venerable Gavesī is our helper, leader, and adviser, He has shaved off his hair and beard, dressed in ocher robes, and gone forth from the lay life to homelessness. Why don’t we do the same?’ Then those five hundred lay followers went up to the blessed one Kassapa, the perfected one, the fully awakened Buddha and said to him: ‘Sir, may we receive the going forth and ordination in the Buddha’s presence?’ And they did receive the going forth and ordination in the Buddha’s presence.
អថ ខោ, អានន្ទ, គវេសិស្ស ភិក្ខុនោ ឯតទហោសិ: ‘អហំ ខោ ឥមស្ស អនុត្តរស្ស វិមុត្តិសុខស្ស និកាមលាភី ហោមិ អកិច្ឆលាភី អកសិរលាភី។ អហោ វតិមានិបិ បញ្ច ភិក្ខុសតានិ ឥមស្ស អនុត្តរស្ស វិមុត្តិសុខស្ស និកាមលាភិនោ អស្សុ អកិច្ឆលាភិនោ អកសិរលាភិនោៜតិ។ អថ ខោ, អានន្ទ, តានិ បញ្ច ភិក្ខុសតានិ វូបកដ្ឋា អប្បមត្តា អាតាបិនោ បហិតត្តា វិហរន្តា នចិរស្សេវ—យស្សត្ថាយ កុលបុត្តា សម្មទេវ អគារស្មា អនគារិយំ បព្ពជន្តិ, តទនុត្តរំ—ព្រហ្មចរិយបរិយោសានំ ទិដ្ឋេវ ធម្មេ សយំ អភិញ្ញា សច្ឆិកត្វា ឧបសម្បជ្ជ វិហរិំសុ។
Then the bhikkhu Gavesī thought: ‘I get the supreme bliss of freedom whenever I want, without trouble or difficulty. Oh, may these five hundred bhikkhus do the same!’ Then those five hundred bhikkhus, living alone, withdrawn, diligent, keen, and resolute, soon realized the supreme culmination of the spiritual path in this very life. They lived having achieved with their own insight the goal for which gentlemen rightly go forth from the lay life to homelessness.
‘ខីណា ជាតិ, វុសិតំ ព្រហ្មចរិយំ, កតំ ករណីយំ, នាបរំ ឥត្ថត្តាយាៜតិ អព្ភញ្ញិំសុ។
They understood: ‘Rebirth is ended, the spiritual journey has been completed, what had to be done has been done, there is no return to any state of existence.’
ឥតិ ខោ, អានន្ទ, តានិ បញ្ច ភិក្ខុសតានិ គវេសីបមុខានិ ឧត្តរុត្តរិ បណីតបណីតំ វាយមមានា អនុត្តរំ វិមុត្តិំ សច្ឆាកំសុ។ តស្មាតិហ, អានន្ទ, ឯវំ សិក្ខិតព្ពំ: ‘ឧត្តរុត្តរិ បណីតបណីតំ វាយមមានា អនុត្តរំ វិមុត្តិំ សច្ឆិករិស្សាមាៜតិ។ ឯវញ្ហិ វោ, អានន្ទ, សិក្ខិតព្ពន៑”តិ។
And so, Ānanda, those five hundred bhikkhus headed by Gavesī, trying to go higher and higher, better and better, realized the supreme bliss of freedom. So you should train like this: ‘Trying to go higher and higher, better and better, we will realize the supreme bliss of freedom.’ That’s how you should train.”
ទសមំ។
ឧបាសកវគ្គោ តតិយោ។
តស្សុទ្ទានំ
សារជ្ឹ វិសារទោ និរយំ, វេរំ ចណ្ឌាលបញ្ចមំ; បីតិ វណិជ្ជា រាជានោ, គិហី ចេវ គវេសិនាតិ។
The authoritative text of the Aṅguttara Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]
