Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Aṅguttara Nikāya, English translation |
អង្គុត្តរ និកាយ ៥។១៩៤
Numbered Discourses 5.194
២០។ ព្រាហ្មណវគ្គ
20. Brahmins
ការណបាលីសុត្ត
With Kāraṇapālī
ឯកំ សមយំ ភគវា វេសាលិយំ វិហរតិ មហាវនេ កូដាគារសាលាយំ។
At one time the Buddha was staying near Vesālī, at the Great Wood, in the hall with the peaked roof.
តេន ខោ បន សមយេន ការណបាលី ព្រាហ្មណោ លិច្ឆវីនំ កម្មន្តំ ការេតិ។ អទ្ទសា ខោ ការណបាលី ព្រាហ្មណោ បិង្គិយានិំ ព្រាហ្មណំ ទូរតោវ អាគច្ឆន្តំ; ទិស្វា បិង្គិយានិំ ព្រាហ្មណំ ឯតទវោច: “ហន្ទ កុតោ នុ ភវំ បិង្គិយានី អាគច្ឆតិ ទិវា ទិវស្សា”តិ?
Now at that time the brahmin Kāraṇapālī was working for the Licchavis. He saw the brahmin Piṅgiyānī coming off in the distance and said to him, “So, Piṅgiyānī, where are you coming from in the middle of the day?”
“ឥតោហំ, ភោ, អាគច្ឆាមិ សមណស្ស គោតមស្ស សន្តិកា”តិ។
“I’m coming, my good man, from the presence of the ascetic Gotama.”
“តំ កិំ មញ្ញតិ ភវំ បិង្គិយានី សមណស្ស គោតមស្ស បញ្ញាវេយ្យត្តិយំ? បណ្ឌិតោ មញ្ញេ”តិ?
“What do you think of the ascetic Gotama’s lucidity of wisdom? Do you think he’s astute?”
“កោ ចាហំ, ភោ, កោ ច សមណស្ស គោតមស្ស បញ្ញាវេយ្យត្តិយំ ជានិស្សាមិ។ សោបិ នូនស្ស តាទិសោវ យោ សមណស្ស គោតមស្ស បញ្ញាវេយ្យត្តិយំ ជានេយ្យា”តិ។
“My good man, who am I to judge the ascetic Gotama’s lucidity of wisdom? You’d really have to be on the same level to judge his lucidity of wisdom.”
“ឧឡារាយ ខលុ ភវំ បិង្គិយានី សមណំ គោតមំ បសំសាយ បសំសតី”តិ។
“Master Piṅgiyānī praises the ascetic Gotama with magnificent praise indeed.”
“កោ ចាហំ, ភោ, កោ ច សមណំ គោតមំ បសំសិស្សាមិ។ បសត្ថប្បសត្ថោវ សោ ភវំ គោតមោ សេដ្ឋោ ទេវមនុស្សានន៑”តិ។
“Who am I to praise the ascetic Gotama? He is praised by the praised as the first among gods and humans.”
“កិំ បន ភវំ បិង្គិយានី អត្ថវសំ សម្បស្សមានោ សមណេ គោតមេ ឯវំ អភិប្បសន្នោ”តិ?
“But for what reason are you so devoted to the ascetic Gotama?”
“សេយ្យថាបិ, ភោ, បុរិសោ អគ្គរសបរិតិត្តោ ន អញ្ញេសំ ហីនានំ រសានំ បិហេតិ; ឯវមេវំ ខោ, ភោ, យតោ យតោ តស្ស ភោតោ គោតមស្ស ធម្មំ សុណាតិ—យទិ សុត្តសោ, យទិ គេយ្យសោ, យទិ វេយ្យាករណសោ, យទិ អព្ភុតធម្មសោ—តតោ តតោ ន អញ្ញេសំ បុថុសមណព្រាហ្មណប្បវាទានំ បិហេតិ។
“Suppose a person was completely satisfied by the best tasting food. They wouldn’t be attracted to anything that tasted inferior. In the same way, when you hear the ascetic Gotama’s teaching—whatever it may be, whether statements, songs, discussions, or amazing stories—then you’re not attracted to the doctrines of the various ascetics and brahmins.
សេយ្យថាបិ, ភោ, បុរិសោ ជិឃច្ឆាទុព្ពល្យបរេតោ មធុបិណ្ឌិកំ អធិគច្ឆេយ្យ។ សោ យតោ យតោ សាយេថ, លភតេវ សាទុរសំ អសេចនកំ; ឯវមេវំ ខោ, ភោ, យតោ យតោ តស្ស ភោតោ គោតមស្ស ធម្មំ សុណាតិ—យទិ សុត្តសោ, យទិ គេយ្យសោ, យទិ វេយ្យាករណសោ, យទិ អព្ភុតធម្មសោ—តតោ តតោ លភតេវ អត្តមនតំ, លភតិ ចេតសោ បសាទំ។
Suppose a person who was weak with hunger was to obtain a honey-cake. Wherever they taste it, they would enjoy a sweet, delicious flavor. In the same way, when you hear the ascetic Gotama’s teaching—whatever it may be, whether statements, songs, discussions, or amazing stories—then you get a sense of uplift, a confidence of the heart.
សេយ្យថាបិ, ភោ, បុរិសោ ចន្ទនឃដិកំ អធិគច្ឆេយ្យ—ហរិចន្ទនស្ស វា លោហិតចន្ទនស្ស វា។ សោ យតោ យតោ ឃាយេថ—យទិ មូលតោ, យទិ មជ្ឈតោ, យទិ អគ្គតោ—អធិគច្ឆតេវ សុរភិគន្ធំ អសេចនកំ; ឯវមេវំ ខោ, ភោ, យតោ យតោ តស្ស ភោតោ គោតមស្ស ធម្មំ សុណាតិ—យទិ សុត្តសោ, យទិ គេយ្យសោ, យទិ វេយ្យាករណសោ, យទិ អព្ភុតធម្មសោ—តតោ តតោ អធិគច្ឆតិ បាមោជ្ឹ អធិគច្ឆតិ សោមនស្សំ។
Suppose a person were to obtain a piece of sandalwood, whether yellow or red. Wherever they smelled it—whether at the root, the middle, or the top—they’d enjoy a delicious fragrance. In the same way, when you hear the ascetic Gotama’s teaching—whatever it may be, whether statements, songs, discussions, or amazing stories—then you become filled with joy and happiness.
សេយ្យថាបិ, ភោ, បុរិសោ អាពាធិកោ ទុក្ខិតោ ពាឡ្ហគិលានោ។ តស្ស កុសលោ ភិសក្កោ ឋានសោ អាពាធំ នីហរេយ្យ; ឯវមេវំ ខោ, ភោ, យតោ យតោ តស្ស ភោតោ គោតមស្ស ធម្មំ សុណាតិ—យទិ សុត្តសោ, យទិ គេយ្យសោ, យទិ វេយ្យាករណសោ, យទិ អព្ភុតធម្មសោ—តតោ តតោ សោកបរិទេវទុក្ខទោមនស្សុបាយាសា អព្ភត្ថំ គច្ឆន្តិ។
Suppose there was a person who was sick, suffering, gravely ill. A good doctor would cure them on the spot. In the same way, when you hear the ascetic Gotama’s teaching—whatever it may be, whether statements, songs, discussions, or amazing stories—then you make an end of sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress.
សេយ្យថាបិ, ភោ, បោក្ខរណី អច្ឆោទកា សាតោទកា សីតោទកា សេតកា សុបតិត្ថា រមណីយា។ អថ បុរិសោ អាគច្ឆេយ្យ ឃម្មាភិតត្តោ ឃម្មបរេតោ កិលន្តោ តសិតោ បិបាសិតោ។ សោ តំ បោក្ខរណិំ ឱគាហេត្វា ន្ហាត្វា ច បិវិត្វា ច សព្ពទរថកិលមថបរិឡាហំ បដិប្បស្សម្ភេយ្យ។ ឯវមេវំ ខោ, ភោ, យតោ យតោ តស្ស ភោតោ គោតមស្ស ធម្មំ សុណាតិ—យទិ សុត្តសោ, យទិ គេយ្យសោ, យទិ វេយ្យាករណសោ, យទិ អព្ភុតធម្មសោ—តតោ តតោ សព្ពទរថកិលមថបរិឡាហា បដិប្បស្សម្ភន្តី”តិ។
Suppose there was a lotus pond with clear, sweet, cool water, clean, with smooth banks, delightful. Then along comes a person struggling in the oppressive heat, weary, thirsty, and parched. They’d plunge into the lotus pond to bathe and drink. And all their stress, weariness, and heat exhaustion would die down. In the same way, when you hear the ascetic Gotama’s teaching—whatever it may be, whether statements, songs, discussions, or amazing stories—then all your stress, weariness, and exhaustion die down.”
ឯវំ វុត្តេ, ការណបាលី ព្រាហ្មណោ ឧដ្ឋាយាសនា ឯកំសំ ឧត្តរាសង្គំ ករិត្វា ទក្ខិណំ ជាណុមណ្ឌលំ បថវិយំ និហន្ត្វា យេន ភគវា តេនញ្ជលិំ បណាមេត្វា តិក្ខត្តុំ ឧទានំ ឧទានេសិ:
When this was said, the brahmin Kāraṇapālī got up from his seat, arranged his robe over one shoulder, knelt on his right knee, raised his joined palms toward the Buddha, and expressed this heartfelt sentiment three times:
“នមោ តស្ស ភគវតោ អរហតោ សម្មាសម្ពុទ្ធស្ស។
“Homage to that Blessed One, the perfected one, the fully awakened Buddha!
នមោ តស្ស ភគវតោ អរហតោ សម្មាសម្ពុទ្ធស្ស។
Homage to that Blessed One, the perfected one, the fully awakened Buddha!
នមោ តស្ស ភគវតោ អរហតោ សម្មាសម្ពុទ្ធស្សាតិ។
Homage to that Blessed One, the perfected one, the fully awakened Buddha!
អភិក្កន្តំ, ភោ បិង្គិយានិ, អភិក្កន្តំ, ភោ បិង្គិយានិ។ សេយ្យថាបិ, ភោ បិង្គិយានិ, និក្កុជ្ជិតំ វា ឧក្កុជ្ជេយ្យ បដិច្ឆន្នំ វា វិវរេយ្យ, មូឡ្ហស្ស វា មគ្គំ អាចិក្ខេយ្យ អន្ធការេ វា តេលបជ្ជោតំ ធារេយ្យ: ‘ចក្ខុមន្តោ រូបានិ ទក្ខន្តីៜតិ; ឯវមេវំ ភោតា បិង្គិយានិនា អនេកបរិយាយេន ធម្មោ បកាសិតោ។ ឯសាហំ, ភោ បិង្គិយានិ, តំ ភវន្តំ គោតមំ សរណំ គច្ឆាមិ ធម្មញ្ច ភិក្ខុសង្ឃញ្ច។ ឧបាសកំ មំ ភវំ បិង្គិយានី ធារេតុ, អជ្ជតគ្គេ បាណុបេតំ សរណំ គតន៑”តិ។
Excellent, Master Piṅgiyānī! Excellent! As if he were righting the overturned, or revealing the hidden, or pointing out the path to the lost, or lighting a lamp in the dark so people with clear eyes can see what’s there, Master Piṅgiyānī has made the teaching clear in many ways. I go for refuge to Master Gotama, to the teaching, and to the bhikkhu Saṅgha. From this day forth, may Master Piṅgiyānī remember me as a lay follower who has gone for refuge for life.”
ចតុត្ថំ។
The authoritative text of the Aṅguttara Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]