Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Aṅguttara Nikāya, English translation

    អង្គុត្តរ និកាយ ៣។១២៣

    Numbered Discourses 3.123

    ១៣។ កុសិនារវគ្គ

    13. Kusinārā

    កុសិនារសុត្ត

    At Kusinārā

    ឯកំ សមយំ ភគវា កុសិនារាយំ វិហរតិ ពលិហរណេ វនសណ្ឌេ។ តត្រ ខោ ភគវា ភិក្ខូ អាមន្តេសិ: “ភិក្ខវោ”តិ។

    At one time the Buddha was staying near Kusinārā, in the Forest of Offerings. There the Buddha addressed the bhikkhus, “Bhikkhus!”

    “ភទន្តេ”តិ តេ ភិក្ខូ ភគវតោ បច្ចស្សោសុំ។ ភគវា ឯតទវោច:

    “Venerable sir,” they replied. The Buddha said this:

    “ឥធ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុ អញ្ញតរំ គាមំ វា និគមំ វា ឧបនិស្សាយ វិហរតិ។ តមេនំ គហបតិ វា គហបតិបុត្តោ វា ឧបសង្កមិត្វា ស្វាតនាយ ភត្តេន និមន្តេតិ។ អាកង្ខមានោ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុ អធិវាសេតិ។ សោ តស្សា រត្តិយា អច្ចយេន បុព្ពណ្ហសមយំ និវាសេត្វា បត្តចីវរមាទាយ យេន តស្ស គហបតិស្ស វា គហបតិបុត្តស្ស វា និវេសនំ តេនុបសង្កមតិ; ឧបសង្កមិត្វា បញ្ញត្តេ អាសនេ និសីទតិ។ តមេនំ សោ គហបតិ វា គហបតិបុត្តោ វា បណីតេន ខាទនីយេន ភោជនីយេន សហត្ថា សន្តប្បេតិ សម្បវារេតិ។

    “Bhikkhus, take the case of a bhikkhu living supported by a town or village. A householder or their child approaches and invites them for the next day’s meal. The bhikkhu accepts if they want. When the night has passed, they robe up in the morning, take their bowl and robe, and approach that householder’s home, where they sit on the seat spread out. The householder or their child serves and satisfies them with their own hands with delicious fresh and cooked foods.

    តស្ស ឯវំ ហោតិ: ‘សាធុ វត ម្យាយំ គហបតិ វា គហបតិបុត្តោ វា បណីតេន ខាទនីយេន ភោជនីយេន សហត្ថា សន្តប្បេតិ សម្បវារេតីៜតិ។ ឯវម្បិស្ស ហោតិ: ‘អហោ វត មាយំ គហបតិ វា គហបតិបុត្តោ វា អាយតិម្បិ ឯវរូបេន បណីតេន ខាទនីយេន ភោជនីយេន សហត្ថា សន្តប្បេយ្យ សម្បវារេយ្យាៜតិ។ សោ តំ បិណ្ឌបាតំ គថិតោ មុច្ឆិតោ អជ្ឈោសន្នោ អនាទីនវទស្សាវី អនិស្សរណបញ្ញោ បរិភុញ្ជតិ។ សោ តត្ថ កាមវិតក្កម្បិ វិតក្កេតិ, ព្យាបាទវិតក្កម្បិ វិតក្កេតិ, វិហិំសាវិតក្កម្បិ វិតក្កេតិ។ ឯវរូបស្សាហំ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុនោ ទិន្នំ ន មហប្ផលន្តិ វទាមិ។ តំ កិស្ស ហេតុ? បមត្តោ ហិ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុ វិហរតិ។

    The bhikkhu thinks: ‘It’s so good that this householder serves me with delicious fresh and cooked foods.’ Then they think: ‘I really hope this householder serves me with delicious fresh and cooked foods in the future, too.’ They eat that food tied, infatuated, attached, blind to the drawbacks, and not understanding the escape. They think about it with sensual, malicious, or cruel thoughts. A gift to such a bhikkhu is not very fruitful, I say. Why is that? Because that bhikkhu is negligent.

    ឥធ បន, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុ អញ្ញតរំ គាមំ វា និគមំ វា ឧបនិស្សាយ វិហរតិ។ តមេនំ គហបតិ វា គហបតិបុត្តោ វា ឧបសង្កមិត្វា ស្វាតនាយ ភត្តេន និមន្តេតិ។ អាកង្ខមានោ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុ អធិវាសេតិ។ សោ តស្សា រត្តិយា អច្ចយេន បុព្ពណ្ហសមយំ និវាសេត្វា បត្តចីវរមាទាយ យេន តស្ស គហបតិស្ស វា គហបតិបុត្តស្ស វា និវេសនំ តេនុបសង្កមតិ; ឧបសង្កមិត្វា បញ្ញត្តេ អាសនេ និសីទតិ។ តមេនំ សោ គហបតិ វា គហបតិបុត្តោ វា បណីតេន ខាទនីយេន ភោជនីយេន សហត្ថា សន្តប្បេតិ សម្បវារេតិ។

    Take another case of a bhikkhu living supported by a town or village. A householder or their child approaches and invites them for the next day’s meal. The bhikkhu accepts if they want. When the night has passed, they robe up in the morning, take their bowl and robe, and approach that householder’s home, where they sit on the seat spread out. The householder or their child serves and satisfies them with their own hands with delicious fresh and cooked foods.

    តស្ស ន ឯវំ ហោតិ: ‘សាធុ វត ម្យាយំ គហបតិ វា គហបតិបុត្តោ វា បណីតេន ខាទនីយេន ភោជនីយេន សហត្ថា សន្តប្បេតិ សម្បវារេតីៜតិ។ ឯវម្បិស្ស ន ហោតិ: ‘អហោ វត មាយំ គហបតិ វា គហបតិបុត្តោ វា អាយតិម្បិ ឯវរូបេន បណីតេន ខាទនីយេន ភោជនីយេន សហត្ថា សន្តប្បេយ្យ សម្បវារេយ្យាៜតិ។ សោ តំ បិណ្ឌបាតំ អគថិតោ អមុច្ឆិតោ អនជ្ឈោសន្នោ អាទីនវទស្សាវី និស្សរណបញ្ញោ បរិភុញ្ជតិ។ សោ តត្ថ នេក្ខម្មវិតក្កម្បិ វិតក្កេតិ, អព្យាបាទវិតក្កម្បិ វិតក្កេតិ, អវិហិំសាវិតក្កម្បិ វិតក្កេតិ។ ឯវរូបស្សាហំ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុនោ ទិន្នំ មហប្ផលន្តិ វទាមិ។ តំ កិស្ស ហេតុ? អប្បមត្តោ ហិ, ភិក្ខវេ, ភិក្ខុ វិហរតី”តិ។

    It never occurs to them: ‘It’s so good that the householder or their child serves and satisfies me with their own hands with delicious fresh and cooked foods.’ They don’t think: ‘I really hope this householder serves me with delicious fresh and cooked foods in the future, too.’ They eat that almsfood untied, uninfatuated, unattached, seeing the drawback, and understanding the escape. They think about it with thoughts of renunciation, good will, or harmlessness. A gift to such a bhikkhu is very fruitful, I say. Why is that? Because that bhikkhu is diligent.”

    បឋមំ។





    The authoritative text of the Aṅguttara Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]


    © 1991-2024 The Titi Tudorancea Bulletin | Titi Tudorancea® is a Registered Trademark | Terms of use and privacy policy
    Contact