Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Majjhima Nikāya, English translation

    මජ්ඣිම නිකාය 109

    The Middle-Length Suttas Collection 109

    මහාපුණ්ණමසුත්ත

    The Longer Discourse on the Full-Moon Night

    ඒවං මේ සුතං—ඒකං සමයං භගවා සාවත්ථියං විහරති පුබ්බාරාමේ මිගාරමාතුපාසාදේ.

    So I have heard. At one time the Buddha was staying near Sāvatthī in the Eastern Monastery, the stilt longhouse of Migāra’s mother.

    තේන ඛෝ පන සමයේන භගවා තදහුපෝසථේ පන්නරසේ පුණ්ණාය පුණ්ණමාය රත්තියා භික්ඛුසඞ්ඝපරිවුතෝ අබ්භෝකාසේ නිසින්නෝ හෝති.

    Now, at that time it was the Uposatha day—the full moon on the fifteenth day—and the Buddha was sitting in the open surrounded by the Saṅgha of monks.

    අථ ඛෝ අඤ්ඤතරෝ භික්ඛු උට්ඨායාසනා ඒකංසං චීවරං කත්වා යේන භගවා තේනඤ්ජලිං පණාමේත්වා භගවන්තං ඒතදවෝච: “පුච්ඡේය්‍යාහං, භන්තේ, භගවන්තං කිඤ්චිදේව දේසං, සචේ මේ භගවා ඕකාසං කරෝති පඤ්හස්ස වේය්‍යාකරණායා”ති.

    Then one of the bhikkhus got up from their seat, arranged their robe over one shoulder, raised their joined palms toward the Buddha, and said, “I’d like to ask the Buddha about a certain point, if you’d take the time to answer.”

    “තේන හි ත්වං, භික්ඛු, සකේ ආසනේ නිසීදිත්වා පුච්ඡ යදාකඞ්ඛසී”ති.

    “Well then, bhikkhu, take your own seat and ask what you wish.”

    අථ ඛෝ සෝ භික්ඛු සකේ ආසනේ නිසීදිත්වා භගවන්තං ඒතදවෝච:

    That bhikkhu took his seat and said to the Buddha:

    “ඉමේ නු ඛෝ, භන්තේ, පඤ්චුපාදානක්ඛන්ධා, සේය්‍යථිදං—රූපුපාදානක්ඛන්ධෝ, වේදනුපාදානක්ඛන්ධෝ, සඤ්ඤුපාදානක්ඛන්ධෝ, සඞ්ඛාරුපාදානක්ඛන්ධෝ, විඤ්ඤාණුපාදානක්ඛන්ධෝ”ති?

    “Sir, are these the five grasping aggregates: form, feeling, perception, choices, and consciousness?”

    “ඉමේ ඛෝ, භික්ඛු, පඤ්චුපාදානක්ඛන්ධා, සේය්‍යථිදං—රූපුපාදානක්ඛන්ධෝ, වේදනුපාදානක්ඛන්ධෝ, සඤ්ඤුපාදානක්ඛන්ධෝ, සඞ්ඛාරුපාදානක්ඛන්ධෝ, විඤ්ඤාණුපාදානක්ඛන්ධෝ”ති.

    “Yes, they are,” replied the Buddha.

    “සාධු, භන්තේ”ති ඛෝ සෝ භික්ඛු භගවතෝ භාසිතං අභිනන්දිත්වා අනුමෝදිත්වා භගවන්තං උත්තරිං පඤ්හං පුච්ඡි:

    Saying “Good, sir”, that bhikkhu approved and agreed with what the Buddha said. Then he asked another question:

    “ඉමේ පන, භන්තේ, පඤ්චුපාදානක්ඛන්ධා කිංමූලකා”ති?

    “But sir, what is the root of these five grasping aggregates?”

    “ඉමේ ඛෝ, භික්ඛු, පඤ්චුපාදානක්ඛන්ධා ඡන්දමූලකා”ති.

    “These five grasping aggregates are rooted in desire.”

    “තංයේව නු ඛෝ, භන්තේ, උපාදානං තේ පඤ්චුපාදානක්ඛන්ධා, උදාහු අඤ්ඤත්‍ර පඤ්චහුපාදානක්ඛන්ධේහි උපාදානන්”ති?

    “But sir, is that grasping the exact same thing as the five grasping aggregates? Or is grasping one thing and the five grasping aggregates another?”

    “න ඛෝ, භික්ඛු, තංයේව උපාදානං තේ පඤ්චුපාදානක්ඛන්ධා, නාපි අඤ්ඤත්‍ර පඤ්චහුපාදානක්ඛන්ධේහි උපාදානං. යෝ ඛෝ, භික්ඛු, පඤ්චසු උපාදානක්ඛන්ධේසු ඡන්දරාගෝ තං තත්ථ උපාදානන්”ති.

    “Neither. Rather, the desire and greed for them is the grasping there.”

    “සියා පන, භන්තේ, පඤ්චසු උපාදානක්ඛන්ධේසු ඡන්දරාගවේමත්තතා”ති?

    “But sir, can there be different kinds of desire and greed for the five grasping aggregates?”

    “සියා, භික්ඛූ”ති භගවා අවෝච “ඉධ, භික්ඛු, ඒකච්චස්ස ඒවං හෝති: ‘ඒවංරූපෝ සියං අනාගතමද්ධානං, ඒවංවේදනෝ සියං අනාගතමද්ධානං, ඒවංසඤ්ඤෝ සියං අනාගතමද්ධානං, ඒවංසඞ්ඛාරෝ සියං අනාගතමද්ධානං, ඒවංවිඤ්ඤාණෝ සියං අනාගතමද්ධානන්(අ)ති. ඒවං ඛෝ, භික්ඛු, සියා පඤ්චසු උපාදානක්ඛන්ධේසු ඡන්දරාගවේමත්තතා”ති.

    “There can,” said the Buddha. “It’s when someone thinks: ‘In the future, may I be of such form, such feeling, such perception, such choices, and such consciousness!’ That’s how there can be different kinds of desire and greed for the five grasping aggregates.”

    “කිත්තාවතා පන, භන්තේ, ඛන්ධානං ඛන්ධාධිවචනං හෝතී”ති?

    “Sir, what is the scope of the term ‘aggregates’ as applied to the aggregates?”

    “යං කිඤ්චි, භික්ඛු, රූපං—අතීතානාගතපච්චුප්පන්නං අජ්ඣත්තං වා බහිද්ධා වා, ඕළාරිකං වා සුඛුමං වා, හීනං වා පණීතං වා, යං දූරේ සන්තිකේ වා—අයං රූපක්ඛන්ධෝ. යා කාචි වේදනා—අතීතානාගතපච්චුප්පන්නා අජ්ඣත්තං වා බහිද්ධා වා, ඕළාරිකා වා සුඛුමා වා, හීනා වා පණීතා වා, යා දූරේ සන්තිකේ වා—අයං වේදනාක්ඛන්ධෝ. යා කාචි සඤ්ඤා—අතීතානාගතපච්චුප්පන්නා …පේ… යා දූරේ සන්තිකේ වා—අයං සඤ්ඤාක්ඛන්ධෝ. යේ කේචි සඞ්ඛාරා—අතීතානාගතපච්චුප්පන්නා අජ්ඣත්තං වා බහිද්ධා වා, ඕළාරිකා වා සුඛුමා වා, හීනා වා පණීතා වා, යේ දූරේ සන්තිකේ වා—අයං සඞ්ඛාරක්ඛන්ධෝ. යං කිඤ්චි විඤ්ඤාණං—අතීතානාගතපච්චුප්පන්නං අජ්ඣත්තං වා බහිද්ධා වා, ඕළාරිකං වා සුඛුමං වා, හීනං වා පණීතං වා, යං දූරේ සන්තිකේ වා—අයං විඤ්ඤාණක්ඛන්ධෝ. ඒත්තාවතා ඛෝ, භික්ඛු, ඛන්ධානං ඛන්ධාධිවචනං හෝතී”ති.

    “Any kind of form at all—past, future, or present; internal or external; coarse or fine; inferior or superior; far or near: this is called the aggregate of form. Any kind of feeling at all … Any kind of perception at all … Any kind of choices at all … Any kind of consciousness at all—past, future, or present; internal or external; coarse or fine; inferior or superior; far or near: this is called the aggregate of consciousness. That’s the scope of the term ‘aggregates’ as applied to the aggregates.”

    “කෝ නු ඛෝ, භන්තේ, හේතු කෝ පච්චයෝ රූපක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනාය? කෝ හේතු කෝ පච්චයෝ වේදනාක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනාය? කෝ හේතු කෝ පච්චයෝ සඤ්ඤාක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනාය? කෝ හේතු කෝ පච්චයෝ සඞ්ඛාරක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනාය? කෝ හේතු කෝ පච්චයෝ විඤ්ඤාණක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනායා”ති?

    “What is the cause, sir, what is the reason why the aggregate of form is found? What is the cause, what is the reason why the aggregate of feeling … perception … choices … consciousness is found?”

    “චත්තාරෝ ඛෝ, භික්ඛු, මහාභූතා හේතු, චත්තාරෝ මහාභූතා පච්චයෝ රූපක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනාය. ඵස්සෝ හේතු, ඵස්සෝ පච්චයෝ වේදනාක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනාය. ඵස්සෝ හේතු, ඵස්සෝ පච්චයෝ සඤ්ඤාක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනාය. ඵස්සෝ හේතු, ඵස්සෝ පච්චයෝ සඞ්ඛාරක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනාය. නාමරූපං ඛෝ, භික්ඛු, හේතු, නාමරූපං පච්චයෝ විඤ්ඤාණක්ඛන්ධස්ස පඤ්ඤාපනායා”ති.

    “The four primary elements are the reason why the aggregate of form is found. Contact is the reason why the aggregates of feeling … perception … and choices are found. Name and form are the reasons why the aggregate of consciousness is found.”

    “කථං පන, භන්තේ, සක්කායදිට්ඨි හෝතී”ති?

    “But sir, how does identity view come about?”

    “ඉධ, භික්ඛු, අස්සුතවා පුථුජ්ජනෝ අරියානං අදස්සාවී අරියධම්මස්ස අකෝවිදෝ අරියධම්මේ අවිනීතෝ සප්පුරිසානං අදස්සාවී සප්පුරිසධම්මස්ස අකෝවිදෝ සප්පුරිසධම්මේ අවිනීතෝ රූපං අත්තතෝ සමනුපස්සති රූපවන්තං වා අත්තානං අත්තනි වා රූපං රූපස්මිං වා අත්තානං; වේදනං අත්තතෝ සමනුපස්සති වේදනාවන්තං වා අත්තානං අත්තනි වා වේදනං වේදනාය වා අත්තානං; සඤ්ඤං අත්තතෝ සමනුපස්සති සඤ්ඤාවන්තං වා අත්තානං අත්තනි වා සඤ්ඤං සඤ්ඤාය වා අත්තානං; සඞ්ඛාරේ අත්තතෝ සමනුපස්සති සඞ්ඛාරවන්තං වා අත්තානං අත්තනි වා සඞ්ඛාරේ සඞ්ඛාරේසු වා අත්තානං; විඤ්ඤාණං අත්තතෝ සමනුපස්සති විඤ්ඤාණවන්තං වා අත්තානං අත්තනි වා විඤ්ඤාණං විඤ්ඤාණස්මිං වා අත්තානං. ඒවං ඛෝ, භික්ඛු, සක්කායදිට්ඨි හෝතී”ති.

    “It’s when an unlearned ordinary person has not seen the noble ones, and is neither skilled nor trained in the teaching of the noble ones. They’ve not seen good persons, and are neither skilled nor trained in the teaching of the good persons. They regard form as self, self as having form, form in self, or self in form. They regard feeling as self, self as having feeling, feeling in self, or self in feeling. They regard perception as self, self as having perception, perception in self, or self in perception. They regard choices as self, self as having choices, choices in self, or self in choices. They regard consciousness as self, self as having consciousness, consciousness in self, or self in consciousness. That’s how identity view comes about.”

    “කථං පන, භන්තේ, සක්කායදිට්ඨි න හෝතී”ති?

    “But sir, how does identity view not come about?”

    “ඉධ, භික්ඛු, සුතවා අරියසාවකෝ අරියානං දස්සාවී අරියධම්මස්ස කෝවිදෝ අරියධම්මේ සුවිනීතෝ සප්පුරිසානං දස්සාවී සප්පුරිසධම්මස්ස කෝවිදෝ සප්පුරිසධම්මේ සුවිනීතෝ න රූපං අත්තතෝ සමනුපස්සති න රූපවන්තං වා අත්තානං න අත්තනි වා රූපං න රූපස්මිං වා අත්තානං; න වේදනං අත්තතෝ සමනුපස්සති න වේදනාවන්තං වා අත්තානං න අත්තනි වා වේදනං න වේදනාය වා අත්තානං; න සඤ්ඤං අත්තතෝ සමනුපස්සති න සඤ්ඤාවන්තං වා අත්තානං න අත්තනි වා සඤ්ඤං න සඤ්ඤාය වා අත්තානං; න සඞ්ඛාරේ අත්තතෝ සමනුපස්සති න සඞ්ඛාරවන්තං වා අත්තානං න අත්තනි වා සඞ්ඛාරේ න සඞ්ඛාරේසු වා අත්තානං; න විඤ්ඤාණං අත්තතෝ සමනුපස්සති න විඤ්ඤාණවන්තං වා අත්තානං න අත්තනි වා විඤ්ඤාණං න විඤ්ඤාණස්මිං වා අත්තානං. ඒවං ඛෝ, භික්ඛු, සක්කායදිට්ඨි න හෝතී”ති.

    “It’s when a learned noble disciple has seen the noble ones, and is skilled and trained in the teaching of the noble ones. They’ve seen good persons, and are skilled and trained in the teaching of the good persons. They don’t regard form as self, self as having form, form in self, or self in form. They don’t regard feeling as self, self as having feeling, feeling in self, or self in feeling. They don’t regard perception as self, self as having perception, perception in self, or self in perception. They don’t regard choices as self, self as having choices, choices in self, or self in choices. They don’t regard consciousness as self, self as having consciousness, consciousness in self, or self in consciousness. That’s how identity view does not come about.”

    “කෝ නු ඛෝ, භන්තේ, රූපේ අස්සාදෝ, කෝ ආදීනවෝ, කිං නිස්සරණං? කෝ වේදනාය අස්සාදෝ, කෝ ආදීනවෝ, කිං නිස්සරණං? කෝ සඤ්ඤාය අස්සාදෝ, කෝ ආදීනවෝ, කිං නිස්සරණං? කෝ සඞ්ඛාරේසු අස්සාදෝ, කෝ ආදීනවෝ, කිං නිස්සරණං? කෝ විඤ්ඤාණේ අස්සාදෝ, කෝ ආදීනවෝ, කිං නිස්සරණන්”ති?

    “Sir, what’s the gratification, the drawback, and the escape when it comes to form, feeling, perception, choices, and consciousness?”

    “යං ඛෝ, භික්ඛු, රූපං පටිච්ච උප්පජ්ජති සුඛං සෝමනස්සං, අයං රූපේ අස්සාදෝ. යං රූපං අනිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, අයං රූපේ ආදීනවෝ. යෝ රූපේ ඡන්දරාගවිනයෝ ඡන්දරාගප්පහානං, ඉදං රූපේ නිස්සරණං. යං ඛෝ, භික්ඛු, වේදනං පටිච්ච … සඤ්ඤං පටිච්ච … සඞ්ඛාරේ පටිච්ච … විඤ්ඤාණං පටිච්ච උප්පජ්ජති සුඛං සෝමනස්සං, අයං විඤ්ඤාණේ අස්සාදෝ. යං විඤ්ඤාණං අනිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, අයං විඤ්ඤාණේ ආදීනවෝ. යෝ විඤ්ඤාණේ ඡන්දරාගවිනයෝ ඡන්දරාගප්පහානං, ඉදං විඤ්ඤාණේ නිස්සරණන්”ති.

    “The pleasure and happiness that arise from form: this is its gratification. That form is impermanent, suffering, and perishable: this is its drawback. Removing and giving up desire and greed for form: this is its escape. The pleasure and happiness that arise from feeling … perception … choices … consciousness: this is its gratification. That consciousness is impermanent, suffering, and perishable: this is its drawback. Removing and giving up desire and greed for consciousness: this is its escape.”

    “කථං පන, භන්තේ, ජානතෝ කථං පස්සතෝ ඉමස්මිඤ්ච සවිඤ්ඤාණකේ කායේ බහිද්ධා ච සබ්බනිමිත්තේසු අහඞ්කාරමමඞ්කාරමානානුසයා න හෝන්තී”ති?

    “Sir, how does one know and see so that there’s no ego, possessiveness, or underlying tendency to conceit for this conscious body and all external stimuli?”

    “යං කිඤ්චි, භික්ඛු, රූපං—අතීතානාගතපච්චුප්පන්නං අජ්ඣත්තං වා බහිද්ධා වා ඕළාරිකං වා සුඛුමං වා හීනං වා පණීතං වා යං දූරේ සන්තිකේ වා—සබ්බං රූපං ‘නේතං මම, නේසෝහමස්මි, න මේසෝ අත්තා(අ)ති—ඒවමේතං යථාභූතං සම්මප්පඤ්ඤාය පස්සති. යා කාචි වේදනා … යා කාචි සඤ්ඤා … යේ කේචි සඞ්ඛාරා … යං කිඤ්චි විඤ්ඤාණං—අතීතානාගතපච්චුප්පන්නං අජ්ඣත්තං වා බහිද්ධා වා ඕළාරිකං වා සුඛුමං වා හීනං වා පණීතං වා යං දූරේ සන්තිකේ වා—සබ්බං විඤ්ඤාණං ‘නේතං මම, නේසෝහමස්මි, න මේසෝ අත්තා(අ)ති—ඒවමේතං යථාභූතං සම්මප්පඤ්ඤාය පස්සති. ඒවං ඛෝ, භික්ඛු, ජානතෝ ඒවං පස්සතෝ ඉමස්මිඤ්ච සවිඤ්ඤාණකේ කායේ බහිද්ධා ච සබ්බනිමිත්තේසු අහඞ්කාරමමඞ්කාරමානානුසයා න හෝන්තී”ති.

    “One truly sees any kind of form at all—past, future, or present; internal or external; coarse or fine; inferior or superior; far or near: all form—with right understanding: ‘This is not mine, I am not this, this is not my self.’ One truly sees any kind of feeling … perception … choices … consciousness at all—past, future, or present; internal or external; coarse or fine; inferior or superior; far or near, all consciousness—with right understanding: ‘This is not mine, I am not this, this is not my self.’ That’s how to know and see so that there’s no ego, possessiveness, or underlying tendency to conceit for this conscious body and all external stimuli.”

    අථ ඛෝ අඤ්ඤතරස්ස භික්ඛුනෝ ඒවං චේතසෝ පරිවිතක්කෝ උදපාදි: “ඉති කිර, භෝ, රූපං අනත්තා, වේදනා අනත්තා, සඤ්ඤා අනත්තා, සඞ්ඛාරා අනත්තා, විඤ්ඤාණං අනත්තා; අනත්තකතානි කම්මානි කමත්තානං ඵුසිස්සන්තී”ති?

    Now at that time one of the bhikkhus had the thought, “So it seems, good sir, that form, feeling, perception, choices, and consciousness are not-self. Then what self will the deeds done by not-self affect?”

    අථ ඛෝ භගවා තස්ස භික්ඛුනෝ චේතසා චේතෝපරිවිතක්කමඤ්ඤාය භික්ඛූ ආමන්තේසි: “ඨානං ඛෝ පනේතං, භික්ඛවේ, විජ්ජති යං ඉධේකච්චෝ මෝඝපුරිසෝ අවිද්වා අවිජ්ජාගතෝ තණ්හාධිපතේය්‍යේන චේතසා සත්ථු සාසනං අතිධාවිතබ්බං මඤ්ඤේය්‍ය: ‘ඉති කිර, භෝ, රූපං අනත්තා, වේදනා අනත්තා, සඤ්ඤා අනත්තා, සඞ්ඛාරා අනත්තා, විඤ්ඤාණං අනත්තා; අනත්තකතානි කම්මානි කමත්තානං ඵුසිස්සන්තී(අ)ති. පටිවිනීතා ඛෝ මේ තුම්හේ, භික්ඛවේ, තත්‍ර තත්‍ර ධම්මේසු.

    But the Buddha, knowing what that bhikkhu was thinking, addressed the bhikkhus: “It’s possible that some foolish person here—unknowing and ignorant, their mind dominated by craving—thinks they can overstep the teacher’s instructions. They think: ‘So it seems, good sir, that form, feeling, perception, choices, and consciousness are not-self. Then what self will the deeds done by not-self affect?’ Now, bhikkhus, you have been educated by me in questioning with regard to all these things in all such cases.

    තං කිං මඤ්ඤථ, භික්ඛවේ, රූපං නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති?

    What do you think, bhikkhus? Is form permanent or impermanent?”

    “අනිච්චං, භන්තේ”.

    “Impermanent, sir.”

    “යං පනානිච්චං දුක්ඛං වා තං සුඛං වා”ති?

    “But if it’s impermanent, is it suffering or happiness?”

    “දුක්ඛං, භන්තේ”.

    “Suffering, sir.”

    “යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝහමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා(අ)”ති?

    “But if it’s impermanent, suffering, and perishable, is it fit to be regarded thus: ‘This is mine, I am this, this is my self’?”

    “නෝ හේතං, භන්තේ”.

    “No, sir.”

    “තං කිං මඤ්ඤථ, භික්ඛවේ, වේදනා … සඤ්ඤා … සඞ්ඛාරා … විඤ්ඤාණං නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති?

    “What do you think, bhikkhus? Is feeling … perception … choices … consciousness permanent or impermanent?”

    “අනිච්චං, භන්තේ”.

    “Impermanent, sir.”

    “යං පනානිච්චං දුක්ඛං වා තං සුඛං වා”ති?

    “But if it’s impermanent, is it suffering or happiness?”

    “දුක්ඛං, භන්තේ”.

    “Suffering, sir.”

    “යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝහමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා(අ)”ති?

    “But if it’s impermanent, suffering, and perishable, is it fit to be regarded thus: ‘This is mine, I am this, this is my self’?”

    “නෝ හේතං, භන්තේ”.

    “No, sir.”

    “තස්මාතිහ, භික්ඛවේ, යං කිඤ්චි රූපං අතීතානාගතපච්චුප්පන්නං අජ්ඣත්තං වා බහිද්ධා වා ඕළාරිකං වා සුඛුමං වා හීනං වා පණීතං වා යං දූරේ සන්තිකේ වා සබ්බං රූපං: ‘නේතං මම, නේසෝහමස්මි, න මේසෝ අත්තා(අ)ති ඒවමේතං යථාභූතං සම්මප්පඤ්ඤාය දට්ඨබ්බං.

    “So you should truly see any kind of form at all—past, future, or present; internal or external; coarse or fine; inferior or superior; far or near: all form—with right understanding: ‘This is not mine, I am not this, this is not my self.’

    යා කාචි වේදනා … යා කාචි සඤ්ඤා … යේ කේචි සඞ්ඛාරා … යං කිඤ්චි විඤ්ඤාණං අතීතානාගතපච්චුප්පන්නං අජ්ඣත්තං වා බහිද්ධා වා ඕළාරිකං වා සුඛුමං වා හීනං වා පණීතං වා යං දූරේ සන්තිකේ වා සබ්බං විඤ්ඤාණං: ‘නේතං මම, නේසෝහමස්මි, න මේසෝ අත්තා(අ)ති ඒවමේතං යථාභූතං සම්මප්පඤ්ඤාය දට්ඨබ්බං.

    You should truly see any kind of feeling … perception … choices … consciousness at all—past, future, or present; internal or external; coarse or fine; inferior or superior; far or near, all consciousness—with right understanding: ‘This is not mine, I am not this, this is not my self.’

    ඒවං පස්සං, භික්ඛවේ, සුතවා අරියසාවකෝ රූපස්මිම්පි නිබ්බින්දති, වේදනායපි නිබ්බින්දති, සඤ්ඤායපි නිබ්බින්දති, සඞ්ඛාරේසුපි නිබ්බින්දති, විඤ්ඤාණස්මිම්පි නිබ්බින්දති;

    Seeing this, a learned noble disciple grows disillusioned with form, feeling, perception, choices, and consciousness.

    නිබ්බින්දං විරජ්ජති, විරාගා විමුච්චති. විමුත්තස්මිං විමුත්තමිති ඤාණං හෝති.

    Being disillusioned, desire fades away. When desire fades away they’re freed. When they’re freed, they know they’re freed.

    ‘ඛීණා ජාති, වුසිතං බ්‍රහ්මචරියං, කතං කරණීයං, නාපරං ඉත්ථත්තායා(අ)ති පජානාතී”ති.

    They understand: ‘Rebirth is ended, the spiritual journey has been completed, what had to be done has been done, there is no return to any state of existence.’”

    ඉදමවෝච භගවා. අත්තමනා තේ භික්ඛූ භගවතෝ භාසිතං අභිනන්දුන්ති. ඉමස්මිඤ්ච පන වේය්‍යාකරණස්මිං භඤ්ඤමානේ සට්ඨිමත්තානං භික්ඛූනං අනුපාදාය ආසවේහි චිත්තානි විමුච්චිංසූති.

    That is what the Buddha said. Satisfied, the bhikkhus approved what the Buddha said. And while this discourse was being spoken, the minds of sixty bhikkhus were freed from defilements by not grasping.

    මහාපුණ්ණමසුත්තං නිට්ඨිතං නවමං.





    The authoritative text of the Majjhima Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]


    © 1991-2024 The Titi Tudorancea Bulletin | Titi Tudorancea® is a Registered Trademark | Terms of use and privacy policy
    Contact