Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Aṅguttara Nikāya, English translation |
អង្គុត្តរ និកាយ ៩។៤០
Numbered Discourses 9.40
៤។ មហាវគ្គ
4. The Great Chapter
នាគសុត្ត
The Simile of the Bull Elephant in the Forest
“យស្មិំ, ភិក្ខវេ, សមយេ អារញ្ញិកស្ស នាគស្ស គោចរបសុតស្ស ហត្ថីបិ ហត្ថិនិយោបិ ហត្ថិកលភាបិ ហត្ថិច្ឆាបាបិ បុរតោ បុរតោ គន្ត្វា តិណគ្គានិ ឆិន្ទន្តិ, តេន, ភិក្ខវេ, អារញ្ញិកោ នាគោ អដ្ដីយតិ ហរាយតិ ជិគុច្ឆតិ។ យស្មិំ, ភិក្ខវេ, សមយេ អារញ្ញិកស្ស នាគស្ស គោចរបសុតស្ស ហត្ថីបិ ហត្ថិនិយោបិ ហត្ថិកលភាបិ ហត្ថិច្ឆាបាបិ ឱភគ្គោភគ្គំ សាខាភង្គំ ខាទន្តិ, តេន, ភិក្ខវេ, អារញ្ញិកោ នាគោ អដ្ដីយតិ ហរាយតិ ជិគុច្ឆតិ។ យស្មិំ, ភិក្ខវេ, សមយេ អារញ្ញិកស្ស នាគស្ស ឱគាហំ ឱតិណ្ណស្ស ហត្ថីបិ ហត្ថិនិយោបិ ហត្ថិកលភាបិ ហត្ថិច្ឆាបាបិ បុរតោ បុរតោ គន្ត្វា សោណ្ឌាយ ឧទកំ អាលោឡេន្តិ, តេន, ភិក្ខវេ, អារញ្ញិកោ នាគោ អដ្ដីយតិ ហរាយតិ ជិគុច្ឆតិ។ យស្មិំ, ភិក្ខវេ, សមយេ អារញ្ញិកស្ស នាគស្ស ឱគាហា ឧត្តិណ្ណស្ស ហត្ថិនិយោ កាយំ ឧបនិឃំសន្តិយោ គច្ឆន្តិ, តេន, ភិក្ខវេ, អារញ្ញិកោ នាគោ អដ្ដីយតិ ហរាយតិ ជិគុច្ឆតិ។
“Bhikkhus, when a wild bull elephant is engrossed in the pasture, but other elephants—males, females, younglings, or cubs—got there first and trampled the grass, the wild bull elephant is horrified, repelled, and disgusted by that. When the wild bull elephant is engrossed in the pasture, but other elephants—males, females, younglings, or cubs—eat the broken branches that he has dragged down, the wild bull elephant is horrified, repelled, and disgusted by that. When a wild bull elephant has plunged into the pool, but other elephants—males, females, younglings, or cubs—got there first and stirred up the water with their trunks, the wild bull elephant is horrified, repelled, and disgusted by that. When a wild bull elephant has come out of the pool and the female elephants bump into him, the wild bull elephant is horrified, repelled, and disgusted by that.
តស្មិំ, ភិក្ខវេ, សមយេ អារញ្ញិកស្ស នាគស្ស ឯវំ ហោតិ: ‘អហំ ខោ ឯតរហិ អាកិណ្ណោ វិហរាមិ ហត្ថីហិ ហត្ថិនីហិ ហត្ថិកលភេហិ ហត្ថិច្ឆាបេហិ។ ឆិន្នគ្គានិ ចេវ តិណានិ ខាទាមិ, ឱភគ្គោភគ្គញ្ច មេ សាខាភង្គំ ខាទន្តិ, អាវិលានិ ច បានីយានិ បិវាមិ, ឱគាហា ច មេ ឧត្តិណ្ណស្ស ហត្ថិនិយោ កាយំ ឧបនិឃំសន្តិយោ គច្ឆន្តិ។ យន្នូនាហំ ឯកោ គណស្មា វូបកដ្ឋោ វិហរេយ្យន៑ៜតិ។ សោ អបរេន សមយេន ឯកោ គណស្មា វូបកដ្ឋោ វិហរតិ, អច្ឆិន្នគ្គានិ ចេវ តិណានិ ខាទតិ, ឱភគ្គោភគ្គញ្ចស្ស សាខាភង្គំ ន ខាទន្តិ, អនាវិលានិ ច បានីយានិ បិវតិ, ឱគាហា ចស្ស ឧត្តិណ្ណស្ស ន ហត្ថិនិយោ កាយំ ឧបនិឃំសន្តិយោ គច្ឆន្តិ។
At that time the wild bull elephant thinks: ‘These days I live crowded by other males, females, younglings, and cubs. I eat the grass they’ve trampled, and they eat the broken branches I’ve dragged down. I drink muddy water, and after my bath the female elephants bump into me. Why don’t I live alone, withdrawn from the herd?’ After some time he lives alone, withdrawn from the herd, and he eats untrampled grass, and other elephants don’t eat the broken branches he has dragged down. He doesn’t drink muddy water, and the female elephants don’t bump into him after his bath.
តស្មិំ, ភិក្ខវេ, សមយេ អារញ្ញិកស្ស នាគស្ស ឯវំ ហោតិ: ‘អហំ ខោ បុព្ពេ អាកិណ្ណោ វិហាសិំ ហត្ថីហិ ហត្ថិនីហិ ហត្ថិកលភេហិ ហត្ថិច្ឆាបេហិ, ឆិន្នគ្គានិ ចេវ តិណានិ ខាទិំ, ឱភគ្គោភគ្គញ្ច មេ សាខាភង្គំ ខាទិំសុ, អាវិលានិ ច បានីយានិ អបាយិំ, ឱគាហា ច មេ ឧត្តិណ្ណស្ស ហត្ថិនិយោ កាយំ ឧបនិឃំសន្តិយោ អគមំសុ។ សោហំ ឯតរហិ ឯកោ គណស្មា វូបកដ្ឋោ វិហរាមិ, អច្ឆិន្នគ្គានិ ចេវ តិណានិ ខាទាមិ, ឱភគ្គោភគ្គញ្ច មេ សាខាភង្គំ ន ខាទន្តិ, អនាវិលានិ ច បានីយានិ បិវាមិ, ឱគាហា ច មេ ឧត្តិណ្ណស្ស ន ហត្ថិនិយោ កាយំ ឧបនិឃំសន្តិយោ គច្ឆន្តីៜតិ។ សោ សោណ្ឌាយ សាខាភង្គំ ភញ្ជិត្វា សាខាភង្គេន កាយំ បរិមជ្ជិត្វា អត្តមនោ សោណ្ឌំ សំហរតិ។
At that time the wild bull elephant thinks: ‘Formerly I lived crowded by other males, females, younglings, and cubs. I ate the grass they’d trampled, and they ate the broken branches I’d dragged down. I drank muddy water, and after my bath the female elephants bumped into me. Now I live alone, and I’m free of all these things.’ He breaks off a branch and scratches his body, happily relieving his itches.
ឯវមេវំ ខោ, ភិក្ខវេ, យស្មិំ សមយេ ភិក្ខុ អាកិណ្ណោ វិហរតិ ភិក្ខូហិ ភិក្ខុនីហិ ឧបាសកេហិ ឧបាសិកាហិ រញ្ញា រាជមហាមត្តេហិ តិត្ថិយេហិ តិត្ថិយសាវកេហិ, តស្មិំ, ភិក្ខវេ, សមយេ ភិក្ខុស្ស ឯវំ ហោតិ: ‘អហំ ខោ ឯតរហិ អាកិណ្ណោ វិហរាមិ ភិក្ខូហិ ភិក្ខុនីហិ ឧបាសកេហិ ឧបាសិកាហិ រញ្ញា រាជមហាមត្តេហិ តិត្ថិយេហិ តិត្ថិយសាវកេហិ។ យន្នូនាហំ ឯកោ គណស្មា វូបកដ្ឋោ វិហរេយ្យន៑ៜតិ។ សោ វិវិត្តំ សេនាសនំ ភជតិ អរញ្ញំ រុក្ខមូលំ បព្ពតំ កន្ទរំ គិរិគុហំ សុសានំ វនបត្ថំ អព្ភោកាសំ បលាលបុញ្ឹ។ សោ អរញ្ញគតោ វា រុក្ខមូលគតោ វា សុញ្ញាគារគតោ វា និសីទតិ បល្លង្កំ អាភុជិត្វា ឧជុំ កាយំ បណិធាយ បរិមុខំ សតិំ ឧបដ្ឋបេត្វា។
In the same way, when a bhikkhu lives crowded by monks, nuns, laymen, and laywomen; by rulers and their ministers, and by monastics of other religions and their disciples, they think: ‘These days I live crowded by monks, nuns, laymen, and laywomen; by rulers and their ministers, and monastics of other religions and their disciples. Why don’t I live alone, withdrawn from the group?’ They frequent a secluded lodging—a wilderness, the root of a tree, a hill, a ravine, a mountain cave, a charnel ground, a forest, the open air, a heap of straw. Gone to a wilderness, or to the root of a tree, or to an empty hut, they sit down cross-legged, set their body straight, and establish mindfulness in front of them.
សោ អភិជ្ឈំ លោកេ បហាយ វិគតាភិជ្ឈេន ចេតសា វិហរតិ, អភិជ្ឈាយ ចិត្តំ បរិសោធេតិ; ព្យាបាទបទោសំ បហាយ អព្យាបន្នចិត្តោ វិហរតិ សព្ពបាណភូតហិតានុកម្បី, ព្យាបាទបទោសា ចិត្តំ បរិសោធេតិ; ថិនមិទ្ធំ បហាយ វិគតថិនមិទ្ធោ វិហរតិ អាលោកសញ្ញី សតោ សម្បជានោ, ថិនមិទ្ធា ចិត្តំ បរិសោធេតិ; ឧទ្ធច្ចកុក្កុច្ចំ បហាយ អនុទ្ធតោ វិហរតិ អជ្ឈត្តំ វូបសន្តចិត្តោ, ឧទ្ធច្ចកុក្កុច្ចា ចិត្តំ បរិសោធេតិ; វិចិកិច្ឆំ បហាយ តិណ្ណវិចិកិច្ឆោ វិហរតិ អកថង្កថី កុសលេសុ ធម្មេសុ, វិចិកិច្ឆាយ ចិត្តំ បរិសោធេតិ។ សោ ឥមេ បញ្ច នីវរណេ បហាយ ចេតសោ ឧបក្កិលេសេ បញ្ញាយ ទុព្ពលីករណេ វិវិច្ចេវ កាមេហិ វិវិច្ច អកុសលេហិ ធម្មេហិ សវិតក្កំ សវិចារំ វិវេកឹ បីតិសុខំ បឋមំ ឈានំ ឧបសម្បជ្ជ វិហរតិ។ សោ អត្តមនោ សោណ្ឌំ សំហរតិ។ វិតក្កវិចារានំ វូបសមា …បេ… ទុតិយំ ឈានំ … តតិយំ ឈានំ … ចតុត្ថំ ឈានំ ឧបសម្បជ្ជ វិហរតិ។ សោ អត្តមនោ សោណ្ឌំ សំហរតិ។
Giving up covetousness for the world, they meditate with a heart rid of covetousness, cleansing the mind of covetousness. Giving up ill will and malevolence, they meditate with a mind rid of ill will, full of compassion for all living beings, cleansing the mind of ill will. Giving up dullness and drowsiness, they meditate with a mind free of dullness and drowsiness, perceiving light, mindful and aware, cleansing the mind of dullness and drowsiness. Giving up restlessness and remorse, they meditate without restlessness, their mind peaceful inside, cleansing the mind of restlessness and remorse. Giving up doubt, they meditate having gone beyond doubt, not undecided about skillful qualities, cleansing the mind of doubt. They give up these five hindrances, corruptions of the heart that weaken wisdom. Then, quite secluded from sensual pleasures, secluded from unskillful qualities, they enter and remain in the first jhāna, which has the rapture and bliss born of seclusion, while placing the mind and keeping it connected. They happily relieve their itches. As the placing of the mind and keeping it connected are stilled, they enter and remain in the second jhāna … third jhāna … fourth jhāna. They happily relieve their itches.
សព្ពសោ រូបសញ្ញានំ សមតិក្កមា បដិឃសញ្ញានំ អត្ថង្គមា នានត្តសញ្ញានំ អមនសិការា ‘អនន្តោ អាកាសោៜតិ អាកាសានញ្ចាយតនំ ឧបសម្បជ្ជ វិហរតិ។ សោ អត្តមនោ សោណ្ឌំ សំហរតិ។ សព្ពសោ អាកាសានញ្ចាយតនំ សមតិក្កម្ម ‘អនន្តំ វិញ្ញាណន៑ៜតិ វិញ្ញាណញ្ចាយតនំ ឧបសម្បជ្ជ វិហរតិ … សព្ពសោ វិញ្ញាណញ្ចាយតនំ សមតិក្កម្ម ‘នត្ថិ កិញ្ចីៜតិ អាកិញ្ចញ្ញាយតនំ ឧបសម្បជ្ជ វិហរតិ … សព្ពសោ អាកិញ្ចញ្ញាយតនំ សមតិក្កម្ម នេវសញ្ញានាសញ្ញាយតនំ ឧបសម្បជ្ជ វិហរតិ … សព្ពសោ នេវសញ្ញានាសញ្ញាយតនំ សមតិក្កម្ម សញ្ញាវេទយិតនិរោធំ ឧបសម្បជ្ជ វិហរតិ, បញ្ញាយ ចស្ស ទិស្វា អាសវា បរិក្ខីណា ហោន្តិ។ សោ អត្តមនោ សោណ្ឌំ សំហរតី”តិ។
Going totally beyond perceptions of form, with the ending of perceptions of impingement, not focusing on perceptions of diversity, aware that ‘space is infinite’, they enter and remain in the dimension of infinite space. They happily relieve their itches. Going totally beyond the dimension of infinite space, aware that ‘consciousness is infinite’, they enter and remain in the dimension of infinite consciousness. … Going totally beyond the dimension of infinite consciousness, aware that ‘there is nothing at all’, they enter and remain in the dimension of nothingness. … Going totally beyond the dimension of nothingness, they enter and remain in the dimension of neither perception nor non-perception. … Furthermore, take a bhikkhu who, going totally beyond the dimension of neither perception nor non-perception, enters and remains in the cessation of perception and feeling. And, having seen with wisdom, their defilements come to an end. They happily relieve their itches.”
នវមំ។
The authoritative text of the Aṅguttara Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]