Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Aṅguttara Nikāya, English translation |
අඞ්ගුත්තර නිකාය 5.50
Numbered Discourses 5.50
5. මුණ්ඩරාජවග්ග
5. With King Muṇḍa
නාරදසුත්ත
With Nārada
ඒකං සමයං ආයස්මා නාරදෝ පාටලිපුත්තේ විහරති කුක්කුටාරාමේ.
At one time Venerable Nārada was staying near Pāṭaliputta, in the Chicken Monastery.
තේන ඛෝ පන සමයේන මුණ්ඩස්ස රඤ්ඤෝ භද්දා දේවී කාලඞ්කතා හෝති පියා මනාපා. සෝ භද්දාය දේවියා කාලඞ්කතාය පියාය මනාපාය නේව න්හායති න විලිම්පති න භත්තං භුඤ්ජති න කම්මන්තං පයෝජේති—රත්තින්දිවං භද්දාය දේවියා සරීරේ අජ්ඣෝමුච්ඡිතෝ.
Now at that time King Muṇḍa’s dear and beloved Queen Bhaddā had just passed away. And since that time, the king did not bathe, anoint himself, eat his meals, or apply himself to his work. Day and night he brooded over Queen Bhaddā’s corpse.
අථ ඛෝ මුණ්ඩෝ රාජා පියකං කෝසාරක්ඛං ආමන්තේසි:
Then King Muṇḍa addressed his treasurer, Piyaka,
“තේන හි, සම්ම පියක, භද්දාය දේවියා සරීරං ආයසාය තේලදෝණියා පක්ඛිපිත්වා අඤ්ඤිස්සා ආයසාය දෝණියා පටිකුජ්ජථ, යථා මයං භද්දාය දේවියා සරීරං චිරතරං පස්සේය්යාමා”ති.
“So, my good Piyaka, please place Queen Bhaddā’s corpse in an iron case filled with oil. Then close it up with another case, so that we can view Queen Bhaddā’s body even longer.”
“ඒවං, දේවා”ති ඛෝ පියකෝ කෝසාරක්ඛෝ මුණ්ඩස්ස රඤ්ඤෝ පටිස්සුත්වා භද්දාය දේවියා සරීරං ආයසාය තේලදෝණියා පක්ඛිපිත්වා අඤ්ඤිස්සා ආයසාය දෝණියා පටිකුජ්ජි.
“Yes, Your Majesty,” replied Piyaka the treasurer, and he did as the king instructed.
අථ ඛෝ පියකස්ස කෝසාරක්ඛස්ස ඒතදහෝසි: “ඉමස්ස ඛෝ මුණ්ඩස්ස රඤ්ඤෝ භද්දා දේවී කාලඞ්කතා පියා මනාපා. සෝ භද්දාය දේවියා කාලඞ්කතාය පියාය මනාපාය නේව න්හායති න විලිම්පති න භත්තං භුඤ්ජති න කම්මන්තං පයෝජේති—රත්තින්දිවං භද්දාය දේවියා සරීරේ අජ්ඣෝමුච්ඡිතෝ. කං නු ඛෝ මුණ්ඩෝ රාජා සමණං වා බ්රාහ්මණං වා පයිරුපාසේය්ය, යස්ස ධම්මං සුත්වා සෝකසල්ලං පජහේය්යා”ති.
Then it occurred to Piyaka, “King Muṇḍa’s dear and beloved Queen Bhaddā has passed away. Since then the king does not bathe, anoint himself, eat his meals, or apply himself to his work. Day and night he broods over Queen Bhaddā’s corpse. Now, what ascetic or brahmin might the king pay homage to, whose teaching could help the king give up sorrow’s arrow?”
අථ ඛෝ පියකස්ස කෝසාරක්ඛස්ස ඒතදහෝසි: “අයං ඛෝ ආයස්මා නාරදෝ පාටලිපුත්තේ විහරති කුක්කුටාරාමේ. තං ඛෝ පනායස්මන්තං නාරදං ඒවං කල්යාණෝ කිත්තිසද්දෝ අබ්භුග්ගතෝ: ‘පණ්ඩිතෝ වියත්තෝ මේධාවී බහුස්සුතෝ චිත්තකථී කල්යාණපටිභානෝ වුද්ධෝ චේව අරහා ච(අ). යන්නූන මුණ්ඩෝ රාජා ආයස්මන්තං නාරදං පයිරුපාසේය්ය, අප්පේව නාම මුණ්ඩෝ රාජා ආයස්මතෝ නාරදස්ස ධම්මං සුත්වා සෝකසල්ලං පජහේය්යා”ති.
Then it occurred to Piyaka, “This Venerable Nārada is staying in the Chicken Monastery at Pāṭaliputta. He has this good reputation: ‘He is astute, competent, intelligent, learned, a brilliant speaker, eloquent, mature, a perfected one.’ What if King Muṇḍa was to pay homage to Venerable Nārada? Hopefully when he hears Nārada’s teaching, the king could give up sorrow’s arrow.”
අථ ඛෝ පියකෝ කෝසාරක්ඛෝ යේන මුණ්ඩෝ රාජා තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා මුණ්ඩං රාජානං ඒතදවෝච: “අයං ඛෝ, දේව, ආයස්මා නාරදෝ පාටලිපුත්තේ විහරති කුක්කුටාරාමේ. තං ඛෝ පනායස්මන්තං නාරදං ඒවං කල්යාණෝ කිත්තිසද්දෝ අබ්භුග්ගතෝ: ‘පණ්ඩිතෝ වියත්තෝ මේධාවී බහුස්සුතෝ චිත්තකථී කල්යාණපටිභානෝ වුද්ධෝ චේව අරහා ච(අ). යදි පන දේවෝ ආයස්මන්තං නාරදං පයිරුපාසේය්ය, අප්පේව නාම දේවෝ ආයස්මතෝ නාරදස්ස ධම්මං සුත්වා සෝකසල්ලං පජහේය්යා”ති.
Then Piyaka went to the king and said to him, “Sire, this Venerable Nārada is staying in the Chicken Monastery at Pāṭaliputta. He has this good reputation: ‘He is astute, competent, intelligent, learned, a brilliant speaker, eloquent, mature, a perfected one.’ What if Your Majesty was to pay homage to Venerable Nārada? Hopefully when you hear Nārada’s teaching, you could give up sorrow’s arrow.”
“තේන හි, සම්ම පියක, ආයස්මන්තං නාරදං පටිවේදේහි. කථඤ්හි නාම මාදිසෝ සමණං වා බ්රාහ්මණං වා විජිතේ වසන්තං පුබ්බේ අප්පටිසංවිදිතෝ උපසඞ්කමිතබ්බං මඤ්ඤේය්යා”ති.
“Well then, my good Piyaka, let Nārada know. For how could one such as I presume to visit an ascetic or brahmin in my realm without first letting them know?”
“ඒවං, දේවා”ති ඛෝ පියකෝ කෝසාරක්ඛෝ මුණ්ඩස්ස රඤ්ඤෝ පටිස්සුත්වා යේනායස්මා නාරදෝ තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා ආයස්මන්තං නාරදං අභිවාදේත්වා ඒකමන්තං නිසීදි. ඒකමන්තං නිසින්නෝ ඛෝ පියකෝ කෝසාරක්ඛෝ ආයස්මන්තං නාරදං ඒතදවෝච: “ඉමස්ස, භන්තේ, මුණ්ඩස්ස රඤ්ඤෝ භද්දා දේවී කාලඞ්කතා පියා මනාපා. සෝ භද්දාය දේවියා කාලඞ්කතාය පියාය මනාපාය නේව න්හායති න විලිම්පති න භත්තං භුඤ්ජති න කම්මන්තං පයෝජේති—රත්තින්දිවං භද්දාය දේවියා සරීරේ අජ්ඣෝමුච්ඡිතෝ. සාධු, භන්තේ, ආයස්මා නාරදෝ මුණ්ඩස්ස රඤ්ඤෝ තථා ධම්මං දේසේතු යථා මුණ්ඩෝ රාජා ආයස්මතෝ නාරදස්ස ධම්මං සුත්වා සෝකසල්ලං පජහේය්යා”ති.
“Yes, Your Majesty,” replied Piyaka the treasurer. He went to Nārada, bowed, sat down to one side, and said to him, “Sir, King Muṇḍa’s dear and beloved Queen Bhaddā has passed away. And since she passed away, the king has not bathed, anointed himself, eaten his meals, or got his business done. Day and night he broods over Queen Bhaddā’s corpse. Sir, please teach the king so that, when he hears your teaching, he can give up sorrow’s arrow.”
“යස්සදානි, පියක, මුණ්ඩෝ රාජා කාලං මඤ්ඤතී”ති.
“Please, Piyaka, let the king come when he likes.”
අථ ඛෝ පියකෝ කෝසාරක්ඛෝ උට්ඨායාසනා ආයස්මන්තං නාරදං අභිවාදේත්වා පදක්ඛිණං කත්වා යේන මුණ්ඩෝ රාජා තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා මුණ්ඩං රාජානං ඒතදවෝච: “කතාවකාසෝ ඛෝ, දේව, ආයස්මතා නාරදේන. යස්සදානි දේවෝ කාලං මඤ්ඤතී”ති.
Then Piyaka got up from his seat, bowed, and respectfully circled Venerable Nārada, keeping him on his right, before going to the king and saying, “Sire, the request for an audience with Venerable Nārada has been granted. Please, Your Majesty, go at your convenience.”
“තේන හි, සම්ම පියක, භද්රානි භද්රානි යානානි යෝජාපේහී”ති.
“Well then, my good Piyaka, harness the finest chariots.”
“ඒවං, දේවා”ති ඛෝ පියකෝ කෝසාරක්ඛෝ මුණ්ඩස්ස රඤ්ඤෝ පටිස්සුත්වා භද්රානි භද්රානි යානානි යෝජාපේත්වා මුණ්ඩං රාජානං ඒතදවෝච:
“Yes, Your Majesty,” replied Piyaka the treasurer. He did so, then told the king:
“යුත්තානි ඛෝ තේ, දේව, භද්රානි භද්රානි යානානි. යස්සදානි දේවෝ කාලං මඤ්ඤතී”ති.
“Sire, the finest chariots are harnessed. Please, Your Majesty, go at your convenience.”
අථ ඛෝ මුණ්ඩෝ රාජා භද්රං යානං අභිරුහිත්වා භද්රේහි භද්රේහි යානේහි යේන කුක්කුටාරාමෝ තේන පායාසි මහච්චා රාජානුභාවේන ආයස්මන්තං නාරදං දස්සනාය. යාවතිකා යානස්ස භූමි යානේන ගන්ත්වා, යානා පච්චෝරෝහිත්වා පත්තිකෝව ආරාමං පාවිසි. අථ ඛෝ මුණ්ඩෝ රාජා යේන ආයස්මා නාරදෝ තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා ආයස්මන්තං නාරදං අභිවාදේත්වා ඒකමන්තං නිසීදි. ඒකමන්තං නිසින්නං ඛෝ මුණ්ඩං රාජානං ආයස්මා නාරදෝ ඒතදවෝච:
Then King Muṇḍa mounted a fine carriage and, along with other fine carriages, set out in full royal pomp to see Venerable Nārada at the Chicken Monastery. He went by carriage as far as the terrain allowed, then descended and entered the monastery on foot. Then the king went up to Nārada, bowed, and sat down to one side. Then Nārada said to him:
“පඤ්චිමානි, මහාරාජ, අලබ්භනීයානි ඨානානි සමණේන වා බ්රාහ්මණේන වා දේවේන වා මාරේන වා බ්රහ්මුනා වා කේනචි වා ලෝකස්මිං. කතමානි පඤ්ච? ‘ජරාධම්මං මා ජීරී(අ)ති අලබ්භනීයං ඨානං සමණේන වා බ්රාහ්මණේන වා දේවේන වා මාරේන වා බ්රහ්මුනා වා කේනචි වා ලෝකස්මිං. ‘බ්යාධිධම්මං මා බ්යාධීයී(අ)ති …පේ… ‘මරණධම්මං මා මීයී(අ)ති … ‘ඛයධම්මං මා ඛීයී(අ)ති … ‘නස්සනධම්මං මා නස්සී(අ)ති අලබ්භනීයං ඨානං සමණේන වා බ්රාහ්මණේන වා දේවේන වා මාරේන වා බ්රහ්මුනා වා කේනචි වා ලෝකස්මිං.
“Great king, there are five things that cannot be had by any ascetic or brahmin or god or Māra or Brahmā or by anyone in the world. What five? That someone liable to old age should not grow old. … That someone liable to sickness should not get sick. … That someone liable to death should not die. … That someone liable to ending should not end. … That someone liable to perishing should not perish. …
අස්සුතවතෝ, මහාරාජ, පුථුජ්ජනස්ස ජරාධම්මං ජීරති. සෝ ජරාධම්මේ ජිණ්ණේ න ඉති පටිසඤ්චික්ඛති: ‘න ඛෝ මය්හේවේකස්ස ජරාධම්මං ජීරති, අථ ඛෝ යාවතා සත්තානං ආගති ගති චුති උපපත්ති සබ්බේසං සත්තානං ජරාධම්මං ජීරති. අහඤ්චේව ඛෝ පන ජරාධම්මේ ජිණ්ණේ සෝචේය්යං කිලමේය්යං පරිදේවේය්යං, උරත්තාළිං කන්දේය්යං, සම්මෝහං ආපජ්ජේය්යං, භත්තම්පි මේ නච්ඡාදේය්ය, කායේපි දුබ්බණ්ණියං ඕක්කමේය්ය, කම්මන්තාපි නප්පවත්තේය්යුං, අමිත්තාපි අත්තමනා අස්සු, මිත්තාපි දුම්මනා අස්සූ(අ)ති. සෝ ජරාධම්මේ ජිණ්ණේ සෝචති කිලමති පරිදේවති, උරත්තාළිං කන්දති, සම්මෝහං ආපජ්ජති. අයං වුච්චති, මහාරාජ: ‘අස්සුතවා පුථුජ්ජනෝ විද්ධෝ සවිසේන සෝකසල්ලේන අත්තානංයේව පරිතාපේති(අ).
An unlearned ordinary person has someone liable to old age who grows old. But they don’t reflect on old age: ‘It’s not just me who has someone liable to old age who grows old. For all sentient beings have someone liable to old age who grows old, as long as sentient beings come and go, pass away and are reborn. If I were to sorrow and wail and lament, beating my breast and falling into confusion, just because someone liable to old age grows old, I’d lose my appetite and my physical appearance would deteriorate. My work wouldn’t get done, my enemies would be encouraged, and my friends would be dispirited.’ And so, when someone liable to old age grows old, they sorrow and wail and lament, beating their breast and falling into confusion. This is called an unlearned ordinary person struck by sorrow’s poisoned arrow, who only mortifies themselves.
පුන චපරං, මහාරාජ, අස්සුතවතෝ පුථුජ්ජනස්ස බ්යාධිධම්මං බ්යාධීයති …පේ… මරණධම්මං මීයති … ඛයධම්මං ඛීයති … නස්සනධම්මං නස්සති. සෝ නස්සනධම්මේ නට්ඨේ න ඉති පටිසඤ්චික්ඛති: ‘න ඛෝ මය්හේවේකස්ස නස්සනධම්මං නස්සති, අථ ඛෝ යාවතා සත්තානං ආගති ගති චුති උපපත්ති සබ්බේසං සත්තානං නස්සනධම්මං නස්සති. අහඤ්චේව ඛෝ පන නස්සනධම්මේ නට්ඨේ සෝචේය්යං කිලමේය්යං පරිදේවේය්යං, උරත්තාළිං කන්දේය්යං, සම්මෝහං ආපජ්ජේය්යං, භත්තම්පි මේ නච්ඡාදේය්ය, කායේපි දුබ්බණ්ණියං ඕක්කමේය්ය, කම්මන්තාපි නප්පවත්තේය්යුං, අමිත්තාපි අත්තමනා අස්සු, මිත්තාපි දුම්මනා අස්සූ(අ)ති. සෝ නස්සනධම්මේ නට්ඨේ සෝචති කිලමති පරිදේවති, උරත්තාළිං කන්දති, සම්මෝහං ආපජ්ජති. අයං වුච්චති, මහාරාජ: ‘අස්සුතවා පුථුජ්ජනෝ විද්ධෝ සවිසේන සෝකසල්ලේන අත්තානංයේව පරිතාපේති(අ).
Furthermore, an unlearned ordinary person has someone liable to sickness … death … ending … perishing. But they don’t reflect on perishing: ‘It’s not just me who has someone liable to perishing who perishes. For all sentient beings have someone liable to perishing who perishes, as long as sentient beings come and go, pass away and are reborn. If I were to sorrow and wail and lament, beating my breast and falling into confusion, just because someone liable to perishing perishes, I’d lose my appetite and my physical appearance would deteriorate. My work wouldn’t get done, my enemies would be encouraged, and my friends would be dispirited.’ And so, when someone liable to perishing perishes, they sorrow and wail and lament, beating their breast and falling into confusion. This is called an unlearned ordinary person struck by sorrow’s poisoned arrow, who only mortifies themselves.
සුතවතෝ ච ඛෝ, මහාරාජ, අරියසාවකස්ස ජරාධම්මං ජීරති. සෝ ජරාධම්මේ ජිණ්ණේ ඉති පටිසඤ්චික්ඛති: ‘න ඛෝ මය්හේවේකස්ස ජරාධම්මං ජීරති, අථ ඛෝ යාවතා සත්තානං ආගති ගති චුති උපපත්ති සබ්බේසං සත්තානං ජරාධම්මං ජීරති. අහඤ්චේව ඛෝ පන ජරාධම්මේ ජිණ්ණේ සෝචේය්යං කිලමේය්යං පරිදේවේය්යං, උරත්තාළිං කන්දේය්යං, සම්මෝහං ආපජ්ජේය්යං, භත්තම්පි මේ නච්ඡාදේය්ය, කායේපි දුබ්බණ්ණියං ඕක්කමේය්ය, කම්මන්තාපි නප්පවත්තේය්යුං, අමිත්තාපි අත්තමනා අස්සු, මිත්තාපි දුම්මනා අස්සූ(අ)ති. සෝ ජරාධම්මේ ජිණ්ණේ න සෝචති න කිලමති න පරිදේවති, න උරත්තාළිං කන්දති, න සම්මෝහං ආපජ්ජති. අයං වුච්චති, මහාරාජ: ‘සුතවා අරියසාවකෝ අබ්බුහි සවිසං සෝකසල්ලං, යේන විද්ධෝ අස්සුතවා පුථුජ්ජනෝ අත්තානංයේව පරිතාපේති. අසෝකෝ විසල්ලෝ අරියසාවකෝ අත්තානංයේව පරිනිබ්බාපේති(අ).
A learned noble disciple has someone liable to old age who grows old. So they reflect on old age: ‘It’s not just me who has someone liable to old age who grows old. For all sentient beings have someone liable to old age who grows old, as long as sentient beings come and go, pass away and are reborn. If I were to sorrow and wail and lament, beating my breast and falling into confusion, just because someone liable to old age grows old, I’d lose my appetite and my physical appearance would deteriorate. My work wouldn’t get done, my enemies would be encouraged, and my friends would be dispirited.’ And so, when someone liable to old age grows old, they don’t sorrow and wail and lament, beating their breast and falling into confusion. This is called a learned noble disciple who has drawn out sorrow’s poisoned arrow, struck by which unlearned ordinary people only mortify themselves. Sorrowless, free of thorns, that noble disciple only extinguishes themselves.
පුන චපරං, මහාරාජ, සුතවතෝ අරියසාවකස්ස බ්යාධිධම්මං බ්යාධීයති …පේ… මරණධම්මං මීයති … ඛයධම්මං ඛීයති … නස්සනධම්මං නස්සති. සෝ නස්සනධම්මේ නට්ඨේ ඉති පටිසඤ්චික්ඛති: ‘න ඛෝ මය්හේවේකස්ස නස්සනධම්මං නස්සති, අථ ඛෝ යාවතා සත්තානං ආගති ගති චුති උපපත්ති සබ්බේසං සත්තානං නස්සනධම්මං නස්සති. අහඤ්චේව ඛෝ පන නස්සනධම්මේ නට්ඨේ සෝචේය්යං කිලමේය්යං පරිදේවේය්යං, උරත්තාළිං කන්දේය්යං, සම්මෝහං ආපජ්ජේය්යං, භත්තම්පි මේ නච්ඡාදේය්ය, කායේපි දුබ්බණ්ණියං ඕක්කමේය්ය, කම්මන්තාපි නප්පවත්තේය්යුං, අමිත්තාපි අත්තමනා අස්සු, මිත්තාපි දුම්මනා අස්සූ(අ)ති. සෝ නස්සනධම්මේ නට්ඨේ න සෝචති න කිලමති න පරිදේවති, න උරත්තාළිං කන්දති, න සම්මෝහං ආපජ්ජති. අයං වුච්චති, මහාරාජ: ‘සුතවා අරියසාවකෝ අබ්බුහි සවිසං සෝකසල්ලං, යේන විද්ධෝ අස්සුතවා පුථුජ්ජනෝ අත්තානංයේව පරිතාපේති. අසෝකෝ විසල්ලෝ අරියසාවකෝ අත්තානංයේව පරිනිබ්බාපේති(අ).
Furthermore, a learned noble disciple has someone liable to sickness … death … ending … perishing. So they reflect on perishing: ‘It’s not just me who has someone liable to perishing who perishes. For all sentient beings have someone liable to perishing who perishes, as long as sentient beings come and go, pass away and are reborn. If I were to sorrow and wail and lament, beating my breast and falling into confusion, just because someone liable to perishing perishes, I’d lose my appetite and my physical appearance would deteriorate. My work wouldn’t get done, my enemies would be encouraged, and my friends would be dispirited.’ And so, when someone liable to perishing perishes, they don’t sorrow and wail and lament, beating their breast and falling into confusion. This is called a learned noble disciple who has drawn out sorrow’s poisoned arrow, struck by which unlearned ordinary people only mortify themselves. Sorrowless, free of thorns, that noble disciple only extinguishes themselves.
ඉමානි ඛෝ, මහාරාජ, පඤ්ච අලබ්භනීයානි ඨානානි සමණේන වා බ්රාහ්මණේන වා දේවේන වා මාරේන වා බ්රහ්මුනා වා කේනචි වා ලෝකස්මින්ති.
These are the five things that cannot be had by any ascetic or brahmin or god or Māra or Brahmā or by anyone in the world.
න සෝචනාය පරිදේවනාය, අත්ථෝධ ලබ්භා අපි අප්පකෝපි; සෝචන්තමේනං දුඛිතං විදිත්වා, පච්චත්ථිකා අත්තමනා භවන්ති.
Sorrowing and lamenting doesn’t do even a little bit of good. When they know that you’re sad, your enemies are encouraged.
යතෝ ච ඛෝ පණ්ඩිතෝ ආපදාසු, න වේධතී අත්ථවිනිච්ඡයඤ්ඤූ; පච්චත්ථිකාස්ස දුඛිතා භවන්ති, දිස්වා මුඛං අවිකාරං පුරාණං.
When an astute person doesn’t waver
ජප්පේන මන්තේන සුභාසිතේන, අනුප්පදානේන පවේණියා වා; යථා යථා යත්ථ ලභේථ අත්ථං, තථා තථා තත්ථ පරක්කමේය්ය.
Chants, recitations, fine sayings, charity or traditions: if by means of any such things you benefit, then by all means keep doing them.
සචේ පජානේය්ය අලබ්භනේය්යෝ, මයාව අඤ්ඤේන වා ඒස අත්ථෝ; අසෝචමානෝ අධිවාසයේය්ය, කම්මං දළ්හං කින්ති කරෝමි දානී”ති.
But if you understand that ‘this good thing can’t be had by me or by anyone else’, you should accept it without sorrowing, thinking: ‘The karma is strong. What can I do now?’”
ඒවං වුත්තේ, මුණ්ඩෝ රාජා ආයස්මන්තං නාරදං ඒතදවෝච: “කෝ නාමෝ අයං, භන්තේ, ධම්මපරියායෝ”ති?
When he said this, King Muṇḍa said to Venerable Nārada, “Sir, what is the name of this exposition of the teaching?”
“සෝකසල්ලහරණෝ නාම අයං, මහාරාජ, ධම්මපරියායෝ”ති.
“Great king, this exposition of the teaching is called ‘Pulling Out Sorrow’s Arrow’.”
“තග්ඝ, භන්තේ, සෝකසල්ලහරණෝ. ඉමඤ්හි මේ, භන්තේ, ධම්මපරියායං සුත්වා සෝකසල්ලං පහීනන්”ති.
“Indeed, sir, this is the pulling out of sorrow’s arrow! Hearing this exposition of the teaching, I’ve given up sorrow’s arrow.”
අථ ඛෝ මුණ්ඩෝ රාජා පියකං කෝසාරක්ඛං ආමන්තේසි: “තේන හි, සම්ම පියක, භද්දාය දේවියා සරීරං ඣාපේථ; ථූපඤ්චස්සා කරෝථ. අජ්ජතග්ගේ දානි මයං න්හායිස්සාම චේව විලිම්පිස්සාම භත්තඤ්ච භුඤ්ජිස්සාම කම්මන්තේ ච පයෝජේස්සාමා”ති.
Then King Muṇḍa addressed his treasurer, Piyaka, “Well then, my good Piyaka, cremate Queen Bhaddā’s corpse and build a monument. From this day forth, I will bathe, anoint myself, eat my meals, and apply myself to my work.”
දසමං.
මුණ්ඩරාජවග්ගෝ පඤ්චමෝ.
තස්සුද්දානං
ආදියෝ සප්පුරිසෝ ඉට්ඨා, මනාපදායීභිසන්දං; සම්පදා ච ධනං ඨානං, කෝසලෝ නාරදේන චාති.
පඨමෝ පණ්ණාසකෝ සමත්තෝ.
The authoritative text of the Aṅguttara Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]