Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Aṅguttara Nikāya, English translation |
අඞ්ගුත්තර නිකාය 4.123
Numbered Discourses 4.123
13. භයවග්ග
13. Fears
පඨමනානාකරණසුත්ත
Difference (1st)
“චත්තාරෝමේ, භික්ඛවේ, පුග්ගලා සන්තෝ සංවිජ්ජමානා ලෝකස්මිං. කතමේ චත්තාරෝ?
“Bhikkhus, these four people are found in the world. What four?
ඉධ, භික්ඛවේ, ඒකච්චෝ පුග්ගලෝ විවිච්චේව කාමේහි විවිච්ච අකුසලේහි ධම්මේහි සවිතක්කං සවිචාරං විවේකජං පීතිසුඛං පඨමං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති. සෝ තදස්සාදේති, තං නිකාමේති, තේන ච විත්තිං ආපජ්ජති. තත්ථ ඨිතෝ තදධිමුත්තෝ තබ්බහුලවිහාරී අපරිහීනෝ කාලං කුරුමානෝ බ්රහ්මකායිකානං දේවානං සහබ්යතං උපපජ්ජති. බ්රහ්මකායිකානං, භික්ඛවේ, දේවානං කප්පෝ ආයුප්පමාණං. තත්ථ පුථුජ්ජනෝ යාවතායුකං ඨත්වා යාවතකං තේසං දේවානං ආයුප්පමාණං තං සබ්බං ඛේපේත්වා නිරයම්පි ගච්ඡති තිරච්ඡානයෝනිම්පි ගච්ඡති පේත්තිවිසයම්පි ගච්ඡති. භගවතෝ පන සාවකෝ තත්ථ යාවතායුකං ඨත්වා යාවතකං තේසං දේවානං ආයුප්පමාණං තං සබ්බං ඛේපේත්වා තස්මිංයේව භවේ පරිනිබ්බායති. අයං ඛෝ, භික්ඛවේ, විසේසෝ අයං අධිප්පයාසෝ ඉදං නානාකරණං සුතවතෝ අරියසාවකස්ස අස්සුතවතා පුථුජ්ජනේන, යදිදං ගතියා උපපත්තියා සති.
Firstly, a bhikkhu, quite secluded from sensual pleasures, secluded from unskillful qualities, enters and remains in the first jhāna, which has the rapture and bliss born of seclusion, while placing the mind and keeping it connected. They enjoy it and like it and find it satisfying. If they abide in that, are committed to it, and meditate on it often without losing it, when they die they’re reborn in the company of the gods of Brahmā’s Host. The lifespan of the gods of Brahma’s Host is one eon. An ordinary person stays there until the lifespan of those gods is spent, then they go to hell or the animal realm or the ghost realm. But a disciple of the Buddha stays there until the lifespan of those gods is spent, then they’re extinguished in that very life. This is the difference between a learned noble disciple and an unlearned ordinary person, that is, when there is a place of rebirth.
පුන චපරං, භික්ඛවේ, ඉධේකච්චෝ පුග්ගලෝ විතක්කවිචාරානං වූපසමා අජ්ඣත්තං සම්පසාදනං චේතසෝ ඒකෝදිභාවං අවිතක්කං අවිචාරං සමාධිජං පීතිසුඛං දුතියං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති. සෝ තදස්සාදේති, තං නිකාමේති, තේන ච විත්තිං ආපජ්ජති. තත්ථ ඨිතෝ තදධිමුත්තෝ තබ්බහුලවිහාරී අපරිහීනෝ කාලං කුරුමානෝ ආභස්සරානං දේවානං සහබ්යතං උපපජ්ජති. ආභස්සරානං, භික්ඛවේ, දේවානං ද්වේ කප්පා ආයුප්පමාණං. තත්ථ පුථුජ්ජනෝ යාවතායුකං ඨත්වා යාවතකං තේසං දේවානං ආයුප්පමාණං තං සබ්බං ඛේපේත්වා නිරයම්පි ගච්ඡති තිරච්ඡානයෝනිම්පි ගච්ඡති පේත්තිවිසයම්පි ගච්ඡති. භගවතෝ පන සාවකෝ තත්ථ යාවතායුකං ඨත්වා යාවතකං තේසං දේවානං ආයුප්පමාණං තං සබ්බං ඛේපේත්වා තස්මිංයේව භවේ පරිනිබ්බායති. අයං ඛෝ, භික්ඛවේ, විසේසෝ අයං අධිප්පයාසෝ ඉදං නානාකරණං සුතවතෝ අරියසාවකස්ස අස්සුතවතා පුථුජ්ජනේන, යදිදං ගතියා උපපත්තියා සති.
As the placing of the mind and keeping it connected are stilled, they enter and remain in the second jhāna, which has the rapture and bliss born of immersion, with internal clarity and mind at one, without placing the mind and keeping it connected. They enjoy it and like it and find it satisfying. If they abide in that, are committed to it, and meditate on it often without losing it, when they die they’re reborn in the company of the gods of streaming radiance. The lifespan of the gods of streaming radiance is two eons. An ordinary person stays there until the lifespan of those gods is spent, then they go to hell or the animal realm or the ghost realm. But a disciple of the Buddha stays there until the lifespan of those gods is spent, then they’re extinguished in that very life. This is the difference between a learned noble disciple and an unlearned ordinary person, that is, when there is a place of rebirth.
පුන චපරං, භික්ඛවේ, ඉධේකච්චෝ පුග්ගලෝ පීතියා ච විරාගා උපේක්ඛකෝ ච විහරති සතෝ ච සම්පජානෝ සුඛඤ්ච කායේන පටිසංවේදේති යං තං අරියා ආචික්ඛන්ති: ‘උපේක්ඛකෝ සතිමා සුඛවිහාරී(අ)ති තතියං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති. සෝ තදස්සාදේති, තං නිකාමේති, තේන ච විත්තිං ආපජ්ජති. තත්ථ ඨිතෝ තදධිමුත්තෝ තබ්බහුලවිහාරී අපරිහීනෝ, කාලං කුරුමානෝ සුභකිණ්හානං දේවානං සහබ්යතං උපපජ්ජති. සුභකිණ්හානං, භික්ඛවේ, දේවානං චත්තාරෝ කප්පා ආයුප්පමාණං. තත්ථ පුථුජ්ජනෝ යාවතායුකං ඨත්වා යාවතකං තේසං දේවානං ආයුප්පමාණං තං සබ්බං ඛේපේත්වා නිරයම්පි ගච්ඡති තිරච්ඡානයෝනිම්පි ගච්ඡති පේත්තිවිසයම්පි ගච්ඡති. භගවතෝ පන සාවකෝ තත්ථ යාවතායුකං ඨත්වා යාවතකං තේසං දේවානං ආයුප්පමාණං තං සබ්බං ඛේපේත්වා තස්මිංයේව භවේ පරිනිබ්බායති. අයං ඛෝ, භික්ඛවේ, විසේසෝ අයං අධිප්පයාසෝ ඉදං නානාකරණං සුතවතෝ අරියසාවකස්ස අස්සුතවතා පුථුජ්ජනේන, යදිදං ගතියා උපපත්තියා සති.
Furthermore, with the fading away of rapture, they enter and remain in the third jhāna, where they meditate with equanimity, mindful and aware, personally experiencing the bliss of which the noble ones declare, ‘Equanimous and mindful, one meditates in bliss.’ They enjoy it and like it and find it satisfying. If they abide in that, are committed to it, and meditate on it often without losing it, when they die they’re reborn in the company of the gods replete with glory. The lifespan of the gods replete with glory is four eons. An ordinary person stays there until the lifespan of those gods is spent, then they go to hell or the animal realm or the ghost realm. But a disciple of the Buddha stays there until the lifespan of those gods is spent, then they’re extinguished in that very life. This is the difference between a learned noble disciple and an unlearned ordinary person, that is, when there is a place of rebirth.
පුන චපරං, භික්ඛවේ, ඉධේකච්චෝ පුග්ගලෝ සුඛස්ස ච පහානා දුක්ඛස්ස ච පහානා පුබ්බේව සෝමනස්සදෝමනස්සානං අත්ථඞ්ගමා අදුක්ඛමසුඛං උපේක්ඛාසතිපාරිසුද්ධිං චතුත්ථං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති. සෝ තදස්සාදේති, තං නිකාමේති, තේන ච විත්තිං ආපජ්ජති. තත්ථ ඨිතෝ තදධිමුත්තෝ තබ්බහුලවිහාරී අපරිහීනෝ කාලං කුරුමානෝ වේහප්ඵලානං දේවානං සහබ්යතං උපපජ්ජති. වේහප්ඵලානං, භික්ඛවේ, දේවානං පඤ්ච කප්පසතානි ආයුප්පමාණං. තත්ථ පුථුජ්ජනෝ යාවතායුකං ඨත්වා යාවතකං තේසං දේවානං ආයුප්පමාණං තං සබ්බං ඛේපේත්වා නිරයම්පි ගච්ඡති තිරච්ඡානයෝනිම්පි ගච්ඡති පේත්තිවිසයම්පි ගච්ඡති. භගවතෝ පන සාවකෝ තත්ථ යාවතායුකං ඨත්වා යාවතකං තේසං දේවානං ආයුප්පමාණං තං සබ්බං ඛේපේත්වා තස්මිංයේව භවේ පරිනිබ්බායති. අයං ඛෝ, භික්ඛවේ, විසේසෝ අයං අධිප්පයාසෝ ඉදං නානාකරණං සුතවතෝ අරියසාවකස්ස අස්සුතවතා පුථුජ්ජනේන, යදිදං ගතියා උපපත්තියා සති.
Furthermore, giving up pleasure and pain, and ending former happiness and sadness, they enter and remain in the fourth jhāna, without pleasure or pain, with pure equanimity and mindfulness. They enjoy it and like it and find it satisfying. If they abide in that, are committed to it, and meditate on it often without losing it, when they die they’re reborn in the company of the gods of abundant fruit. The lifespan of the gods of abundant fruit is five hundred eons. An ordinary person stays there until the lifespan of those gods is spent, then they go to hell or the animal realm or the ghost realm. But a disciple of the Buddha stays there until the lifespan of those gods is spent, then they’re extinguished in that very life. This is the difference between a learned noble disciple and an unlearned ordinary person, that is, when there is a place of rebirth.
ඉමේ ඛෝ, භික්ඛවේ, චත්තාරෝ පුග්ගලා සන්තෝ සංවිජ්ජමානා ලෝකස්මින්”ති.
These are the four people found in the world.”
තතියං.
The authoritative text of the Aṅguttara Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]