| Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Aṅguttara Nikāya, English translation |
Show IAST transliterationអង្គុត្តរ និកាយ ១០។៩៥
Numbered Discourses 10.95
១០។ ឧបាលិវគ្គ
10. With Upāli
ឧត្តិយសុត្ត
With Uttiya
អថ ខោ ឧត្តិយោ បរិព្ពាជកោ យេន ភគវា តេនុបសង្កមិ; ឧបសង្កមិត្វា ភគវតា សទ្ធិំ សម្មោទិ។
Then the wanderer Uttiya went up to the Buddha, and exchanged greetings with him.
សម្មោទនីយំ កថំ សារណីយំ វីតិសារេត្វា ឯកមន្តំ និសីទិ។ ឯកមន្តំ និសិន្នោ ខោ ឧត្តិយោ បរិព្ពាជកោ ភគវន្តំ ឯតទវោច: “កិំ នុ ខោ, ភោ គោតម, សស្សតោ លោកោ, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑”តិ?
When the greetings and polite conversation were over, he sat down to one side and said to the Buddha, “Master Gotama, is this right: ‘The cosmos is eternal. This is the only truth, other ideas are silly’?”
“អព្យាកតំ ខោ ឯតំ, ឧត្តិយ, មយា: ‘សស្សតោ លោកោ, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑ៜ”តិ។
“This has not been declared by me, Uttiya.”
“កិំ បន, ភោ គោតម, អសស្សតោ លោកោ, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑”តិ?
“Then is this right: ‘The cosmos is not eternal. This is the only truth, other ideas are silly’?”
“ឯតម្បិ ខោ, ឧត្តិយ, អព្យាកតំ មយា: ‘អសស្សតោ លោកោ, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑ៜ”តិ។
“This has not been declared by me, Uttiya.”
“កិំ នុ ខោ, ភោ គោតម, អន្តវា លោកោ …បេ… អនន្តវា លោកោ … តំ ជីវំ តំ សរីរំ … អញ្ញំ ជីវំ អញ្ញំ សរីរំ … ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា … ន ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា … ហោតិ ច ន ច ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា … នេវ ហោតិ ន ន ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑”តិ?
“Then is this right: ‘The world is finite …’ … ‘The world is infinite …’ … ‘The soul and the body are the same thing …’ … ‘The soul and the body are different things …’ … ‘A Realized One still exists after death …’ … ‘A Realized One no longer exists after death …’ … ‘A Realized One both still exists and no longer exists after death …’ … ‘A Realized One neither still exists nor no longer exists after death. This is the only truth, other ideas are silly’?”
“ឯតម្បិ ខោ, ឧត្តិយ, អព្យាកតំ មយា: ‘នេវ ហោតិ ន ន ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑ៜ”តិ។
“This has not been declared by me, Uttiya.”
“‘កិំ នុ ខោ, ភោ គោតម, សស្សតោ លោកោ, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑ៜតិ, ឥតិ បុដ្ឋោ សមានោ ‘អព្យាកតំ ខោ ឯតំ, ឧត្តិយ, មយា—សស្សតោ លោកោ, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑ៜតិ វទេសិ។
“When asked about all these points, Master Gotama says that they have not been declared by him.
‘កិំ បន, ភោ គោតម, អសស្សតោ លោកោ, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑ៜតិ, ឥតិ បុដ្ឋោ សមានោ: ‘ឯតម្បិ ខោ, ឧត្តិយ, អព្យាកតំ មយា អសស្សតោ លោកោ, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑ៜតិ វទេសិ។
‘កិំ នុ ខោ, ភោ គោតម, អន្តវា លោកោ …បេ… អនន្តវា លោកោ … តំ ជីវំ តំ សរីរំ … អញ្ញំ ជីវំ អញ្ញំ សរីរំ … ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា … ន ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា … ហោតិ ច ន ច ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា … នេវ ហោតិ ន ន ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑ៜតិ, ឥតិ បុដ្ឋោ សមានោ: ‘ឯតម្បិ ខោ, ឧត្តិយ, អព្យាកតំ មយា—នេវ ហោតិ ន ន ហោតិ តថាគតោ បរំ មរណា, ឥទមេវ សច្ចំ មោឃមញ្ញន៑ៜតិ វទេសិ។ អថ កិញ្ចរហិ ភោតា គោតមេន ព្យាកតន៑”តិ?
So what exactly has been declared by Master Gotama?”
“អភិញ្ញាយ ខោ អហំ, ឧត្តិយ, សាវកានំ ធម្មំ ទេសេមិ សត្តានំ វិសុទ្ធិយា សោកបរិទេវានំ សមតិក្កមាយ ទុក្ខទោមនស្សានំ អត្ថង្គមាយ ញាយស្ស អធិគមាយ និព្ពានស្ស សច្ឆិកិរិយាយា”តិ។
“Uttiya, I teach my disciples from my own insight in order to purify sentient beings, to get past sorrow and crying, to make an end of pain and sadness, to end the cycle of suffering, and to realize Nibbana.”
“យំ បនេតំ ភវំ គោតមោ អភិញ្ញាយ សាវកានំ ធម្មំ ទេសេសិ សត្តានំ វិសុទ្ធិយា សោកបរិទេវានំ សមតិក្កមាយ ទុក្ខទោមនស្សានំ អត្ថង្គមាយ ញាយស្ស អធិគមាយ និព្ពានស្ស សច្ឆិកិរិយាយ, សព្ពោ វា តេន លោកោ នីយតិ ឧបឌ្ឍោ វា តិភាគោ វា”តិ? ឯវំ វុត្តេ, ភគវា តុណ្ហី អហោសិ។
“But when Master Gotama teaches in this way, is the whole world saved, or half, or a third?” But when he said this, the Buddha kept silent.
អថ ខោ អាយស្មតោ អានន្ទស្ស ឯតទហោសិ: “មា ហេវំ ខោ ឧត្តិយោ បរិព្ពាជកោ បាបកំ ទិដ្ឋិគតំ បដិលភិ: ‘សព្ពសាមុក្កំសិកំ វត មេ សមណោ គោតមោ បញ្ហំ បុដ្ឋោ សំសាទេតិ, នោ វិស្សជ្ជេតិ, ន នូន វិសហតីៜតិ។ តទស្ស ឧត្តិយស្ស បរិព្ពាជកស្ស ទីឃរត្តំ អហិតាយ ទុក្ខាយា”តិ។
Then Venerable Ānanda thought, “The wanderer Uttiya must not get the harmful misconception: ‘When the ascetic Gotama was asked this all-important question he falters without answering. He just can’t do it!’ That would be for his lasting harm and suffering.”
អថ ខោ អាយស្មា អានន្ទោ ឧត្តិយំ បរិព្ពាជកំ ឯតទវោច: “តេនហាវុសោ ឧត្តិយ, ឧបមំ តេ ករិស្សាមិ។ ឧបមាយ ម៑ៜឥធេកច្ចេ វិញ្ញូ បុរិសា ភាសិតស្ស អត្ថំ អាជានន្តិ។ សេយ្យថាបិ, អាវុសោ ឧត្តិយ, រញ្ញោ បច្ចន្តិមំ នគរំ ទឡ្ហុទ្ធាបំ ទឡ្ហបាការតោរណំ ឯកទ្វារំ។ តត្រស្ស ទោវារិកោ បណ្ឌិតោ ព្យត្តោ មេធាវី អញ្ញាតានំ និវារេតា ញាតានំ បវេសេតា។ សោ តស្ស នគរស្ស សមន្តា អនុបរិយាយបថំ អនុក្កមតិ។ អនុបរិយាយបថំ អនុក្កមមានោ ន បស្សេយ្យ បាការសន្ធិំ វា បាការវិវរំ វា, អន្តមសោ ពិឡារនិក្ខមនមត្តម្បិ។ នោ ច ខ្វស្ស ឯវំ ញាណំ ហោតិ: ‘ឯត្តកា បាណា ឥមំ នគរំ បវិសន្តិ វា និក្ខមន្តិ វាៜតិ។ អថ ខ្វស្ស ឯវមេត្ថ ហោតិ: ‘យេ ខោ កេចិ ឱឡារិកា បាណា ឥមំ នគរំ បវិសន្តិ វា និក្ខមន្តិ វា, សព្ពេ តេ ឥមិនា ទ្វារេន បវិសន្តិ វា និក្ខមន្តិ វាៜតិ។
Then Ānanda said to the wanderer Uttiya, “Well then, Friend Uttiya, I shall give you a simile. For by means of a simile some sensible people understand the meaning of what is said. Suppose there was a king’s frontier citadel with fortified embankments, ramparts, and arches, and a single gate. And it has a gatekeeper who is astute, competent, and clever. He keeps strangers out and lets known people in. As he walks around the patrol path, he doesn’t see a hole or cleft in the wall, not even one big enough for a cat to slip out. He doesn’t know how many creatures enter or leave the citadel. But he does know that whatever sizable creatures enter or leave the citadel, all of them do so via this gate.
ឯវមេវំ ខោ, អាវុសោ ឧត្តិយ, ន តថាគតស្ស ឯវំ ឧស្សុក្កំ ហោតិ: ‘សព្ពោ វា តេន លោកោ នីយតិ, ឧបឌ្ឍោ វា, តិភាគោ វាៜតិ។ អថ ខោ ឯវមេត្ថ តថាគតស្ស ហោតិ: ‘យេ ខោ កេចិ លោកម្ហា នីយិំសុ វា នីយន្តិ វា នីយិស្សន្តិ វា, សព្ពេ តេ បញ្ច នីវរណេ បហាយ ចេតសោ ឧបក្កិលេសេ បញ្ញាយ ទុព្ពលីករណេ, ចតូសុ សតិបដ្ឋានេសុ សុប្បតិដ្ឋិតចិត្តា, សត្ត ពោជ្ឈង្គេ យថាភូតំ ភាវេត្វា។ ឯវមេតេ លោកម្ហា នីយិំសុ វា នីយន្តិ វា នីយិស្សន្តិ វាៜតិ។ យទេវ ខោ ត្វំ, អាវុសោ ឧត្តិយ, ភគវន្តំ បញ្ហំ អបុច្ឆិ តទេវេតំ បញ្ហំ ភគវន្តំ អញ្ញេន បរិយាយេន អបុច្ឆិ។ តស្មា តេ តំ ភគវា ន ព្យាកាសី”តិ។
In the same way, it’s not the Realized One’s concern whether the whole world is saved by this, or half, or a third. But the Realized One knows that whoever is saved from the world—whether in the past, the future, or the present—all have given up the five hindrances, corruptions of the heart that weaken wisdom. They have firmly established their mind in the four kinds of mindfulness meditation. And they have truly developed the seven awakening factors. That’s how they’re saved from the world, in the past, future, or present. Uttiya, you were just asking the Buddha the same question as before in a different way. That’s why he didn’t answer.”
បញ្ចមំ។
The authoritative text of the Aṅguttara Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]
