| Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
Show IAST transliterationසංයුත්ත නිකාය 22.86
The Related Suttas Collection 22.86
9. ථේරවග්ග
9. Senior Bhikkhus
අනුරාධසුත්ත
With Anurādha
ඒකං සමයං භගවා වේසාලියං විහරති මහාවනේ කූටාගාරසාලායං. තේන ඛෝ පන සමයේන ආයස්මා අනුරාධෝ භගවතෝ අවිදූරේ අරඤ්ඤකුටිකායං විහරති. අථ ඛෝ සම්බහුලා අඤ්ඤතිත්ථියා පරිබ්බාජකා යේනායස්මා අනුරාධෝ තේනුපසඞ්කමිංසු; උපසඞ්කමිත්වා ආයස්මතා අනුරාධේන සද්ධිං සම්මෝදිංසු. සම්මෝදනීයං කථං සාරණීයං වීතිසාරේත්වා ඒකමන්තං නිසීදිංසු. ඒකමන්තං නිසින්නා ඛෝ තේ අඤ්ඤතිත්ථියා පරිබ්බාජකා ආයස්මන්තං අනුරාධං ඒතදවෝචුං:
At one time the Buddha was staying near Vesālī, at the Great Wood, in the hall with the peaked roof. Now at that time Venerable Anurādha was staying not far from the Buddha in a wilderness hut. Then several wanderers of other religions went up to Venerable Anurādha and exchanged greetings with him. When the greetings and polite conversation were over, they sat down to one side and said to him:
“යෝ සෝ, ආවුසෝ අනුරාධ, තථාගතෝ උත්තමපුරිසෝ පරමපුරිසෝ පරමපත්තිපත්තෝ, තං තථාගතෝ ඉමේසු චතූසු ඨානේසු පඤ්ඤාපයමානෝ පඤ්ඤාපේති: ‘හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වා, ‘න හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වා, ‘හෝති ච න ච හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වා, ‘නේව හෝති න න හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වා”ති?
“Friend Anurādha, when a Realized One is describing a Realized One—a supreme person, highest of people, who has reached the highest point—they describe them in these four ways: After death, a Realized One still exists, or no longer exists, or both still exists and no longer exists, or neither still exists nor no longer exists.”
ඒවං වුත්තේ, ආයස්මා අනුරාධෝ තේ අඤ්ඤතිත්ථියේ පරිබ්බාජකේ ඒතදවෝච:
When they said this, Venerable Anurādha said to those wanderers:
“යෝ සෝ ආවුසෝ තථාගතෝ උත්තමපුරිසෝ පරමපුරිසෝ පරමපත්තිපත්තෝ තං තථාගතෝ අඤ්ඤත්‍ර ඉමේහි චතූහි ඨානේහි පඤ්ඤාපයමානෝ පඤ්ඤාපේති: ‘හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වා, ‘න හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වා, ‘හෝති ච න ච හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වා, ‘නේව හෝති න න හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වා”ති. ඒවං වුත්තේ, අඤ්ඤතිත්ථියා පරිබ්බාජකා ආයස්මන්තං අනුරාධං ඒතදවෝචුං:
“Friends, when a Realized One is describing a Realized One—a supreme person, highest of people, who has reached the highest point—they describe them other than these four ways: After death, a Realized One still exists, or no longer exists, or both still exists and no longer exists, or neither still exists nor no longer exists.” When he said this, the wanderers said to him:
“සෝ චායං භික්ඛු නවෝ භවිස්සති අචිරපබ්බජිතෝ, ථේරෝ වා පන බාලෝ අබ්‍යත්තෝ”ති. අථ ඛෝ අඤ්ඤතිත්ථියා පරිබ්බාජකා ආයස්මන්තං අනුරාධං නවවාදේන ච බාලවාදේන ච අපසාදේත්වා උට්ඨායාසනා පක්කමිංසු.
“This bhikkhu must be junior, recently gone forth, or else a foolish, incompetent senior bhikkhu.” Then, after rebuking Venerable Anurādha by calling him “junior” and “foolish”, the wanderers got up from their seats and left.
අථ ඛෝ ආයස්මතෝ අනුරාධස්ස අචිරපක්කන්තේසු තේසු අඤ්ඤතිත්ථියේසු පරිබ්බාජකේසු ඒතදහෝසි:
Soon after they had left, Anurādha thought:
“සචේ ඛෝ මං තේ අඤ්ඤතිත්ථියා පරිබ්බාජකා උත්තරිං පඤ්හං පුච්ඡේය්‍යුං. කථං බ්‍යාකරමානෝ නු ඛ්වාහං තේසං අඤ්ඤතිත්ථියානං පරිබ්බාජකානං වුත්තවාදී චේව භගවතෝ අස්සං, න ච භගවන්තං අභූතේන අබ්භාචික්ඛේය්‍යං, ධම්මස්ස චානුධම්මං බ්‍යාකරේය්‍යං, න ච කෝචි සහධම්මිකෝ වාදානුවාදෝ ගාරය්හං ඨානං ආගච්ඡේය්‍යා”ති?
“If those wanderers were to inquire further, how should I answer them so as to repeat what the Buddha has said, and not misrepresent him with an untruth? How should I explain in line with his teaching, so that there would be no legitimate grounds for rebuke and criticism?”
අථ ඛෝ ආයස්මා අනුරාධෝ යේන භගවා තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා …පේ… ඒකමන්තං නිසින්නෝ ඛෝ ආයස්මා අනුරාධෝ භගවන්තං ඒතදවෝච: “ඉධාහං, භන්තේ, භගවතෝ අවිදූරේ අරඤ්ඤකුටිකායං විහරාමි. අථ ඛෝ, භන්තේ, සම්බහුලා අඤ්ඤතිත්ථියා පරිබ්බාජකා යේනාහං තේනුපසඞ්කමිංසු …පේ… මං ඒතදවෝචුං: ‘යෝ සෝ, ආවුසෝ අනුරාධ, තථාගතෝ උත්තමපුරිසෝ පරමපුරිසෝ පරමපත්තිපත්තෝ තං තථාගතෝ ඉමේසු චතූසු ඨානේසු පඤ්ඤාපයමානෝ පඤ්ඤාපේති—හෝති තථාගතෝ පරං මරණාති වා, න හෝති … හෝති ච න ච හෝති, නේව හෝති න න හෝති තථාගතෝ පරං මරණාති වා(අ)”ති?
Then Venerable Anurādha went up to the Buddha, bowed, sat down to one side, and told him all that had happened.
ඒවං වුත්තාහං, භන්තේ, තේ අඤ්ඤතිත්ථියේ පරිබ්බාජකේ ඒතදවෝචං: “යෝ සෝ, ආවුසෝ, තථාගතෝ උත්තමපුරිසෝ පරමපුරිසෝ පරමපත්තිපත්තෝ, තං තථාගතෝ අඤ්ඤත්‍ර ඉමේහි චතූහි ඨානේහි පඤ්ඤාපයමානෝ පඤ්ඤාපේති: ‘හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වා …පේ… ‘නේව හෝති න න හෝති තථාගතෝ පරං මරණා(අ)ති වාති. ඒවං වුත්තේ, භන්තේ, තේ අඤ්ඤතිත්ථියා පරිබ්බාජකා මං ඒතදවෝචුං: ‘සෝ චායං භික්ඛු න වෝ භවිස්සති අචිරපබ්බජිතෝ ථේරෝ වා පන බාලෝ අබ්‍යත්තෝ(අ)ති. අථ ඛෝ මං, භන්තේ, තේ අඤ්ඤතිත්ථියා පරිබ්බාජකා නවවාදේන ච බාලවාදේන ච අපසාදේත්වා උට්ඨායාසනා පක්කමිංසු.
තස්ස මය්හං, භන්තේ, අචිරපක්කන්තේසු තේසු අඤ්ඤතිත්ථියේසු පරිබ්බාජකේසු ඒතදහෝසි: ‘සචේ ඛෝ මං තේ අඤ්ඤතිත්ථියා පරිබ්බාජකා උත්තරිං පඤ්හං පුච්ඡේය්‍යුං. කථං බ්‍යාකරමානෝ නු ඛ්වාහං තේසං අඤ්ඤතිත්ථියානං පරිබ්බාජකානං වුත්තවාදී චේව භගවතෝ අස්සං, න ච භගවන්තං අභූතේන අබ්භාචික්ඛේය්‍යං, ධම්මස්ස චානුධම්මං බ්‍යාකරේය්‍යං, න ච කෝචි සහධම්මිකෝ වාදානුවාදෝ ගාරය්හං ඨානං ආගච්ඡේය්‍යා(අ)”ති?
“තං කිං මඤ්ඤසි, අනුරාධ, රූපං නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති?
“What do you think, Anurādha? Is form permanent or impermanent?”
“අනිච්චං, භන්තේ”.
“Impermanent, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං වා තං සුඛං වා”ති?
“But if it’s impermanent, is it suffering or happiness?”
“දුක්ඛං, භන්තේ”.
“Suffering, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝහමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා(අ)”ති?
“But if it’s impermanent, suffering, and perishable, is it fit to be regarded thus: ‘This is mine, I am this, this is my self’?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“වේදනා … සඤ්ඤා … සඞ්ඛාරා … විඤ්ඤාණං නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති?
“Is feeling … perception … choices … consciousness permanent or impermanent?”
“අනිච්චං, භන්තේ” …පේ… තස්මාතිහ …පේ… ඒවං පස්සං …පේ… නාපරං ඉත්ථත්තායාති පජානාති”.
“Impermanent, sir.” … “So you should truly see … Seeing this … They understand: ‘… there is no return to any state of existence.’
“තං කිං මඤ්ඤසි, අනුරාධ, රූපං තථාගතෝති සමනුපස්සසී”ති?
What do you think, Anurādha? Do you regard the Realized One as form?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“වේදනං … සඤ්ඤං … සඞ්ඛාරේ … විඤ්ඤාණං තථාගතෝති සමනුපස්සසී”ති?
“Do you regard the Realized One as feeling … perception … choices … consciousness?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“තං කිං මඤ්ඤසි, අනුරාධ, රූපස්මිං තථාගතෝති සමනුපස්සසී”ති?
“What do you think, Anurādha? Do you regard the Realized One as in form?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“අඤ්ඤත්‍ර රූපා තථාගතෝති සමනුපස්සසී”ති?
“Or do you regard the Realized One as distinct from form?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“වේදනාය …පේ… අඤ්ඤත්‍ර වේදනාය …පේ… සඤ්ඤාය … අඤ්ඤත්‍ර සඤ්ඤාය … සඞ්ඛාරේසු … අඤ්ඤත්‍ර සඞ්ඛාරේහි … විඤ්ඤාණස්මිං … අඤ්ඤත්‍ර විඤ්ඤාණා තථාගතෝති සමනුපස්සසී”ති?
“Do you regard the Realized One as in feeling … or distinct from feeling … as in perception … or distinct from perception … as in choices … or distinct from choices … as in consciousness … or as distinct from consciousness?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“තං කිං මඤ්ඤසි, අනුරාධ, රූපං … වේදනා … සඤ්ඤා … සඞ්ඛාරා … විඤ්ඤාණං තථාගතෝති සමනුපස්සසී”ති?
“What do you think, Anurādha? Do you regard the Realized One as possessing form, feeling, perception, choices, and consciousness?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“තං කිං මඤ්ඤසි, අනුරාධ, අයං සෝ අරූපී … අවේදනෝ … අසඤ්ඤී … අසඞ්ඛාරෝ … අවිඤ්ඤාණෝ තථාගතෝති සමනුපස්සසී”ති?
“What do you think, Anurādha? Do you regard the Realized One as one who is without form, feeling, perception, choices, and consciousness?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“ඒත්ථ ච තේ, අනුරාධ, දිට්ඨේව ධම්මේ සච්චතෝ ථේතතෝ තථාගතේ අනුපලබ්භියමානේ කල්ලං නු තේ තං වේය්‍යාකරණං: ‘යෝ සෝ, ආවුසෝ, තථාගතෝ උත්තමපුරිසෝ පරමපුරිසෝ පරමපත්තිපත්තෝ තං තථාගතෝ අඤ්ඤත්‍ර ඉමේහි චතූහි ඨානේහි පඤ්ඤාපයමානෝ පඤ්ඤාපේති—හෝති තථාගතෝ පරං මරණාති වා … න හෝති … හෝති ච න ච හෝති … නේව හෝති න න හෝති තථාගතෝ පරං මරණාති වා(අ)”ති?
“In that case, Anurādha, since you don’t acknowledge the Realized One as a genuine fact in the present life, is it appropriate to declare: ‘Friends, when a Realized One is describing a Realized One—a supreme person, highest of people, who has reached the highest point—they describe them other than these four ways: After death, a Realized One still exists, or no longer exists, or both still exists and no longer exists, or neither still exists nor no longer exists’?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“සාධු සාධු, අනුරාධ. පුබ්බේ චාහං, අනුරාධ, ඒතරහි ච දුක්ඛඤ්චේව පඤ්ඤපේමි, දුක්ඛස්ස ච නිරෝධන්”ති.
“Good, good, Anurādha! In the past, as today, I describe suffering and the cessation of suffering.”
චතුත්ථං.
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]
