Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
සංයුත්ත නිකාය 47.9
The Related Suttas Collection 47.9
1. අම්බපාලිවග්ග
1. In Ambapālī’s Mango Grove
ගිලානසුත්ත
Sick
ඒවං මේ සුතං—ඒකං සමයං භගවා වේසාලියං විහරති වේළුවගාමකේ. තත්ර ඛෝ භගවා භික්ඛූ ආමන්තේසි: “ඒථ තුම්හේ, භික්ඛවේ, සමන්තා වේසාලියා යථාමිත්තං යථාසන්දිට්ඨං යථාසම්භත්තං වස්සං උපේථ. ඉධේවාහං වේළුවගාමකේ වස්සං උපගච්ඡාමී”ති.
So I have heard. At one time the Buddha was staying near Vesālī, at the little village of Beluva. There the Buddha addressed the bhikkhus: “Bhikkhus, please enter the rainy season residence with whatever friends or acquaintances you have around Vesālī. I’ll commence the rainy season residence right here in the little village of Beluva.”
“ඒවං, භන්තේ”ති ඛෝ තේ භික්ඛූ භගවතෝ පටිස්සුත්වා සමන්තා වේසාලියා යථාමිත්තං යථාසන්දිට්ඨං යථාසම්භත්තං වස්සං උපගච්ඡුං. භගවා පන තත්ථේව වේළුවගාමකේ වස්සං උපගච්ඡි.
“Yes, sir,” those bhikkhus replied. They did as the Buddha said, while the Buddha commenced the rainy season residence right there in the little village of Beluva.
අථ ඛෝ භගවතෝ වස්සූපගතස්ස ඛරෝ ආබාධෝ උප්පජ්ජි, බාළ්හා වේදනා වත්තන්ති මාරණන්තිකා. තත්ර සුදං භගවා සතෝ සම්පජානෝ අධිවාසේසි අවිහඤ්ඤමානෝ. අථ ඛෝ භගවතෝ ඒතදහෝසි:
After the Buddha had commenced the rainy season residence, he fell severely ill, struck by dreadful pains, close to death. But he endured unbothered, with mindfulness and situational awareness. Then it occurred to the Buddha:
“න ඛෝ මේ තං පතිරූපං, යෝහං අනාමන්තේත්වා උපට්ඨාකේ අනපලෝකේත්වා භික්ඛුසඞ්ඝං පරිනිබ්බායේය්යං. යන්නූනාහං ඉමං ආබාධං වීරියේන පටිපණාමේත්වා ජීවිතසඞ්ඛාරං අධිට්ඨාය විහරේය්යන්”ති. අථ ඛෝ භගවා තං ආබාධං වීරියේන පටිපණාමේත්වා ජීවිතසඞ්ඛාරං අධිට්ඨාය විහාසි. අථ ඛෝ භගවතෝ සෝ ආබාධෝ පටිප්පස්සම්භි.
“It would not be appropriate for me to become fully extinguished before informing my attendants and taking leave of the bhikkhu Saṅgha. Why don’t I forcefully suppress this illness, stabilize the life force, and live on?” So that is what he did. Then the Buddha’s illness died down.
අථ ඛෝ භගවා ගිලානා වුට්ඨිතෝ අචිරවුට්ඨිතෝ ගේලඤ්ඤා විහාරා නික්ඛමිත්වා විහාරපච්ඡායායං පඤ්ඤත්තේ ආසනේ නිසීදි. අථ ඛෝ ආයස්මා ආනන්දෝ යේන භගවා තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා භගවන්තං අභිවාදේත්වා ඒකමන්තං නිසීදි. ඒකමන්තං නිසින්නෝ ඛෝ ආයස්මා ආනන්දෝ භගවන්තං ඒතදවෝච:
Soon after the Buddha had recovered from that sickness, he left his dwelling and sat in the shade of the porch on the seat spread out. Then Venerable Ānanda went up to the Buddha, bowed, sat down to one side, and said to him:
“දිට්ඨෝ මේ, භන්තේ, භගවතෝ ඵාසු; දිට්ඨං, භන්තේ, භගවතෝ ඛමනීයං; දිට්ඨං, භන්තේ, භගවතෝ යාපනීයං. අපි ච මේ, භන්තේ, මධුරකජාතෝ විය කායෝ, දිසාපි මේ න පක්ඛායන්ති, ධම්මාපි මං නප්පටිභන්ති භගවතෝ ගේලඤ්ඤේන. අපි ච මේ, භන්තේ, අහෝසි කාචිදේව අස්සාසමත්තා: ‘න තාව භගවා පරිනිබ්බායිස්සති, න යාව භගවා භික්ඛුසඞ්ඝං ආරබ්භ කිඤ්චිදේව උදාහරතී(අ)”ති.
“Sir, it’s fantastic that the Buddha is comfortable, that he’s well, and that he’s alright. Because when the Buddha was sick, my body felt like it was drugged. I was disorientated, and the teachings didn’t spring to mind. Still, at least I was consoled by the thought that the Buddha won’t become fully extinguished without bringing something up regarding the Saṅgha of bhikkhus.”
“කිං පන දානි, ආනන්ද, භික්ඛුසඞ්ඝෝ මයි පච්චාසීසති? දේසිතෝ, ආනන්ද, මයා ධම්මෝ අනන්තරං අබාහිරං කරිත්වා. නත්ථානන්ද, තථාගතස්ස ධම්මේසු ආචරියමුට්ඨි.
“But what could the bhikkhu Saṅgha expect from me now, Ānanda? I’ve taught the Dhamma without making any distinction between secret and public teachings. The Realized One doesn’t have the closed fist of a teacher when it comes to the teachings.
යස්ස නූන, ආනන්ද, ඒවමස්ස: ‘අහං භික්ඛුසඞ්ඝං පරිහරිස්සාමී(අ)ති වා, ‘මමුද්දේසිකෝ භික්ඛුසඞ්ඝෝ(අ)ති වා, සෝ නූන, ආනන්ද, භික්ඛුසඞ්ඝං ආරබ්භ කිඤ්චිදේව උදාහරේය්ය. තථාගතස්ස ඛෝ, ආනන්ද, න ඒවං හෝති: ‘අහං භික්ඛුසඞ්ඝං පරිහරිස්සාමී(අ)ති වා, ‘මමුද්දේසිකෝ භික්ඛුසඞ්ඝෝ(අ)ති වා. ස කිං, ආනන්ද, තථාගතෝ භික්ඛුසඞ්ඝං ආරබ්භ කිඤ්චිදේව උදාහරිස්සති.
If there’s anyone who thinks: ‘I shall lead the bhikkhu Saṅgha,’ or ‘the Saṅgha of bhikkhus is meant for me,’ let them bring something up regarding the Saṅgha. But the Realized One doesn’t think like this, so why should he bring something up regarding the Saṅgha?
ඒතරහි ඛෝ පනාහං, ආනන්ද, ජිණ්ණෝ වුද්ධෝ මහල්ලකෝ අද්ධගතෝ වයෝඅනුප්පත්තෝ. ආසීතිකෝ මේ වයෝ වත්තති. සේය්යථාපි, ආනන්ද, ජජ්ජරසකටං වේළමිස්සකේන යාපේති; ඒවමේව ඛෝ, ආනන්ද, වේළමිස්සකේන මඤ්ඤේ තථාගතස්ස කායෝ යාපේති.
Now I am old, elderly and senior. I’m advanced in years and have reached the final stage of life. I’m currently eighty years old. Just as a decrepit old cart keeps going by relying on straps, in the same way, the Realized One’s body keeps going as if it were relying on straps.
යස්මිං, ආනන්ද, සමයේ තථාගතෝ සබ්බනිමිත්තානං අමනසිකාරා ඒකච්චානං වේදනානං නිරෝධා අනිමිත්තං චේතෝසමාධිං උපසම්පජ්ජ විහරති, ඵාසුතරෝ, ආනන්ද, තස්මිං සමයේ තථාගතස්ස කායෝ හෝති.
Sometimes the Realized One, not focusing on any signs, and with the cessation of certain feelings, enters and remains in the signless immersion of the heart. Only then does the Realized One’s body become more comfortable.
තස්මාතිහානන්ද, අත්තදීපා විහරථ අත්තසරණා අනඤ්ඤසරණා, ධම්මදීපා ධම්මසරණා අනඤ්ඤසරණා.
So Ānanda, live as your own island, your own refuge, with no other refuge. Let the teaching be your island and your refuge, with no other refuge.
කථඤ්චානන්ද, භික්ඛු අත්තදීපෝ විහරති අත්තසරණෝ අනඤ්ඤසරණෝ, ධම්මදීපෝ ධම්මසරණෝ අනඤ්ඤසරණෝ? ඉධානන්ද, භික්ඛු කායේ කායානුපස්සී විහරති ආතාපී සම්පජානෝ සතිමා, විනේය්ය ලෝකේ අභිජ්ඣාදෝමනස්සං; වේදනාසු …පේ… චිත්තේ …පේ… ධම්මේසු ධම්මානුපස්සී විහරති ආතාපී සම්පජානෝ සතිමා, විනේය්ය ලෝකේ අභිජ්ඣාදෝමනස්සං. ඒවං ඛෝ, ආනන්ද, භික්ඛු අත්තදීපෝ විහරති අත්තසරණෝ අනඤ්ඤසරණෝ, ධම්මදීපෝ ධම්මසරණෝ අනඤ්ඤසරණෝ.
And how does a bhikkhu do this? It’s when a bhikkhu meditates by observing an aspect of the body—keen, aware, and mindful, rid of covetousness and displeasure for the world. They meditate observing an aspect of feelings … mind … principles—keen, aware, and mindful, rid of covetousness and displeasure for the world. That’s how a bhikkhu lives as their own island, their own refuge, with no other refuge. That’s how the teaching is their island and their refuge, with no other refuge.
යේ හි කේචි, ආනන්ද, ඒතරහි වා මමච්චයේ වා අත්තදීපා විහරිස්සන්ති අත්තසරණා අනඤ්ඤසරණා, ධම්මදීපා ධම්මසරණා අනඤ්ඤසරණා; තමතග්ගේ මේතේ, ආනන්ද, භික්ඛූ භවිස්සන්ති යේ කේචි සික්ඛාකාමා”ති.
Whether now or after I have passed, any who shall live as their own island, their own refuge, with no other refuge; with the teaching as their island and their refuge, with no other refuge—those bhikkhus of mine who want to train shall be among the best of the best.”
නවමං.
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]