เขตฺตูปมสุตฺต

The Simile of the Field

เอกํ สมยํ ภควา นาฬนฺทายํ วิหรติ ปาวาริกมฺพวเนฯ อถ โข อสิพนฺธกปุตฺโต คามณิ เยน ภควา เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา ภควนฺตํ อภิวาเทตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทิฯ เอกมนฺตํ นิสินฺโน โข อสิพนฺธกปุตฺโต คามณิ ภควนฺตํ เอตทโวจ:

At one time the Buddha was staying near Nāḷandā in Pāvārika’s mango grove. Then Asibandhaka’s son the chief went up to the Buddha, bowed, sat down to one side, and said to him:

“นนุ, ภนฺเต, ภควา สพฺพปาณภูตหิตานุกมฺปี วิหรตี”ติ?

“Sir, doesn’t the Buddha live full of compassion for all living beings?”

“เอวํ, คามณิ, ตถาคโต สพฺพปาณภูตหิตานุกมฺปี วิหรตี”ติฯ

“Yes, chief.”

“อถ กิญฺจรหิ, ภนฺเต, ภควา เอกจฺจานํ สกฺกจฺจํ ธมฺมํ เทเสติ, เอกจฺจานํ โน ตถา สกฺกจฺจํ ธมฺมํ เทเสตี”ติ?

“Well, sir, why exactly do you teach some people thoroughly and others less thoroughly?”

“เตน หิ, คามณิ, ตญฺเญเวตฺถ ปฏิปุจฺฉิสฺสามิฯ ยถา เต ขเมยฺย ตถา นํ พฺยากเรยฺยาสิฯ ตํ กึ มญฺญสิ, คามณิ, อิธสฺสุ กสฺสกสฺส คหปติโน ตีณิ เขตฺตานิ—เอกํ เขตฺตํ อคฺคํ, เอกํ เขตฺตํ มชฺฌิมํ, เอกํ เขตฺตํ หีนํ ชงฺคลํ อูสรํ ปาปภูมิฯ ตํ กึ มญฺญสิ, คามณิ, อสุ กสฺสโก คหปติ พีชานิ ปติฏฺฐาเปตุกาโม กตฺถ ปฐมํ ปติฏฺฐาเปยฺย, ยํ วา อทุํ เขตฺตํ อคฺคํ, ยํ วา อทุํ เขตฺตํ มชฺฌิมํ, ยํ วา อทุํ เขตฺตํ หีนํ ชงฺคลํ อูสรํ ปาปภูมี”ติ?

“Well then, chief, I’ll ask you about this in return, and you can answer as you like. What do you think? Suppose a farmer has three fields: one’s good, one’s average, and one’s poor—bad ground of sand and salt. What do you think? When that farmer wants to plant seeds, where would he plant them first: the good field, the average one, or the poor one?”

“อสุ, ภนฺเต, กสฺสโก คหปติ พีชานิ ปติฏฺฐาเปตุกาโม ยํ อทุํ เขตฺตํ อคฺคํ ตตฺถ ปติฏฺฐาเปยฺยฯ ตตฺถ ปติฏฺฐาเปตฺวา ยํ อทุํ เขตฺตํ มชฺฌิมํ ตตฺถ ปติฏฺฐาเปยฺยฯ ตตฺถ ปติฏฺฐาเปตฺวา ยํ อทุํ เขตฺตํ หีนํ ชงฺคลํ อูสรํ ปาปภูมิ ตตฺถ ปติฏฺฐาเปยฺยปิ, โนปิ ปติฏฺฐาเปยฺยฯ ตํ กิสฺส เหตุ? อนฺตมโส โคภตฺตมฺปิ ภวิสฺสตี”ติฯ

“Sir, he’d plant them first in the good field, then the average, then he may or may not plant seed in the poor field. Why is that? Because at least it can be fodder for the cattle.”

“เสยฺยถาปิ, คามณิ, ยํ อทุํ เขตฺตํ อคฺคํ; เอวเมว มยฺหํ ภิกฺขุภิกฺขุนิโยฯ เตสาหํ ธมฺมํ เทเสมิ—อาทิกลฺยาณํ มชฺเฌกลฺยาณํ ปริโยสานกลฺยาณํ, สาตฺถํ สพฺยญฺชนํ เกวลปริปุณฺณํ ปริสุทฺธํ พฺรหฺมจริยํ ปกาเสมิฯ ตํ กิสฺส เหตุ? เอเต หิ, คามณิ, มํทีปา มํเลณา มํตาณา มํสรณา วิหรนฺติฯ

“To me, the monks and nuns are like the good field. I teach them the Dhamma that’s good in the beginning, good in the middle, and good in the end, meaningful and well-phrased. And I reveal a spiritual practice that’s entirely full and pure. Why is that? Because they live with me as their island, protection, shelter, and refuge.

เสยฺยถาปิ, คามณิ, ยํ อทุํ เขตฺตํ มชฺฌิมํ; เอวเมว มยฺหํ อุปาสเกาปาสิกาโยฯ เตสํ ปาหํ ธมฺมํ เทเสมิ—อาทิกลฺยาณํ มชฺเฌกลฺยาณํ ปริโยสานกลฺยาณํ, สาตฺถํ สพฺยญฺชนํ เกวลปริปุณฺณํ ปริสุทฺธํ พฺรหฺมจริยํ ปกาเสมิฯ ตํ กิสฺส เหตุ? เอเต หิ, คามณิ, มํทีปา มํเลณา มํตาณา มํสรณา วิหรนฺติฯ

To me, the laymen and laywomen are like the average field. I also teach them the Dhamma that’s good in the beginning, good in the middle, and good in the end, meaningful and well-phrased. And I reveal a spiritual practice that’s entirely full and pure. Why is that? Because they live with me as their island, protection, shelter, and refuge.

เสยฺยถาปิ, คามณิ, ยํ อทุํ เขตฺตํ หีนํ ชงฺคลํ อูสรํ ปาปภูมิ; เอวเมว มยฺหํ อญฺญติตฺถิยา สมณพฺราหฺมณปริพฺพาชกาฯ เตสํ ปาหํ ธมฺมํ เทเสมิ—อาทิกลฺยาณํ มชฺเฌกลฺยาณํ ปริโยสานกลฺยาณํ สาตฺถํ สพฺยญฺชนํ, เกวลปริปุณฺณํ ปริสุทฺธํ พฺรหฺมจริยํ ปกาเสมิฯ ตํ กิสฺส เหตุ? อปฺเปว นาม เอกํ ปทมฺปิ อาชาเนยฺยุํ ตํ เนสํ อสฺส ทีฆรตฺตํ หิตาย สุขายาติฯ

To me, the ascetics, brahmins, and wanderers of other religions are like the poor field, the bad ground of sand and salt. I also teach them the Dhamma that’s good in the beginning, good in the middle, and good in the end, meaningful and well-phrased. And I reveal a spiritual practice that’s entirely full and pure. Why is that? Hopefully they might understand even a single sentence, which would be for their lasting welfare and happiness.

เสยฺยถาปิ, คามณิ, ปุริสสฺส ตโย อุทกมณิกา—เอโก อุทกมณิโก อจฺฉิทฺโท อหารี อปริหารี, เอโก อุทกมณิโก อจฺฉิทฺโท หารี ปริหารี, เอโก อุทกมณิโก ฉิทฺโท หารี ปริหารีฯ ตํ กึ มญฺญสิ, คามณิ, อสุ ปุริโส อุทกํ นิกฺขิปิตุกาโม กตฺถ ปฐมํ นิกฺขิเปยฺย, โย วา โส อุทกมณิโก อจฺฉิทฺโท อหารี อปริหารี, โย วา โส อุทกมณิโก อจฺฉิทฺโท หารี ปริหารี, โย วา โส อุทกมณิโก ฉิทฺโท หารี ปริหารี”ติ?

Suppose a person had three water jars: one that’s uncracked and nonporous; one that’s uncracked but porous; and one that’s cracked and porous. What do you think? When that person wants to store water, where would they store it first: in the jar that’s uncracked and nonporous, the one that’s uncracked but porous, or the one that’s cracked and porous?”

“อสุ, ภนฺเต, ปุริโส อุทกํ นิกฺขิปิตุกาโม, โย โส อุทกมณิโก อจฺฉิทฺโท อหารี อปริหารี ตตฺถ นิกฺขิเปยฺย, ตตฺถ นิกฺขิปิตฺวา, โย โส อุทกมณิโก อจฺฉิทฺโท หารี ปริหารี ตตฺถ นิกฺขิเปยฺย, ตตฺถ นิกฺขิปิตฺวา, โย โส อุทกมณิโก ฉิทฺโท หารี ปริหารี ตตฺถ นิกฺขิเปยฺยปิ, โนปิ นิกฺขิเปยฺยฯ ตํ กิสฺส เหตุ? อนฺตมโส ภณฺฑโธวนมฺปิ ภวิสฺสตี”ติฯ

“Sir, they’d store water first in the jar that’s uncracked and nonporous, then the one that’s uncracked but porous, then they may or may not store water in the one that’s cracked and porous. Why is that? Because at least it can be used for washing the dishes.”

“เสยฺยถาปิ, คามณิ, โย โส อุทกมณิโก อจฺฉิทฺโท อหารี อปริหารี; เอวเมว มยฺหํ ภิกฺขุภิกฺขุนิโยฯ เตสาหํ ธมฺมํ เทเสมิ—อาทิกลฺยาณํ มชฺเฌกลฺยาณํ ปริโยสานกลฺยาณํ สาตฺถํ สพฺยญฺชนํ, เกวลปริปุณฺณํ ปริสุทฺธํ พฺรหฺมจริยํ ปกาเสมิฯ ตํ กิสฺส เหตุ? เอเต หิ, คามณิ, มํทีปา มํเลณา มํตาณา มํสรณา วิหรนฺติฯ

“To me, the monks and nuns are like the water jar that’s uncracked and nonporous. I teach them the Dhamma that’s good in the beginning, good in the middle, and good in the end, meaningful and well-phrased. And I reveal a spiritual practice that’s entirely full and pure. Why is that? Because they live with me as their island, protection, shelter, and refuge.

เสยฺยถาปิ, คามณิ, โย โส อุทกมณิโก อจฺฉิทฺโท หารี ปริหารี; เอวเมว มยฺหํ อุปาสเกาปาสิกาโยฯ เตสาหํ ธมฺมํ เทเสมิ—อาทิกลฺยาณํ มชฺเฌกลฺยาณํ ปริโยสานกลฺยาณํ สาตฺถํ สพฺยญฺชนํ, เกวลปริปุณฺณํ ปริสุทฺธํ พฺรหฺมจริยํ ปกาเสมิฯ ตํ กิสฺส เหตุ? เอเต หิ, คามณิ, มํทีปา มํเลณา มํตาณา มํสรณา วิหรนฺติฯ

To me, the laymen and laywomen are like the water jar that’s uncracked but porous. I teach them the Dhamma that’s good in the beginning, good in the middle, and good in the end, meaningful and well-phrased. And I reveal a spiritual practice that’s entirely full and pure. Why is that? Because they live with me as their island, protection, shelter, and refuge.

เสยฺยถาปิ, คามณิ, โย โส อุทกมณิโก ฉิทฺโท หารี ปริหารี; เอวเมว มยฺหํ อญฺญติตฺถิยา สมณพฺราหฺมณปริพฺพาชกาฯ เตสาหํ ธมฺมํ เทเสมิ—อาทิกลฺยาณํ มชฺเฌกลฺยาณํ ปริโยสานกลฺยาณํ สาตฺถํ สพฺยญฺชนํ เกวลปริปุณฺณํ ปริสุทฺธํ พฺรหฺมจริยํ ปกาเสมิฯ ตํ กิสฺส เหตุ? อปฺเปว นาม เอกํ ปทมฺปิ อาชาเนยฺยุํ, ตํ เนสํ อสฺส ทีฆรตฺตํ หิตาย สุขายา”ติฯ

To me, the ascetics, brahmins, and wanderers of other religions are like the water jar that’s cracked and porous. I also teach them the Dhamma that’s good in the beginning, good in the middle, and good in the end, meaningful and well-phrased. And I reveal a spiritual practice that’s entirely full and pure. Why is that? Hopefully they might understand even a single sentence, which would be for their lasting welfare and happiness.”

เอวํ วุตฺเต, อสิพนฺธกปุตฺโต คามณิ ภควนฺตํ เอตทโวจ: “อภิกฺกนฺตํ, ภนฺเต, อภิกฺกนฺตํ, ภนฺเต …เป… อุปาสกํ มํ ภควา ธาเรตุ อชฺชตคฺเค ปาณุเปตํ สรณํ คตนฺ”ติฯ

When he said this, Asibandhaka’s son the chief said to the Buddha, “Excellent, sir! Excellent! … From this day forth, may the Buddha remember me as a lay follower who has gone for refuge for life.”

สตฺตมํฯ

Next: สงฺขธมสุตฺต • Saṅkhadhamasutta • A Horn Blower

The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]

เขตฺตูปมสุตฺต

The Simile of the Field

YOU MAY ALSO LIKE: