นิกฺขนฺตสุตฺต

Renounced

เอวํ เม สุตํ—เอกํ สมยํ อายสฺมา วงฺคีโส อาฬวิยํ วิหรติ อคฺคาฬเว เจติเย อายสฺมตา นิโคฺรธกปฺเปน อุปชฺฌาเยน สทฺธึฯ

So I have heard. At one time Venerable Vaṅgīsa was staying near Āḷavī, at the Aggāḷava Tree-shrine, together with his mentor, Venerable Nigrodhakappa.

เตน โข ปน สมเยน อายสฺมา วงฺคีโส นวโก โหติ อจิรปพฺพชิโต โอหิยฺยโก วิหารปาโลฯ

Now at that time Vaṅgīsa was junior, recently gone forth. He had been left behind to look after the dwelling.

อถ โข สมฺพหุลา อิตฺถิโย สมลงฺกริตฺวา เยน อคฺคาฬวโก อาราโม เตนุปสงฺกมึสุ วิหารเปกฺขิกาโยฯ อถ โข อายสฺมโต วงฺคีสสฺส ตา อิตฺถิโย ทิสฺวา อนภิรติ อุปฺปชฺชติ, ราโค จิตฺตํ อนุทฺธํเสติฯ

Then several women dressed in all their finery went to the monastery at Aggāḷava in order to inspect the dwelling. When Vaṅgīsa saw them he became dissatisfied, with lust infecting his mind.

อถ โข อายสฺมโต วงฺคีสสฺส เอตทโหสิ: “อลาภา วต เม, น วต เม ลาภา; ทุลฺลทฺธํ วต เม, น วต เม สุลทฺธํ; ยสฺส เม อนภิรติ อุปฺปนฺนา, ราโค จิตฺตํ อนุทฺธํเสติ, ตํ กุเตตฺถ ลพฺภา, ยํ เม ปโร อนภิรตึ วิโนเทตฺวา อภิรตึ อุปฺปาเทยฺยฯ ยนฺนูนาหํ อตฺตนาว อตฺตโน อนภิรตึ วิโนเทตฺวา อภิรตึ อุปฺปาเทยฺยนฺ”ติฯ

Then he thought, “It’s my loss, my misfortune, that I’ve become dissatisfied, with lust infecting my mind. How is it possible for someone else to dispel my discontent and give rise to satisfaction? Why don’t I do it myself?”

อถ โข อายสฺมา วงฺคีโส อตฺตนาว อตฺตโน อนภิรตึ วิโนเทตฺวา อภิรตึ อุปฺปาเทตฺวา ตายํ เวลายํ อิมา คาถาโย อภาสิ:

Then, on the occasion of dispelling his own discontent and giving rise to satisfaction, he recited these verses:

“นิกฺขนฺตํ วต มํ สนฺตํ, อคารสฺมานคาริยํ; วิตกฺกา อุปธาวนฺติ, ปคพฺภา กณฺหโต อิเมฯ

“Now that I’ve renounced the home life for homelessness I’m overrun by the rude thoughts of the Dark One.

อุคฺคปุตฺตา มหิสฺสาสา, สิกฺขิตา ทฬฺหธมฺมิโน; สมนฺตา ปริกิเรยฺยุํ, สหสฺสํ อปลายินํฯ

Even if a thousand mighty princes and great archers, well trained, with strong bows, were to completely surround me; I would never flee.

สเจปิ เอตโต ภิโยฺย, อาคมิสฺสนฺติ อิตฺถิโย; เนว มํ พฺยาธยิสฺสนฺติ, ธมฺเม สมฺหิ ปติฏฺฐิตํฯ

And even if women come, many more than that, they won’t scare me, for I stand firm in the teaching.

สกฺขี หิ เม สุตํ เอตํ, พุทฺธสฺสาทิจฺจพนฺธุโน; นิพฺพานคมนํ มคฺคํ, ตตฺถ เม นิรโต มโนฯ

I heard this with my own ears from the Buddha, kinsman of the Sun, about the path going to Nibbana; that’s what delights my mind.

เอวญฺเจ มํ วิหรนฺตํ, ปาปิม อุปคจฺฉสิ; ตถา มจฺจุ กริสฺสามิ, น เม มคฺคมฺปิ ทกฺขสี”ติฯ

Wicked One, if you come near me as I meditate like this, I’ll make sure that you, Death, won’t even see the path I take.”

Next: อรตีสุตฺต • Aratīsutta • Dissatisfaction

The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]

นิกฺขนฺตสุตฺต

Renounced

YOU MAY ALSO LIKE: