| Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
Show IAST transliterationසංයුත්ත නිකාය 16.6
The Related Suttas Collection 16.6
1. කස්සපවග්ග
1. Kassapa
ඕවාදසුත්ත
Advice
රාජගහේ වේළුවනේ. අථ ඛෝ ආයස්මා මහාකස්සපෝ යේන භගවා තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා භගවන්තං අභිවාදේත්වා ඒකමන්තං නිසීදි. ඒකමන්තං නිසින්නං ඛෝ ආයස්මන්තං මහාකස්සපං භගවා ඒතදවෝච:
Near Rājagaha, in the Bamboo Grove. Then Venerable Mahākassapa went up to the Buddha, bowed, and sat down to one side. The Buddha said to him:
“ඕවද, කස්සප, භික්ඛූ; කරෝහි, කස්සප, භික්ඛූනං ධම්මිං කථං. අහං වා, කස්සප, භික්ඛූ ඕවදේය්‍යං ත්වං වා; අහං වා භික්ඛූනං ධම්මිං කථං කරේය්‍යං ත්වං වා”ති.
“Kassapa, advise the bhikkhus! Give them a Dhamma talk! Either you or I should advise the bhikkhus and give them a Dhamma talk.”
“දුබ්බචා ඛෝ, භන්තේ, ඒතරහි භික්ඛූ, දෝවචස්සකරණේහි ධම්මේහි සමන්නාගතා, අක්ඛමා, අප්පදක්ඛිණග්ගාහිනෝ අනුසාසනිං.
“Sir, the bhikkhus these days are hard to admonish, having qualities that make them hard to admonish. They’re impatient, and don’t take instruction respectfully.
ඉධාහං, භන්තේ, අද්දසං භණ්ඩඤ්ච නාම භික්ඛුං ආනන්දස්ස සද්ධිවිහාරිං අභිජිකඤ්ච නාම භික්ඛුං අනුරුද්ධස්ස සද්ධිවිහාරිං අඤ්ඤමඤ්ඤං සුතේන අච්චාවදන්තේ: ‘ඒහි, භික්ඛු, කෝ බහුතරං භාසිස්සති, කෝ සුන්දරතරං භාසිස්සති, කෝ චිරතරං භාසිස්සතී(අ)”ති.
Take the monk called Bhaṇḍa, Ānanda’s pupil. He’s been competing in studies with the monk called Abhiñjika, Anuruddha’s pupil. They say: ‘Come on, monk, who can recite more? Who can recite better? Who can recite longer?’”
අථ ඛෝ භගවා අඤ්ඤතරං භික්ඛුං ආමන්තේසි: “ඒහි ත්වං, භික්ඛු, මම වචනේන භණ්ඩඤ්ච භික්ඛුං ආනන්දස්ස සද්ධිවිහාරිං අභිජිකඤ්ච භික්ඛුං අනුරුද්ධස්ස සද්ධිවිහාරිං ආමන්තේහි: ‘සත්ථා ආයස්මන්තේ ආමන්තේතී(අ)”ති.
So the Buddha addressed a certain monk, “Please, monk, in my name tell the monk called Bhaṇḍa, Ānanda’s pupil, and the monk called Abhiñjika, Anuruddha’s pupil that the teacher summons them.”
“ඒවං, භන්තේ”ති ඛෝ සෝ භික්ඛු භගවතෝ පටිස්සුත්වා යේන තේ භික්ඛූ තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා තේ භික්ඛූ ඒතදවෝච: “සත්ථා ආයස්මන්තේ ආමන්තේතී”ති.
“Yes, sir,” that monk replied. He went to those monks and said, “Venerables, the teacher summons you.”
“ඒවමාවුසෝ”ති ඛෝ තේ භික්ඛූ තස්ස භික්ඛුනෝ පටිස්සුත්වා යේන භගවා තේනුපසඞ්කමිංසු; උපසඞ්කමිත්වා භගවන්තං අභිවාදේත්වා ඒකමන්තං නිසීදිංසු. ඒකමන්තං නිසින්නේ ඛෝ තේ භික්ඛූ භගවා ඒතදවෝච:
“Yes, friend,” those monks replied. They went to the Buddha, bowed, and sat down to one side. The Buddha said to them:
“සච්චං කිර තුම්හේ, භික්ඛවේ, අඤ්ඤමඤ්ඤං සුතේන අච්චාවදථ: ‘ඒහි, භික්ඛු, කෝ බහුතරං භාසිස්සති, කෝ සුන්දරතරං භාසිස්සති, කෝ චිරතරං භාසිස්සතී(අ)”ති?
“Is it really true, monks, that you’ve been competing in studies, saying: ‘Come on, monk, who can recite more? Who can recite better? Who can recite longer?’”
“ඒවං, භන්තේ”.
“Yes, sir.”
“කිං නු ඛෝ මේ තුම්හේ, භික්ඛවේ, ඒවං ධම්මං දේසිතං ආජානාථ: ‘ඒථ තුම්හේ, භික්ඛවේ, අඤ්ඤමඤ්ඤං සුතේන අච්චාවදථ—ඒහි, භික්ඛු, කෝ බහුතරං භාසිස්සති, කෝ සුන්දරතරං භාසිස්සති, කෝ චිරතරං භාසිස්සතී(අ)”ති?
“Have you ever known me to teach the Dhamma like this: ‘Please bhikkhus, compete in studies to see who can recite more and better and longer’?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“නෝ චේ කිර මේ තුම්හේ, භික්ඛවේ, ඒවං ධම්මං දේසිතං ආජානාථ, අථ කිඤ්චරහි තුම්හේ, මෝඝපුරිසා, කිං ජානන්තා කිං පස්සන්තා ඒවං ස්වාක්ඛාතේ ධම්මවිනයේ පබ්බජිතා සමානා අඤ්ඤමඤ්ඤං සුතේන අච්චාවදථ: ‘ඒහි, භික්ඛු, කෝ බහුතරං භාසිස්සති, කෝ සුන්දරතරං භාසිස්සති, කෝ චිරතරං භාසිස්සතී(අ)”ති.
“If you’ve never known me to teach the Dhamma like this, then what exactly do you know and see, you foolish men, that after going forth in such a well explained teaching and training you’d compete in studies to see who can recite more and better and longer?”
අථ ඛෝ තේ භික්ඛූ භගවතෝ පාදේසු සිරසා නිපතිත්වා භගවන්තං ඒතදවෝචුං: “අච්චයෝ නෝ, භන්තේ, අච්චගමා, යථාබාලේ යථාමූළ්හේ යථාඅකුසලේ, යේ මයං ඒවං ස්වාක්ඛාතේ ධම්මවිනයේ පබ්බජිතා සමානා අඤ්ඤමඤ්ඤං සුතේන අච්චාවදිම්හ: ‘ඒහි, භික්ඛු, කෝ බහුතරං භාසිස්සති, කෝ සුන්දරතරං භාසිස්සති, කෝ චිරතරං භාසිස්සතී(අ)ති. තේසං නෝ, භන්තේ, භගවා අච්චයං අච්චයතෝ පටිග්ගණ්හාතු ආයතිං සංවරායා”ති.
Then those monks bowed with their heads at the Buddha’s feet and said, “We have made a mistake, sir. It was foolish, stupid, and unskillful of us in that after going forth in such a well explained teaching and training we competed in studies to see who can recite more and better and longer. Please, sir, accept our mistake for what it is, so we will restrain ourselves in future.”
“තග්ඝ තුම්හේ, භික්ඛවේ, අච්චයෝ අච්චගමා යථාබාලේ යථාමූළ්හේ යථාඅකුසලේ, යේ තුම්හේ ඒවං ස්වාක්ඛාතේ ධම්මවිනයේ පබ්බජිතා සමානා අඤ්ඤමඤ්ඤං සුතේන අච්චාවදිත්ථ: ‘ඒහි, භික්ඛු, කෝ බහුතරං භාසිස්සති, කෝ සුන්දරතරං භාසිස්සති, කෝ චිරතරං භාසිස්සතී(අ)ති. යතෝ ච ඛෝ තුම්හේ, භික්ඛවේ, අච්චයං අච්චයතෝ දිස්වා යථාධම්මං පටිකරෝථ, තං වෝ මයං පටිග්ගණ්හාම. වුද්ධි හේසා, භික්ඛවේ, අරියස්ස විනයේ යෝ අච්චයං අච්චයතෝ දිස්වා යථාධම්මං පටිකරෝති ආයතිඤ්ච සංවරං ආපජ්ජතී”ති.
“Indeed, monks, you made a mistake. It was foolish, stupid, and unskillful of you to act in that way. But since you have recognized your mistake for what it is, and have dealt with it properly, I accept it. For it is growth in the training of the Noble One to recognize a mistake for what it is, deal with it properly, and commit to restraint in the future.”
ඡට්ඨං.
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]
