Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
සංයුත්ත නිකාය 22.80
The Related Suttas Collection 22.80
8. ඛජ්ජනීයවග්ග
8. Itchy
පිණ්ඩෝල්යසුත්ත
Beggars
ඒකං සමයං භගවා සක්කේසු විහරති කපිලවත්ථුස්මිං නිග්රෝධාරාමේ.
At one time the Buddha was staying in the land of the Sakyans, near Kapilavatthu in the Banyan Tree Monastery.
අථ ඛෝ භගවා කිස්මිඤ්චිදේව පකරණේ භික්ඛුසඞ්ඝං පණාමේත්වා පුබ්බණ්හසමයං නිවාසේත්වා පත්තචීවරමාදාය කපිලවත්ථුං පිණ්ඩාය පාවිසි. කපිලවත්ථුස්මිං පිණ්ඩාය චරිත්වා පච්ඡාභත්තං පිණ්ඩපාතපටික්කන්තෝ යේන මහාවනං තේනුපසඞ්කමි දිවාවිහාරාය. මහාවනං අජ්ඣෝගාහේත්වා බේලුවලට්ඨිකාය මූලේ දිවාවිහාරං නිසීදි.
Then the Buddha, having dismissed the bhikkhu Saṅgha for some reason, robed up in the morning and, taking his bowl and robe, entered Kapilavatthu for alms. He wandered for alms in Kapilavatthu. After the meal, on his return from almsround, he went to the Great Wood, plunged deep into it, and sat at the root of a young wood apple tree for the day’s meditation.
අථ ඛෝ භගවතෝ රහෝගතස්ස පටිසල්ලීනස්ස ඒවං චේතසෝ පරිවිතක්කෝ උදපාදි: “මයා ඛෝ භික්ඛුසඞ්ඝෝ පබාළ්හෝ. සන්තේත්ථ භික්ඛූ නවා අචිරපබ්බජිතා අධුනාගතා ඉමං ධම්මවිනයං. තේසං මමං අපස්සන්තානං සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ. සේය්යථාපි නාම වච්ඡස්ස තරුණස්ස මාතරං අපස්සන්තස්ස සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ; ඒවමේව සන්තේත්ථ භික්ඛූ නවා අචිරපබ්බජිතා අධුනාගතා ඉමං ධම්මවිනයං තේසං මමං අපස්සන්තානං සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ. සේය්යථාපි නාම බීජානං තරුණානං උදකං අලභන්තානං සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ; ඒවමේව සන්තේත්ථ …පේ… තේසං මමං අලභන්තානං දස්සනාය සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ. යන්නූනාහං යථේව මයා පුබ්බේ භික්ඛුසඞ්ඝෝ අනුග්ගහිතෝ, ඒවමේව ඒතරහි අනුග්ගණ්හේය්යං භික්ඛුසඞ්ඝන්”ති.
Then as he was in private retreat this thought came to his mind, “I’ve sent the bhikkhu Saṅgha away. But there are bhikkhus here who are junior, recently gone forth, newly come to this teaching and training. Not seeing me they may change and fall apart. If a young calf doesn’t see its mother it may change and fall apart. … Or if young seedlings don’t get water they may change and fall apart. In the same way, there are bhikkhus here who are junior, recently gone forth, newly come to this teaching and training. Not seeing me they may change and fall apart. Why don’t I support the bhikkhu Saṅgha now as I did in the past?”
අථ ඛෝ බ්රහ්මා සහම්පති භගවතෝ චේතසා චේතෝපරිවිතක්කමඤ්ඤාය—සේය්යථාපි නාම බලවා පුරිසෝ සමිඤ්ජිතං වා බාහං පසාරේය්ය පසාරිතං වා බාහං සමිඤ්ජේය්ය; ඒවමේව—බ්රහ්මලෝකේ අන්තරහිතෝ භගවතෝ පුරතෝ පාතුරහෝසි. අථ ඛෝ බ්රහ්මා සහම්පති ඒකංසං උත්තරාසඞ්ගං කරිත්වා යේන භගවා තේනඤ්ජලිං පණාමේත්වා භගවන්තං ඒතදවෝච: “ඒවමේතං, භගවා, ඒවමේතං, සුගත. භගවතා, භන්තේ, භික්ඛුසඞ්ඝෝ පබාළ්හෝ. සන්තේත්ථ භික්ඛූ නවා අචිරපබ්බජිතා අධුනාගතා ඉමං ධම්මවිනයං. තේසං භගවන්තං අපස්සන්තානං සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ. සේය්යථාපි නාම වච්ඡස්ස තරුණස්ස මාතරං අපස්සන්තස්ස සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ; ඒවමේව සන්තේත්ථ භික්ඛූ නවා අචිරපබ්බජිතා අධුනාගතා ඉමං ධම්මවිනයං තේසං භගවන්තං අපස්සන්තානං සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ. සේය්යථාපි නාම බීජානං තරුණානං උදකං අලභන්තානං සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ; ඒවමේව සන්තේත්ථ භික්ඛූ නවා අචිරපබ්බජිතා අධුනාගතා ඉමං ධම්මවිනයං, තේසං භගවන්තං අලභන්තානං දස්සනාය සියා අඤ්ඤථත්තං සියා විපරිණාමෝ. අභිනන්දතු, භන්තේ, භගවා භික්ඛුසඞ්ඝං; අභිවදතු, භන්තේ, භගවා භික්ඛුසඞ්ඝං. යථේව භගවතා පුබ්බේ භික්ඛුසඞ්ඝෝ අනුග්ගහිතෝ, ඒවමේව ඒතරහි අනුග්ගණ්හාතු භික්ඛුසඞ්ඝන්”ති.
Then Brahmā Sahampati knew what the Buddha was thinking. As easily as a strong person would extend or contract their arm, he vanished from the Brahmā realm and reappeared in front of the Buddha. He arranged his robe over one shoulder, raised his joined palms toward the Buddha, and said: “That’s so true, Blessed One! That’s so true, Holy One! The Buddha has sent the bhikkhu Saṅgha away. But there are bhikkhus who are junior, recently gone forth, newly come to this teaching and training. … May the Buddha be happy with the bhikkhu Saṅgha! May the Buddha welcome the bhikkhu Saṅgha! May the Buddha support the bhikkhu Saṅgha now as he did in the past!”
අධිවාසේසි භගවා තුණ්හීභාවේන. අථ ඛෝ බ්රහ්මා සහම්පති භගවතෝ අධිවාසනං විදිත්වා භගවන්තං අභිවාදේත්වා පදක්ඛිණං කත්වා තත්ථේවන්තරධායි.
The Buddha consented with silence. Then Brahmā Sahampati, knowing that the Buddha had consented, bowed, and respectfully circled the Buddha, keeping him on his right, before vanishing right there.
අථ ඛෝ භගවා සායන්හසමයං පටිසල්ලානා වුට්ඨිතෝ යේන නිග්රෝධාරාමෝ තේනුපසඞ්කමි; උපසඞ්කමිත්වා පඤ්ඤත්තේ ආසනේ නිසීදි. නිසජ්ජ ඛෝ භගවා තථාරූපං ඉද්ධාභිසඞ්ඛාරං අභිසඞ්ඛාසි යථා තේ භික්ඛූ ඒකද්වීහිකාය සාරජ්ජමානරූපා යේනාහං තේනුපසඞ්කමේය්යුං. තේපි භික්ඛූ ඒකද්වීහිකාය සාරජ්ජමානරූපා යේන භගවා තේනුපසඞ්කමිංසු; උපසඞ්කමිත්වා භගවන්තං අභිවාදේත්වා ඒකමන්තං නිසීදිංසු. ඒකමන්තං නිසින්නේ ඛෝ තේ භික්ඛූ භගවා ඒතදවෝච:
Then in the late afternoon, the Buddha came out of retreat and went to the Banyan Tree Monastery, where he sat on the seat spread out. Then he used his psychic power to will that the bhikkhus would come to him timidly, alone or in pairs. Those bhikkhus approached the Buddha timidly, bowed, and sat down to one side. The Buddha said to them:
“අන්තමිදං, භික්ඛවේ, ජීවිකානං යදිදං පිණ්ඩෝල්යං. අභිසාපෝයං, භික්ඛවේ, ලෝකස්මිං පිණ්ඩෝලෝ විචරසි පත්තපාණීති. තඤ්ච ඛෝ ඒතං, භික්ඛවේ, කුලපුත්තා උපේන්ති අත්ථවසිකා, අත්ථවසං පටිච්ච; නේව රාජාභිනීතා, න චෝරාභිනීතා, න ඉණට්ටා, න භයට්ටා, න ආජීවිකාපකතා; අපි ච ඛෝ ඕතිණ්ණාම්හ ජාතියා ජරාය මරණේන සෝකේහි පරිදේවේහි දුක්ඛේහි දෝමනස්සේහි උපායාසේහි දුක්ඛෝතිණ්ණා දුක්ඛපරේතා අප්පේව නාම ඉමස්ස කේවලස්ස දුක්ඛක්ඛන්ධස්ස අන්තකිරියා පඤ්ඤායේථාති.
“Bhikkhus, this relying on alms is an extreme lifestyle. The world curses you: ‘You beggar, walking bowl in hand!’ Yet earnest gentlemen take it up for a good reason. Not because they’ve been forced to by kings or bandits, or because they’re in debt or threatened, or to earn a living. But because they’re swamped by rebirth, old age, and death; by sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. They’re swamped by suffering, mired in suffering. And they think, ‘Hopefully I can find an end to this entire mass of suffering.’
ඒවං පබ්බජිතෝ චායං, භික්ඛවේ, කුලපුත්තෝ. සෝ ච හෝති අභිජ්ඣාලු කාමේසු තිබ්බසාරාගෝ බ්යාපන්නචිත්තෝ පදුට්ඨමනසඞ්කප්පෝ මුට්ඨස්සති අසම්පජානෝ අසමාහිතෝ විබ්භන්තචිත්තෝ පාකතින්ද්රියෝ. සේය්යථාපි, භික්ඛවේ, ඡවාලාතං උභතෝපදිත්තං මජ්ඣේ ගූථගතං, නේව ගාමේ කට්ඨත්ථං ඵරති, නාරඤ්ඤේ කට්ඨත්ථං ඵරති. තථූපමාහං, භික්ඛවේ, ඉමං පුග්ගලං වදාමි ගිහිභෝගා ච පරිහීනෝ, සාමඤ්ඤත්ථඤ්ච න පරිපූරේති.
That’s how this gentleman has gone forth. Yet they covet sensual pleasures; they’re infatuated, full of ill will and malicious intent. They are unmindful, lacking situational awareness and immersion, with straying mind and undisciplined faculties. Suppose there was a firebrand for lighting a funeral pyre, burning at both ends, and smeared with dung in the middle. It couldn’t be used as timber either in the village or the wilderness. I say that person is just like this. They’ve missed out on the pleasures of the lay life, and haven’t fulfilled the goal of the ascetic life.
තයෝමේ, භික්ඛවේ, අකුසලවිතක්කා—කාමවිතක්කෝ, බ්යාපාදවිතක්කෝ, විහිංසාවිතක්කෝ. ඉමේ ච භික්ඛවේ, තයෝ අකුසලවිතක්කා ක්ව අපරිසේසා නිරුජ්ඣන්ති? චතූසු වා සතිපට්ඨානේසු සුප්පතිට්ඨිතචිත්තස්ස විහරතෝ අනිමිත්තං වා සමාධිං භාවයතෝ. යාවඤ්චිදං, භික්ඛවේ, අලමේව අනිමිත්තෝ සමාධි භාවේතුං. අනිමිත්තෝ, භික්ඛවේ, සමාධි භාවිතෝ බහුලීකතෝ මහප්ඵලෝ හෝති මහානිසංසෝ.
There are these three unskillful thoughts. Sensual, malicious, and cruel thoughts. And where do these three unskillful thoughts cease without anything left over? In those who meditate with their mind firmly established in the four kinds of mindfulness meditation; or who develop signless immersion. This is quite enough motivation to develop signless immersion. When signless immersion is developed and cultivated it is very fruitful and beneficial.
ද්වේමා, භික්ඛවේ, දිට්ඨියෝ—භවදිට්ඨි ච විභවදිට්ඨි ච. තත්ර ඛෝ, භික්ඛවේ, සුතවා අරියසාවකෝ ඉති පටිසඤ්චික්ඛති: ‘අත්ථි නු ඛෝ තං කිඤ්චි ලෝකස්මිං යමහං උපාදියමානෝ න වජ්ජවා අස්සන්(අ)ති? සෝ ඒවං පජානාති: ‘නත්ථි නු ඛෝ තං කිඤ්චි ලෝකස්මිං යමහං උපාදියමානෝ න වජ්ජවා අස්සං. අහඤ්හි රූපඤ්ඤේව උපාදියමානෝ උපාදියේය්යං වේදනඤ්ඤේව … සඤ්ඤඤ්ඤේව … සඞ්ඛාරේයේව විඤ්ඤාණඤ්ඤේව උපාදියමානෝ උපාදියේය්යං. තස්ස මේ අස්ස උපාදානපච්චයා භවෝ; භවපච්චයා ජාති; ජාතිපච්චයා ජරාමරණං සෝකපරිදේවදුක්ඛදෝමනස්සුපායාසා සම්භවේය්යුං. ඒවමේතස්ස කේවලස්ස දුක්ඛක්ඛන්ධස්ස සමුදයෝ අස්සා(අ)ති.
There are these two views. Views favoring continued existence and views favoring ending existence. A learned noble disciple reflects on this: ‘Is there anything in the world that I could grasp without fault?’ They understand: ‘There’s nothing in the world that I could grasp without fault. For in grasping I would grasp only at form, feeling, perception, choices, or consciousness. That grasping of mine would be a condition for continued existence. Continued existence is a condition for rebirth. Rebirth is a condition for old age and death, sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress to come to be. That is how this entire mass of suffering originates.
තං කිං මඤ්ඤථ, භික්ඛවේ, රූපං නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති?
What do you think, bhikkhus? Is form permanent or impermanent?”
“අනිච්චං, භන්තේ”.
“Impermanent, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං වා තං සුඛං වා”ති?
“But if it’s impermanent, is it suffering or happiness?”
“දුක්ඛං, භන්තේ”.
“Suffering, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝහමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා(අ)”ති?
“But if it’s impermanent, suffering, and perishable, is it fit to be regarded thus: ‘This is mine, I am this, this is my self’?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“වේදනා … සඤ්ඤා … සඞ්ඛාරා … විඤ්ඤාණං …පේ…
“Is feeling … perception … choices … consciousness permanent or impermanent?” …
තස්මාතිහ, භික්ඛවේ,
“So you should truly see …
ඒවං පස්සං … නාපරං ඉත්ථත්තායාති පජානාතී”ති.
Seeing this … They understand: ‘… there is no return to any state of existence.’”
අට්ඨමං.
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]