| Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
Show IAST transliterationසංයුත්ත නිකාය 35.121
The Related Suttas Collection 35.121
12. ලෝකකාමගුණවග්ග
12. The World and the Kinds of Sensual Stimulation
රාහුලෝවාදසුත්ත
Advice to Rāhula
ඒකං සමයං භගවා සාවත්ථියං විහරති ජේතවනේ අනාථපිණ්ඩිකස්ස ආරාමේ.
At one time the Buddha was staying near Sāvatthī in Jeta’s Grove, Anāthapiṇḍika’s monastery.
අථ ඛෝ භගවතෝ රහෝගතස්ස පටිසල්ලීනස්ස ඒවං චේතසෝ පරිවිතක්කෝ උදපාදි: “පරිපක්කා ඛෝ රාහුලස්ස විමුත්තිපරිපාචනියා ධම්මා; යන්නූනාහං රාහුලං උත්තරිං ආසවානං ඛයේ විනේය්‍යන්”ති.
Then as he was in private retreat this thought came to his mind, “The qualities that ripen in freedom have ripened in Rāhula. Why don’t I lead him further to the ending of defilements?”
අථ ඛෝ භගවා පුබ්බණ්හසමයං නිවාසේත්වා පත්තචීවරමාදාය සාවත්ථියං පිණ්ඩාය චරිත්වා පච්ඡාභත්තං පිණ්ඩපාතපටික්කන්තෝ ආයස්මන්තං රාහුලං ආමන්තේසි: “ගණ්හාහි, රාහුල, නිසීදනං. යේන අන්ධවනං තේනුපසඞ්කමිස්සාම දිවාවිහාරායා”ති.
Then the Buddha robed up in the morning and, taking his bowl and robe, wandered for alms in Sāvatthī. After the meal, on his return from almsround, he addressed Venerable Rāhula, “Rāhula, get your sitting cloth. Let’s go to the Dark Forest for the day’s meditation.”
“ඒවං, භන්තේ”ති ඛෝ ආයස්මා රාහුලෝ භගවතෝ පටිස්සුත්වා නිසීදනං ආදාය භගවන්තං පිට්ඨිතෝ පිට්ඨිතෝ අනුබන්ධි.
“Yes, sir,” replied Rāhula. Taking his sitting cloth he followed behind the Buddha.
තේන ඛෝ පන සමයේන අනේකානි දේවතාසහස්සානි භගවන්තං අනුබන්ධානි හෝන්ති: “අජ්ජ භගවා ආයස්මන්තං රාහුලං උත්තරිං ආසවානං ඛයේ විනේස්සතී”ති.
Now at that time many thousands of deities followed the Buddha, thinking, “Today the Buddha will lead Rāhula further to the ending of defilements!”
අථ ඛෝ භගවා අන්ධවනං අජ්ඣෝගාහේත්වා අඤ්ඤතරස්මිං රුක්ඛමූලේ පඤ්ඤත්තේ ආසනේ නිසීදි. ආයස්මාපි ඛෝ රාහුලෝ භගවන්තං අභිවාදේත්වා ඒකමන්තං නිසීදි. ඒකමන්තං නිසින්නං ඛෝ ආයස්මන්තං රාහුලං භගවා ඒතදවෝච:
Then the Buddha plunged deep into the Dark Forest and sat at the root of a tree on the seat spread out. Rāhula bowed to the Buddha and sat down to one side. The Buddha said to him:
“තං කිං මඤ්ඤසි, රාහුල, චක්ඛු නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති?
“What do you think, Rāhula? Is the eye permanent or impermanent?”
“අනිච්චං, භන්තේ”.
“Impermanent, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං වා තං සුඛං වා”ති?
“But if it’s impermanent, is it suffering or happiness?”
“දුක්ඛං, භන්තේ”.
“Suffering, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝහමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා(අ)”ති?
“But if it’s impermanent, suffering, and perishable, is it fit to be regarded thus: ‘This is mine, I am this, this is my self’?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”. (…)
“No, sir.”
“රූපා නිච්චා වා අනිච්චා වා”ති? “අනිච්චා, භන්තේ” …පේ…. “චක්ඛුවිඤ්ඤාණං නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති? “අනිච්චං, භන්තේ” …පේ…. “චක්ඛුසම්ඵස්සෝ නිච්චෝ වා අනිච්චෝ වා”ති?
“Are sights … eye consciousness … eye contact permanent or impermanent?”
“අනිච්චෝ, භන්තේ” …පේ….
“Impermanent, sir.” …
“යම්පිදං චක්ඛුසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං, සඤ්ඤාගතං, සඞ්ඛාරගතං, විඤ්ඤාණගතං, තම්පි නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති?
“Anything included in feeling, perception, choices, and consciousness that arises conditioned by eye contact: is that permanent or impermanent?”
“අනිච්චං, භන්තේ”.
“Impermanent, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං වා තං සුඛං වා”ති?
“But if it’s impermanent, is it suffering or happiness?”
“දුක්ඛං, භන්තේ”.
“Suffering, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝහමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා(අ)”ති?
“But if it’s impermanent, suffering, and perishable, is it fit to be regarded thus: ‘This is mine, I am this, this is my self’?”
“නෝ හේතං, භන්තේ” …පේ….
“No, sir.”
“ජිව්හා නිච්චා වා අනිච්චා වා”ති? “අනිච්චා, භන්තේ” …පේ…. “ජිව්හාවිඤ්ඤාණං නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති? “අනිච්චං, භන්තේ” …පේ…. “ජිව්හාසම්ඵස්සෝ නිච්චෝ වා අනිච්චෝ වා”ති? “අනිච්චෝ, භන්තේ” …පේ…. “යම්පිදං ජිව්හාසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං, සඤ්ඤාගතං, සඞ්ඛාරගතං, විඤ්ඤාණගතං, තම්පි නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති? “අනිච්චං, භන්තේ”. “යං පනානිච්චං දුක්ඛං වා තං සුඛං වා”ති? “දුක්ඛං, භන්තේ”. “යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝහමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා(අ)”ති? “නෝ හේතං, භන්තේ” …පේ…. “මනෝ නිච්චෝ වා අනිච්චෝ වා”ති?
“Is the ear … nose … tongue … body … mind permanent or impermanent?”
“අනිච්චෝ, භන්තේ”.
“Impermanent, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං වා තං සුඛං වා”ති?
“But if it’s impermanent, is it suffering or happiness?”
“දුක්ඛං, භන්තේ”.
“Suffering, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං ‘ඒතං මම, ඒසෝහමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා(අ)”ති?
“But if it’s impermanent, suffering, and perishable, is it fit to be regarded thus: ‘This is mine, I am this, this is my self’?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“ධම්මා නිච්චා වා අනිච්චා වා”ති? “අනිච්චා, භන්තේ” …පේ…. “මනෝවිඤ්ඤාණං නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති? “අනිච්චං, භන්තේ” …පේ…. “මනෝසම්ඵස්සෝ නිච්චෝ වා අනිච්චෝ වා”ති?
“Are thoughts … mind consciousness … mind contact permanent or impermanent?”
“අනිච්චෝ, භන්තේ” …පේ….
“Impermanent, sir.” …
“යම්පිදං මනෝසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං, සඤ්ඤාගතං, සඞ්ඛාරගතං, විඤ්ඤාණගතං, තම්පි නිච්චං වා අනිච්චං වා”ති?
“Anything included in feeling, perception, choices, and consciousness that arises conditioned by mind contact: is that permanent or impermanent?”
“අනිච්චං, භන්තේ”.
“Impermanent, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං වා තං සුඛං වා”ති?
“But if it’s impermanent, is it suffering or happiness?”
“දුක්ඛං, භන්තේ”.
“Suffering, sir.”
“යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝහමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා(අ)”ති?
“But if it’s impermanent, suffering, and perishable, is it fit to be regarded thus: ‘This is mine, I am this, this is my self’?”
“නෝ හේතං, භන්තේ”.
“No, sir.”
“ඒවං පස්සං, රාහුල, සුතවා අරියසාවකෝ චක්ඛුස්මිම්පි නිබ්බින්දති, රූපේසුපි නිබ්බින්දති, චක්ඛුවිඤ්ඤාණේපි නිබ්බින්දති, චක්ඛුසම්ඵස්සේපි නිබ්බින්දති, යම්පිදං චක්ඛුසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං සඤ්ඤාගතං සඞ්ඛාරගතං විඤ්ඤාණගතං තස්මිම්පි නිබ්බින්දති …පේ…
“Seeing this, a learned noble disciple grows disillusioned with the eye, sights, eye consciousness, and eye contact. And they become disillusioned with anything included in feeling, perception, choices, and consciousness that arises conditioned by eye contact.
ජිව්හායපි නිබ්බින්දති, රසේසුපි නිබ්බින්දති, ජිව්හාවිඤ්ඤාණේපි නිබ්බින්දති, ජිව්හාසම්ඵස්සේපි නිබ්බින්දති, යම්පිදං ජිව්හාසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං සඤ්ඤාගතං සඞ්ඛාරගතං විඤ්ඤාණගතං තස්මිම්පි නිබ්බින්දති …පේ….
They grow disillusioned with the ear … nose … tongue … body …
මනස්මිම්පි නිබ්බින්දති, ධම්මේසුපි නිබ්බින්දති, මනෝවිඤ්ඤාණේපි නිබ්බින්දති, මනෝසම්ඵස්සේපි නිබ්බින්දති, යම්පිදං මනෝසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං සඤ්ඤාගතං සඞ්ඛාරගතං විඤ්ඤාණගතං තස්මිම්පි නිබ්බින්දති.
They grow disillusioned with the mind, thoughts, mind consciousness, and mind contact. And they grow disillusioned with anything included in feeling, perception, choices, and consciousness that arises conditioned by mind contact.
නිබ්බින්දං විරජ්ජති; විරාගා විමුච්චති; විමුත්තස්මිං විමුත්තමිති ඤාණං හෝති.
Being disillusioned, desire fades away. When desire fades away they’re freed. When they’re freed, they know they’re freed.
‘ඛීණා ජාති, වුසිතං බ්‍රහ්මචරියං, කතං කරණීයං, නාපරං ඉත්ථත්තායා(අ)ති පජානාතී”ති.
They understand: ‘Rebirth is ended, the spiritual journey has been completed, what had to be done has been done, there is no return to any state of existence.’”
ඉදමවෝච භගවා. අත්තමනෝ ආයස්මා රාහුලෝ භගවතෝ භාසිතං අභිනන්දි. ඉමස්මිඤ්ච පන වේය්‍යාකරණස්මිං භඤ්ඤමානේ ආයස්මතෝ රාහුලස්ස අනුපාදාය ආසවේහි චිත්තං විමුච්චි.
That is what the Buddha said. Satisfied, Venerable Rāhula was happy with what the Buddha said. And while this discourse was being spoken, Rāhula’s mind was freed from defilements by not grasping.
අනේකානඤ්ච දේවතාසහස්සානං විරජං වීතමලං ධම්මචක්ඛුං උදපාදි:
And the stainless, immaculate vision of the Dhamma arose in those thousands of deities:
“යං කිඤ්චි සමුදයධම්මං සබ්බං තං නිරෝධධම්මන්”ති.
“Everything that has a beginning has an end.”
අට්ඨමං.
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]
