Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation

    සංයුත්ත නිකාය 12.66

    The Related Suttas Collection 12.66

    7. මහාවග්ග

    7. The Great Chapter

    සම්මසසුත්ත

    Self-examination

    ඒවං මේ සුතං—ඒකං සමයං භගවා කුරූසු විහරති කම්මාසධම්මං නාම කුරූනං නිගමෝ. තත්‍ර ඛෝ භගවා භික්ඛූ ආමන්තේසි: “භික්ඛවෝ”ති.

    So I have heard. At one time the Buddha was staying in the land of the Kurus, near the Kuru town named Kammāsadamma. There the Buddha addressed the bhikkhus, “Bhikkhus!”

    “භදන්තේ”ති තේ භික්ඛූ භගවතෝ පච්චස්සෝසුං. භගවා ඒතදවෝච:

    “Venerable sir,” they replied. The Buddha said this:

    “සම්මසථ නෝ තුම්හේ, භික්ඛවේ, අන්තරං සම්මසන්”ති.

    “Bhikkhus, do you perform inner self-examination?”

    ඒවං වුත්තේ, අඤ්ඤතරෝ භික්ඛු භගවන්තං ඒතදවෝච: “අහං ඛෝ, භන්තේ, සම්මසාමි අන්තරං සම්මසන්”ති.

    When he said this, one of the bhikkhus said to the Buddha, “Sir, I perform inner self-examination.”

    “යථා කථං පන ත්වං, භික්ඛු, සම්මසසි අන්තරං සම්මසන්”ති? අථ ඛෝ සෝ භික්ඛු බ්‍යාකාසි. යථා සෝ භික්ඛු බ්‍යාකාසි න සෝ භික්ඛු භගවතෝ චිත්තං ආරාධේසි.

    “But bhikkhu, how do you perform inner self-examination?” Then that bhikkhu answered, but the Buddha was not happy with the answer.

    ඒවං වුත්තේ, ආයස්මා ආනන්දෝ භගවන්තං ඒතදවෝච: “ඒතස්ස, භගවා, කාලෝ; ඒතස්ස, සුගත, කාලෝ; යං භගවා අන්තරං සම්මසං භාසේය්‍ය. භගවතෝ සුත්වා භික්ඛූ ධාරේස්සන්තී”ති.

    When he had spoken, Venerable Ānanda said to the Buddha, “Now is the time, Blessed One! Now is the time, Holy One! Let the Buddha speak of the inner self-examination. The bhikkhus will listen and remember it.”

    “තේනහානන්ද, සුණාථ, සාධුකං මනසි කරෝථ, භාසිස්සාමී”ති.

    “Well then, Ānanda, listen and apply your mind well, I will speak.”

    “ඒවං, භන්තේ”ති ඛෝ තේ භික්ඛූ භගවතෝ පච්චස්සෝසුං. භගවා ඒතදවෝච:

    “Yes, sir,” they replied. The Buddha said this:

    “ඉධ, භික්ඛවේ, භික්ඛු සම්මසමානෝ සම්මසති අන්තරං සම්මසං: ‘යං ඛෝ ඉදං අනේකවිධං නානප්පකාරකං දුක්ඛං ලෝකේ උප්පජ්ජති ජරාමරණං. ඉදං ඛෝ දුක්ඛං කිංනිදානං කිංසමුදයං කිංජාතිකං කිංපභවං, කිස්මිං සති ජරාමරණං හෝති, කිස්මිං අසති ජරාමරණං න හෝතී(අ)ති? සෝ සම්මසමානෝ ඒවං ජානාති: ‘යං ඛෝ ඉදං අනේකවිධං නානප්පකාරකං දුක්ඛං ලෝකේ උප්පජ්ජති ජරාමරණං. ඉදං ඛෝ දුක්ඛං උපධිනිදානං උපධිසමුදයං උපධිජාතිකං උපධිපභවං, උපධිස්මිං සති ජරාමරණං හෝති, උපධිස්මිං අසති ජරාමරණං න හෝතී(අ)ති. සෝ ජරාමරණඤ්ච පජානාති ජරාමරණසමුදයඤ්ච පජානාති ජරාමරණනිරෝධඤ්ච පජානාති යා ච ජරාමරණනිරෝධසාරුප්පගාමිනී පටිපදා තඤ්ච පජානාති. තථාපටිපන්නෝ ච හෝති අනුධම්මචාරී. අයං වුච්චති, භික්ඛවේ, භික්ඛු සබ්බසෝ සම්මා දුක්ඛක්ඛයාය පටිපන්නෝ ජරාමරණනිරෝධාය.

    “Take a bhikkhu who performs inner self-examination: ‘The suffering that arises in the world starting with old age and death takes many and diverse forms. But what is the source of this suffering? When what exists do old age and death come to be? And when what does not exist do old age and death not come to be?’ While examining they know: ‘The suffering that arises in the world starting with old age and death takes many and diverse forms. The source of this suffering is attachment. When attachments exist old age and death come to be. And when attachments do not exist old age and death don’t come to be.’ They understand old age and death, their origin, their cessation, and the fitting practice for their cessation. And they practice in line with that path. This is called a bhikkhu who is practicing for the complete ending of suffering, for the cessation of old age and death.

    අථාපරං සම්මසමානෝ සම්මසති අන්තරං සම්මසං: ‘උපධි පනායං කිංනිදානෝ කිංසමුදයෝ කිංජාතිකෝ කිංපභවෝ, කිස්මිං සති උපධි හෝති, කිස්මිං අසති උපධි න හෝතී(අ)ති? සෝ සම්මසමානෝ ඒවං ජානාති: ‘උපධි තණ්හානිදානෝ තණ්හාසමුදයෝ තණ්හාජාතිකෝ තණ්හාපභවෝ, තණ්හාය සති උපධි හෝති, තණ්හාය අසති උපධි න හෝතී(අ)ති. සෝ උපධිඤ්ච පජානාති උපධිසමුදයඤ්ච පජානාති උපධිනිරෝධඤ්ච පජානාති යා ච උපධිනිරෝධසාරුප්පගාමිනී පටිපදා තඤ්ච පජානාති. තථාපටිපන්නෝ ච හෝති අනුධම්මචාරී. අයං වුච්චති, භික්ඛවේ, භික්ඛු සබ්බසෝ සම්මා දුක්ඛක්ඛයාය පටිපන්නෝ උපධිනිරෝධාය.

    They perform further inner self-examination: ‘But what is the source of this attachment? When what exists does attachment come to be? And when what does not exist does attachment not come to be?’ While examining they know: ‘The source of this attachment is craving. When craving exists attachments come to be. And when craving doesn’t exist attachments don’t come to be.’ They understand attachments, their origin, their cessation, and the fitting practice for their cessation. And they practice in line with that path. This is called a bhikkhu who is practicing for the complete ending of suffering, for the cessation of attachments.

    අථාපරං සම්මසමානෝ සම්මසති අන්තරං සම්මසං: ‘තණ්හා පනායං කත්ථ උප්පජ්ජමානා උප්පජ්ජති, කත්ථ නිවිසමානා නිවිසතී(අ)ති? සෝ සම්මසමානෝ ඒවං ජානාති—යං ඛෝ ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං ඒත්ථේසා තණ්හා උප්පජ්ජමානා උප්පජ්ජති, ඒත්ථ නිවිසමානා නිවිසති. කිඤ්ච ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං? චක්ඛුං ලෝකේ පියරූපං, සාතරූපං, ඒත්ථේසා තණ්හා උප්පජ්ජමානා උප්පජ්ජති, ඒත්ථ නිවිසමානා නිවිසති. සෝතං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං …පේ… ඝානං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං … ජිව්හා ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං … කායෝ ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං … මනෝ ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං, ඒත්ථේසා තණ්හා උප්පජ්ජමානා උප්පජ්ජති ඒත්ථ නිවිසමානා නිවිසති.

    They perform further inner self-examination: ‘But where does that craving arise and where does it settle?’ While examining they know: ‘That craving arises and settles on whatever in the world seems nice and pleasant. And what in the world seems nice and pleasant? The eye in the world seems nice and pleasant, and it is there that craving arises and settles. The ear … nose … tongue … body … mind in the world seems nice and pleasant, and it is there that craving arises and settles.’

    යේ හි කේචි, භික්ඛවේ, අතීතමද්ධානං සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං තං නිච්චතෝ අද්දක්ඛුං සුඛතෝ අද්දක්ඛුං අත්තතෝ අද්දක්ඛුං ආරෝග්‍යතෝ අද්දක්ඛුං ඛේමතෝ අද්දක්ඛුං. තේ තණ්හං වඩ්ඪේසුං. යේ තණ්හං වඩ්ඪේසුං තේ උපධිං වඩ්ඪේසුං. යේ උපධිං වඩ්ඪේසුං තේ දුක්ඛං වඩ්ඪේසුං. යේ දුක්ඛං වඩ්ඪේසුං තේ න පරිමුච්චිංසු ජාතියා ජරාය මරණේන සෝකේහි පරිදේවේහි දුක්ඛේහි දෝමනස්සේහි උපායාසේහි, න පරිමුච්චිංසු දුක්ඛස්මාති වදාමි.

    There were ascetics and brahmins of the past who saw the things that seem nice and pleasant in the world as permanent, as pleasurable, as self, as healthy, and as safe. Their craving grew. As their craving grew, their attachments grew. As their attachments grew, their suffering grew. And as their suffering grew, they were not freed from rebirth, old age, and death, from sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. They were not freed from suffering, I say.

    යේපි හි කේචි, භික්ඛවේ, අනාගතමද්ධානං සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං තං නිච්චතෝ දක්ඛිස්සන්ති සුඛතෝ දක්ඛිස්සන්ති අත්තතෝ දක්ඛිස්සන්ති ආරෝග්‍යතෝ දක්ඛිස්සන්ති ඛේමතෝ දක්ඛිස්සන්ති. තේ තණ්හං වඩ්ඪිස්සන්ති. යේ තණ්හං වඩ්ඪිස්සන්ති තේ උපධිං වඩ්ඪිස්සන්ති. යේ උපධිං වඩ්ඪිස්සන්ති තේ දුක්ඛං වඩ්ඪිස්සන්ති. යේ දුක්ඛං වඩ්ඪිස්සන්ති තේ න පරිමුච්චිස්සන්ති ජාතියා ජරාය මරණේන සෝකේහි පරිදේවේහි දුක්ඛේහි දෝමනස්සේහි උපායාසේහි, න පරිමුච්චිස්සන්ති දුක්ඛස්මාති වදාමි.

    There will be ascetics and brahmins in the future who will see the things that seem nice and pleasant in the world as permanent, as pleasurable, as self, as healthy, and as safe. Their craving will grow. As their craving grows, their attachments will grow. As their attachments grow, their suffering will grow. And as their suffering grows, they will not be freed from rebirth, old age, and death, from sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. They will not be freed from suffering, I say.

    යේපි හි කේචි, භික්ඛවේ, ඒතරහි සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං තං නිච්චතෝ පස්සන්ති සුඛතෝ පස්සන්ති අත්තතෝ පස්සන්ති ආරෝග්‍යතෝ පස්සන්ති ඛේමතෝ පස්සන්ති. තේ තණ්හං වඩ්ඪේන්ති. යේ තණ්හං වඩ්ඪේන්ති තේ උපධිං වඩ්ඪේන්ති. යේ උපධිං වඩ්ඪේන්ති තේ දුක්ඛං වඩ්ඪේන්ති. යේ දුක්ඛං වඩ්ඪේන්ති තේ න පරිමුච්චන්ති ජාතියා ජරාය මරණේන සෝකේහි පරිදේවේහි දුක්ඛේහි දෝමනස්සේහි උපායාසේහි, න පරිමුච්චන්ති දුක්ඛස්මාති වදාමි.

    There are ascetics and brahmins in the present who see the things that seem nice and pleasant in the world as permanent, as pleasurable, as self, as healthy, and as safe. Their craving grows. As their craving grows, their attachments grow. As their attachments grow, their suffering grows. And as their suffering grows, they are not freed from rebirth, old age, and death, from sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. They are not freed from suffering, I say.

    සේය්‍යථාපි, භික්ඛවේ, ආපානීයකංසෝ වණ්ණසම්පන්නෝ ගන්ධසම්පන්නෝ රසසම්පන්නෝ. සෝ ච ඛෝ විසේන සංසට්ඨෝ. අථ පුරිසෝ ආගච්ඡේය්‍ය ඝම්මාභිතත්තෝ ඝම්මපරේතෝ කිලන්තෝ තසිතෝ පිපාසිතෝ. තමේනං ඒවං වදේය්‍යුං: ‘අයං තේ, අම්භෝ පුරිස, ආපානීයකංසෝ වණ්ණසම්පන්නෝ ගන්ධසම්පන්නෝ රසසම්පන්නෝ; සෝ ච ඛෝ විසේන සංසට්ඨෝ. සචේ ආකඞ්ඛසි පිව. පිවතෝ හි ඛෝ තං ඡාදේස්සති වණ්ණේනපි ගන්ධේනපි රසේනපි, පිවිත්වා ච පන තතෝනිදානං මරණං වා නිගච්ඡසි මරණමත්තං වා දුක්ඛන්(අ)ති. සෝ තං ආපානීයකංසං සහසා අප්පටිසඞ්ඛා පිවේය්‍ය, නප්පටිනිස්සජ්ජේය්‍ය. සෝ තතෝනිදානං මරණං වා නිගච්ඡේය්‍ය මරණමත්තං වා දුක්ඛං.

    Suppose there was a bronze cup of beverage that had a nice color, aroma, and flavor. But it was mixed with poison. Then along comes a man struggling in the oppressive heat, weary, thirsty, and parched. They’d say to him: ‘Here, mister, this bronze cup of beverage has a nice color, aroma, and flavor. But it’s mixed with poison. Drink it if you like. If you drink it, the color, aroma, and flavor will be appetizing, but it will result in death or deadly pain.’ He wouldn’t reject that beverage. Hastily, without reflection, he’d drink it, resulting in death or deadly pain.

    ඒවමේව ඛෝ, භික්ඛවේ, යේ හි කේචි අතීතමද්ධානං සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං …පේ… අනාගතමද්ධානං …පේ… ඒතරහි සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං තං නිච්චතෝ පස්සන්ති සුඛතෝ පස්සන්ති අත්තතෝ පස්සන්ති ආරෝග්‍යතෝ පස්සන්ති ඛේමතෝ පස්සන්ති, තේ තණ්හං වඩ්ඪේන්ති. යේ තණ්හං වඩ්ඪේන්ති තේ උපධිං වඩ්ඪේන්ති. යේ උපධිං වඩ්ඪේන්ති තේ දුක්ඛං වඩ්ඪේන්ති. යේ දුක්ඛං වඩ්ඪේන්ති තේ න පරිමුච්චන්ති ජාතියා ජරාය මරණේන සෝකේහි පරිදේවේහි දුක්ඛේහි දෝමනස්සේහි උපායාසේහි, න පරිමුච්චන්ති දුක්ඛස්මාති වදාමි.

    In the same way, there are ascetics and brahmins of the past … future … There are ascetics and brahmins in the present who see the things that seem nice and pleasant in the world as permanent, as pleasurable, as self, as healthy, and as safe. Their craving grows. As their craving grows, their attachments grow. As their attachments grow, their suffering grows. And as their suffering grows, they are not freed from rebirth, old age, and death, from sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. They are not freed from suffering, I say.

    යේ ච ඛෝ කේචි, භික්ඛවේ, අතීතමද්ධානං සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං තං අනිච්චතෝ අද්දක්ඛුං දුක්ඛතෝ අද්දක්ඛුං අනත්තතෝ අද්දක්ඛුං රෝගතෝ අද්දක්ඛුං භයතෝ අද්දක්ඛුං, තේ තණ්හං පජහිංසු. යේ තණ්හං පජහිංසු තේ උපධිං පජහිංසු. යේ උපධිං පජහිංසු තේ දුක්ඛං පජහිංසු. යේ දුක්ඛං පජහිංසු තේ පරිමුච්චිංසු ජාතියා ජරාය මරණේන සෝකේහි පරිදේවේහි දුක්ඛේහි දෝමනස්සේහි උපායාසේහි, පරිමුච්චිංසු දුක්ඛස්මාති වදාමි.

    There were ascetics and brahmins of the past who saw the things that seem nice and pleasant in the world as impermanent, as suffering, as not-self, as diseased, and as dangerous. They gave up craving. Giving up craving, they gave up attachments. Giving up attachments, they gave up suffering. Giving up suffering, they were freed from rebirth, old age, and death, from sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. They were freed from suffering, I say.

    යේපි හි කේචි, භික්ඛවේ, අනාගතමද්ධානං සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං තං අනිච්චතෝ දක්ඛිස්සන්ති දුක්ඛතෝ දක්ඛිස්සන්ති අනත්තතෝ දක්ඛිස්සන්ති රෝගතෝ දක්ඛිස්සන්ති භයතෝ දක්ඛිස්සන්ති, තේ තණ්හං පජහිස්සන්ති. යේ තණ්හං පජහිස්සන්ති …පේ… පරිමුච්චිස්සන්ති දුක්ඛස්මාති වදාමි.

    There will be ascetics and brahmins in the future who will see the things that seem nice and pleasant in the world as impermanent, as suffering, as not-self, as diseased, and as dangerous. They will give up craving. Giving up craving … they will be freed from suffering, I say.

    යේපි හි කේචි, භික්ඛවේ, ඒතරහි සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං තං අනිච්චතෝ පස්සන්ති දුක්ඛතෝ පස්සන්ති අනත්තතෝ පස්සන්ති රෝගතෝ පස්සන්ති භයතෝ පස්සන්ති, තේ තණ්හං පජහන්ති. යේ තණ්හං පජහන්ති තේ උපධිං පජහන්ති. යේ උපධිං පජහන්ති තේ දුක්ඛං පජහන්ති. යේ දුක්ඛං පජහන්ති තේ පරිමුච්චන්ති ජාතියා ජරාය මරණේන සෝකේහි පරිදේවේහි දුක්ඛේහි දෝමනස්සේහි උපායාසේහි, පරිමුච්චන්ති දුක්ඛස්මාති වදාමි.

    There are ascetics and brahmins in the present who see the things that seem nice and pleasant in the world as impermanent, as suffering, as not-self, as diseased, and as dangerous. They give up craving. Giving up craving, they give up attachments. Giving up attachments, they give up suffering. Giving up suffering, they are freed from rebirth, old age, and death, from sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. They are freed from suffering, I say.

    සේය්‍යථාපි, භික්ඛවේ, ආපානීයකංසෝ වණ්ණසම්පන්නෝ ගන්ධසම්පන්නෝ රසසම්පන්නෝ. සෝ ච ඛෝ විසේන සංසට්ඨෝ. අථ පුරිසෝ ආගච්ඡේය්‍ය ඝම්මාභිතත්තෝ ඝම්මපරේතෝ කිලන්තෝ තසිතෝ පිපාසිතෝ. තමේනං ඒවං වදේය්‍යුං: ‘අයං තේ, අම්භෝ පුරිස, ආපානීයකංසෝ වණ්ණසම්පන්නෝ ගන්ධසම්පන්නෝ රසසම්පන්නෝ සෝ ච ඛෝ විසේන සංසට්ඨෝ. සචේ ආකඞ්ඛසි පිව. පිවතෝ හි ඛෝ තං ඡාදේස්සති වණ්ණේනපි ගන්ධේනපි රසේනපි; පිවිත්වා ච පන තතෝනිදානං මරණං වා නිගච්ඡසි මරණමත්තං වා දුක්ඛන්(අ)ති. අථ ඛෝ, භික්ඛවේ, තස්ස පුරිසස්ස ඒවමස්ස: ‘සක්කා ඛෝ මේ අයං සුරාපිපාසිතා පානීයේන වා විනේතුං දධිමණ්ඩකේන වා විනේතුං භට්ඨලෝණිකාය වා විනේතුං ලෝණසෝවීරකේන වා විනේතුං, න ත්වේවාහං තං පිවේය්‍යං, යං මම අස්ස දීඝරත්තං හිතාය සුඛායා(අ)ති. සෝ තං ආපානීයකංසං පටිසඞ්ඛා න පිවේය්‍ය, පටිනිස්සජ්ජේය්‍ය. සෝ තතෝනිදානං න මරණං වා නිගච්ඡේය්‍ය මරණමත්තං වා දුක්ඛං.

    Suppose there was a bronze cup of beverage that had a nice color, aroma, and flavor. But it was mixed with poison. Then along comes a man struggling in the oppressive heat, weary, thirsty, and parched. They’d say to him: ‘Here, mister, this bronze cup of beverage has a nice color, aroma, and flavor. But it’s mixed with poison. Drink it if you like. If you drink it, its nice color, aroma, and flavor will refresh you. But drinking it will result in death or deadly pain.’ Then that man might think: ‘I could quench my thirst with water, whey, seasoned drink, or broth. But I shouldn’t drink that beverage, for it would be for my lasting harm and suffering.’ He’d reject that beverage. After appraisal, he wouldn’t drink it, and it wouldn’t result in death or deadly pain.

    ඒවමේව ඛෝ, භික්ඛවේ, යේ හි කේචි අතීතමද්ධානං සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං තං අනිච්චතෝ අද්දක්ඛුං දුක්ඛතෝ අද්දක්ඛුං අනත්තතෝ අද්දක්ඛුං රෝගතෝ අද්දක්ඛුං භයතෝ අද්දක්ඛුං, තේ තණ්හං පජහිංසු. යේ තණ්හං පජහිංසු තේ උපධිං පජහිංසු. යේ උපධිං පජහිංසු තේ දුක්ඛං පජහිංසු. යේ දුක්ඛං පජහිංසු තේ පරිමුච්චිංසු ජාතියා ජරාය මරණේන සෝකේහි පරිදේවේහි දුක්ඛේහි දෝමනස්සේහි උපායාසේහි, පරිමුච්චිංසු දුක්ඛස්මාති වදාමි.

    In the same way, there were ascetics and brahmins of the past who saw the things that seem nice and pleasant in the world as impermanent, as suffering, as not-self, as diseased, and as dangerous. They gave up craving. Giving up craving, they gave up attachments. Giving up attachments, they gave up suffering. Giving up suffering, they were freed from rebirth, old age, and death, from sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. They were freed from suffering, I say.

    යේපි හි කේචි, භික්ඛවේ, අනාගතමද්ධානං …පේ… ඒතරහි සමණා වා බ්‍රාහ්මණා වා යං ලෝකේ පියරූපං සාතරූපං තං අනිච්චතෝ පස්සන්ති දුක්ඛතෝ පස්සන්ති අනත්තතෝ පස්සන්ති රෝගතෝ පස්සන්ති භයතෝ පස්සන්ති, තේ තණ්හං පජහන්ති. යේ තණ්හං පජහන්ති තේ උපධිං පජහන්ති. යේ උපධිං පජහන්ති තේ දුක්ඛං පජහන්ති. යේ දුක්ඛං පජහන්ති තේ පරිමුච්චන්ති ජාතියා ජරාය මරණේන සෝකේහි පරිදේවේහි දුක්ඛේහි දෝමනස්සේහි උපායාසේහි, පරිමුච්චන්ති දුක්ඛස්මාති වදාමී”ති.

    There will be ascetics and brahmins in the future … There are ascetics and brahmins in the present who see the things that seem nice and pleasant in the world as impermanent, as suffering, as not-self, as diseased, and as dangerous. They give up craving. Giving up craving, they give up attachments. Giving up attachments, they give up suffering. Giving up suffering, they are freed from rebirth, old age, and death, from sorrow, lamentation, pain, sadness, and distress. They are freed from suffering, I say.”

    ඡට්ඨං.





    The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]


    © 1991-2024 The Titi Tudorancea Bulletin | Titi Tudorancea® is a Registered Trademark | Terms of use and privacy policy
    Contact