| Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
Show IAST transliterationสํยุตฺต นิกาย ๔ฯ๒๔
The Related Suttas Collection 4.24
๓ฯ ตติยวคฺค
3. Māra
สตฺตวสฺสานุพนฺธสุตฺต
Seven Years of Following
เอวํ เม สุตํ—เอกํ สมยํ ภควา อุรุเวลายํ วิหรติ นชฺชา เนรญฺชราย ตีเร อชปาลนิโคฺรเธฯ
So I have heard. At one time the Buddha was staying near Uruvelā at the goatherd’s banyan tree on the bank of the Nerañjarā River.
เตน โข ปน สมเยน มาโร ปาปิมา สตฺตวสฺสานิ ภควนฺตํ อนุพนฺโธ โหติ โอตาราเปกฺโข โอตารํ อลภมาโนฯ
Now at that time Māra the Wicked had been following the Buddha for seven years hoping to find a vulnerability without success.
อถ โข มาโร ปาปิมา เยน ภควา เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา ภควนฺตํ คาถาย อชฺฌภาสิ:
Then Māra the Wicked went up to the Buddha and addressed him in verse:
“โสกาวติณฺโณ นุ วนมฺหิ ฌายสิ, วิตฺตํ นุ ชีโน อุท ปตฺถยาโน; อาคุํ นุ คามสฺมิมกาสิ กิญฺจิ, กสฺมา ชเนน น กโรสิ สกฺขึ; สกฺขี น สมฺปชฺชติ เกนจิ เต”ติฯ
“Are you swamped by sorrow
that you meditate in the forest? Have you lost a fortune, or do you long for one? Or perhaps you’ve committedsome crime in the village? Why don’t you get too close to people? And why does no-one get close to you?”
“โสกสฺส มูลํ ปลิขาย สพฺพํ, อนาคุ ฌายามิ อโสจมาโน; เฉตฺวาน สพฺพํ ภวโลภชปฺปํ, อนาสโว ฌายามิ ปมตฺตพนฺธู”ติฯ
“I’ve dug out the root of sorrow completely. I practice jhāna with the mind free of guilt or sorrow. I’ve cut off all greed and prayer for future lives. Undefiled, I practice jhāna, O kinsman of the negligent!”
“ยํ วทนฺติ มม ยิทนฺติ, เย วทนฺติ มมนฺติ จ; เอตฺถ เจ เต มโน อตฺถิ, น เม สมณ โมกฺขสี”ติฯ
“The things they call ‘mine’, and those who say ‘it’s mine’: if your mind remains there, you won’t escape me, ascetic!”
“ยํ วทนฺติ น ตํ มยฺหํ, เย วทนฺติ น เต อหํ; เอวํ ปาปิม ชานาหิ, น เม มคฺคมฺปิ ทกฺขสี”ติฯ
“The things they speak of aren’t mine; I’m not someone who speaks like that. So know this, Wicked One: you won’t even see the path I take.”
“สเจ มคฺคํ อนุพุทฺธํ, เขมํ อมตคามินํ; อเปหิ คจฺฉ ตฺวเมเวโก, กิมญฺญมนุสาสสี”ติฯ
“If you’ve discovered the path that’s safe, and leads to the deathless, go and walk that path alone—why teach it to anyone else?”
“อมจฺจุเธยฺยํ ปุจฺฉนฺติ, เย ชนา ปารคามิโน; เตสาหํ ปุฏฺโฐ อกฺขามิ, ยํ สจฺจํ ตํ นิรูปธินฺ”ติฯ
“Those crossing to the far shore ask what’s beyond the domain of Death. When I’m asked, I explain to them the truth without attachments.”
“เสยฺยถาปิ, ภนฺเต, คามสฺส วา นิคมสฺส วา อวิทูเร โปกฺขรณีฯ ตตฺรสฺส กกฺกฏโกฯ อถ โข, ภนฺเต, สมฺพหุลา กุมารกา วา กุมาริกาโย วา ตมฺหา คามา วา นิคมา วา นิกฺขมิตฺวา เยน สา โปกฺขรณี เตนุปสงฺกเมยฺยุํ; อุปสงฺกมิตฺวา ตํ กกฺกฏกํ อุทกา อุทฺธริตฺวา ถเล ปติฏฺฐเปยฺยุํฯ ยํ ยเทว หิ โส, ภนฺเต, กกฺกฏโก อฬํ อภินินฺนาเมยฺย ตํ ตเทว เต กุมารกา วา กุมาริกาโย วา กฏฺเฐน วา กถลาย วา สญฺฉินฺเทยฺยุํ สมฺภญฺเชยฺยุํ สมฺปลิภญฺเชยฺยุํฯ เอวญฺหิ โส, ภนฺเต, กกฺกฏโก สพฺเพหิ อเฬหิ สญฺฉินฺเนหิ สมฺภคฺเคหิ สมฺปลิภคฺเคหิ อภพฺโพ ตํ โปกฺขรณึ โอตริตุํฯ
“Sir, suppose there was a lotus pond not far from a town or village, and a crab lived there. Then several boys or girls would leave the town or village and go to the pond, where they’d pull out the crab and put it on dry land. Whenever that crab extended a claw, those boys or girls would snap, crack, and break it off with a stick or a stone. And when that crab’s claws had all been snapped, cracked, and broken off it wouldn’t be able to return down into that lotus pond.
เอวเมว โข, ภนฺเต, ยานิ กานิจิ วิสูกายิกานิ วิเสวิตานิ วิปฺผนฺทิตานิ, สพฺพานิ ตานิ ภควตา สญฺฉินฺนานิ สมฺภคฺคานิ สมฺปลิภคฺคานิฯ อภพฺโพ ทานาหํ, ภนฺเต, ปุน ภควนฺตํ อุปสงฺกมิตุํ ยทิทํ โอตาราเปกฺโข”ติฯ
In the same way, sir, the Buddha has snapped, cracked, and broken off all my twists, ducks, and dodges. Now I’m not able to approach the Buddha again in hopes of finding a vulnerability.”
อถ โข มาโร ปาปิมา ภควโต สนฺติเก อิมา นิพฺเพชนียา คาถาโย อภาสิ:
Then Māra the Wicked recited these verses of disappointment in the Buddha’s presence:
“เมทวณฺณญฺจ ปาสาณํ, วายโส อนุปริยคา; อเปตฺถ มุทุํ วินฺเทม, อปิ อสฺสาทนา สิยาฯ
“A crow once circled a stone that looked like a lump of fat. ‘Perhaps I’ll find something tender,’ it thought, ‘perhaps there’s something tasty.’
อลทฺธา ตตฺถ อสฺสาทํ, วายเสตฺโต อปกฺกเม; กาโกว เสลมาสชฺช, นิพฺพิชฺชาเปม โคตมา”ติฯ
But finding nothing tasty, the crow left that place. Like the crow that pecked the stone, I leave Gotama disappointed.”
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]
