Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
สํยุตฺต นิกาย ๒๒ฯ๗๘
The Related Suttas Collection 22.78
๘ฯ ขชฺชนียวคฺค
8. Itchy
สีหสุตฺต
The Lion
สาวตฺถินิทานํฯ
At Sāvatthī.
“สีโห, ภิกฺขเว, มิคราชา สายนฺหสมยํ อาสยา นิกฺขมติ; อาสยา นิกฺขมิตฺวา วิชมฺภติ; วิชมฺภิตฺวา สมนฺตา จตุทฺทิสา อนุวิโลเกติ; สมนฺตา จตุทฺทิสา อนุวิโลเกตฺวา ติกฺขตฺตุํ สีหนาทํ นทติ; ติกฺขตฺตุํ สีหนาทํ นทิตฺวา โคจราย ปกฺกมติฯ เย หิ เกจิ, ภิกฺขเว, ติรจฺฉานคตา ปาณา สีหสฺส มิครญฺโญ นทโต สทฺทํ สุณนฺติ; เยภุเยฺยน ภยํ สํเวคํ สนฺตาสํ อาปชฺชนฺติ; พิลํ พิลาสยา ปวิสนฺติ; ทกํ ทกาสยา ปวิสนฺติ; วนํ วนาสยา ปวิสนฺติ; อากาสํ ปกฺขิโน ภชนฺติฯ เยปิ เต, ภิกฺขเว, รญฺโญ นาคา คามนิคมราชธานีสุ, ทเฬฺหหิ วรตฺเตหิ พทฺธา, เตปิ ตานิ พนฺธนานิ สญฺฉินฺทิตฺวา สมฺปทาเลตฺวา ภีตา มุตฺตกรีสํ จชมานา, เยน วา เตน วา ปลายนฺติฯ เอวํ มหิทฺธิโก โข, ภิกฺขเว, สีโห มิคราชา ติรจฺฉานคตานํ ปาณานํ, เอวํ มเหสกฺโข, เอวํ มหานุภาโวฯ
“Bhikkhus, towards evening the lion, king of beasts, emerges from his den, yawns, looks all around the four quarters, and roars his lion’s roar three times. Then he sets out on the hunt. And whatever animals hear the roar of the lion, king of beasts, are typically filled with fear, awe, and terror. They return to their lairs, be they in a hole, the water, or a wood; and the birds take to the air. Even the royal elephants, bound with strong harness in the villages, towns, and capital cities, break apart their bonds, and urinate and defecate in terror as they flee here and there. That’s how powerful is the lion, king of beasts, among animals, how illustrious and mighty.
เอวเมว โข, ภิกฺขเว, ยทา ตถาคโต โลเก อุปฺปชฺชติ อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ วิชฺชาจรณสมฺปนฺโน สุคโต โลกวิทู อนุตฺตโร ปุริสทมฺมสารถิ สตฺถา เทวมนุสฺสานํ พุทฺโธ ภควาฯ โส ธมฺมํ เทเสติ: ‘อิติ รูปํ, อิติ รูปสฺส สมุทโย, อิติ รูปสฺส อตฺถงฺคโม; อิติ เวทนา … อิติ สญฺญา … อิติ สงฺขารา … อิติ วิญฺญาณํ, อิติ วิญฺญาณสฺส สมุทโย, อิติ วิญฺญาณสฺส อตฺถงฺคโม'ติฯ
In the same way, when a Realized One arises in the world—perfected, a fully awakened Buddha, accomplished in knowledge and conduct, holy, knower of the world, supreme guide for those who wish to train, teacher of gods and humans, awakened, blessed—he teaches the Dhamma: ‘Such is form, such is the origin of form, such is the ending of form. Such is feeling … Such is perception … Such are choices … Such is consciousness, such is the origin of consciousness, such is the ending of consciousness.’
เยปิ เต, ภิกฺขเว, เทวา ทีฆายุกา วณฺณวนฺโต สุขพหุลา อุจฺเจสุ วิมาเนสุ จิรฏฺฐิติกา เตปิ ตถาคตสฺส ธมฺมเทสนํ สุตฺวา เยภุเยฺยน ภยํ สํเวคํ สนฺตาสํ อาปชฺชนฺติ: ‘อนิจฺจาว กิร, โภ, มยํ สมานา นิจฺจมฺหาติ อมญฺญิมฺหฯ อทฺธุวาว กิร, โภ, มยํ สมานา ธุวมฺหาติ อมญฺญิมฺหฯ อสสฺสตาว กิร, โภ, มยํ สมานา สสฺสตมฺหาติ อมญฺญิมฺหฯ มยมฺปิ กิร, โภ, อนิจฺจา อทฺธุวา อสสฺสตา สกฺกายปริยาปนฺนา'ติฯ เอวํ มหิทฺธิโก โข, ภิกฺขเว, ตถาคโต สเทวกสฺส โลกสฺส, เอวํ มเหสกฺโข, เอวํ มหานุภาโว”ติฯ
Now, there are gods who are long-lived, beautiful, and very happy, living for ages in their divine palaces. When they hear this teaching by the Realized One, they’re typically filled with fear, awe, and terror. ‘Oh no! It turns out we’re impermanent, though we thought we were permanent! It turns out we don’t last, though we thought we were everlasting! It turns out we’re short-lived, though we thought we were eternal! It turns out that we’re impermanent, not lasting, short-lived, and included within identity.’ That’s how powerful is the Realized One in the world with its gods, how illustrious and mighty.”
อิทมโวจ ภควา …เป… เอตทโวจ สตฺถา:
That is what the Buddha said. Then the Holy One, the Teacher, went on to say:
“ยทา พุทฺโธ อภิญฺญาย, ธมฺมจกฺกํ ปวตฺตยิ; สเทวกสฺส โลกสฺส, สตฺถา อปฺปฏิปุคฺคโลฯ
“The Buddha, the teacher without a peer in all the world with its gods, rolls forth the Wheel of Dhamma from his own insight:
สกฺกายญฺจ นิโรธญฺจ, สกฺกายสฺส จ สมฺภวํ; อริยญฺจฏฺฐงฺคิกํ มคฺคํ, ทุกฺขูปสมคามินํฯ
identity, its cessation, the origin of identity, and the noble eightfold path that leads to the stilling of suffering.
เยปิ ทีฆายุกา เทวา, วณฺณวนฺโต ยสสฺสิโน; ภีตา สนฺตาสมาปาทุํ, สีหเสฺสวิตเร มิคาฯ
And then the long-lived gods, so beautiful and glorious, are afraid and full of terror, like the other beasts when they hear a lion.
อวีติวตฺตา สกฺกายํ, อนิจฺจา กิร โภ มยํ; สุตฺวา อรหโต วากฺยํ, วิปฺปมุตฺตสฺส ตาทิโน”ติฯ
‘We haven’t transcended identity! It turns out we’re impermanent!’ So they say when they hear the word of the perfected one, free and poised.”
ฉฏฺฐํฯ
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]