| Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
Show IAST transliterationสํยุตฺต นิกาย ๔๗ฯ๑๔
The Related Suttas Collection 47.14
๒ฯ นาลนฺทวคฺค
2. At Nāḷandā
อุกฺกเจลสุตฺต
At Ukkacelā
เอกํ สมยํ ภควา วชฺชีสุ วิหรติ อุกฺกเจลายํ คงฺคาย นทิยา ตีเร มหตา ภิกฺขุสงฺเฆน สทฺธึ อจิรปรินิพฺพุเตสุ สาริปุตฺตโมคฺคลฺลาเนสุฯ เตน โข ปน สมเยน ภควา ภิกฺขุสงฺฆปริวุโต อชฺโฌกาเส นิสินฺโน โหติฯ
At one time the Buddha was staying in the land of the Vajjis near Ukkacelā on the bank of the Ganges river, together with a large Saṅgha of bhikkhus. It was not long after Sāriputta and Moggallāna had become fully extinguished. Now, at that time the Buddha was sitting in the open, surrounded by the Saṅgha of bhikkhus.
อถ โข ภควา ตุณฺหีภูตํ ภิกฺขุสงฺฆํ อนุวิโลเกตฺวา ภิกฺขู อามนฺเตสิ:
Then the Buddha looked around the Saṅgha of bhikkhus, who were silent. He addressed them:
“อปิ มฺยายํ, ภิกฺขเว, ปริสา สุญฺญา วิย ขายติ ปรินิพฺพุเตสุ สาริปุตฺตโมคฺคลฺลาเนสุฯ อสุญฺญา เม, ภิกฺขเว, ปริสา โหติ, อนเปกฺขา ตสฺสํ ทิสายํ โหติ, ยสฺสํ ทิสายํ สาริปุตฺตโมคฺคลฺลานา วิหรนฺติฯ เย หิ เต, ภิกฺขเว, อเหสุํ อตีตมทฺธานํ อรหนฺโต สมฺมาสมฺพุทฺธา, เตสมฺปิ ภควนฺตานํ เอตปฺปรมํเยว สาวกยุคํ อโหสิ—เสยฺยถาปิ มยฺหํ สาริปุตฺตโมคฺคลฺลานาฯ เยปิ เต, ภิกฺขเว, ภวิสฺสนฺติ อนาคตมทฺธานํ อรหนฺโต สมฺมาสมฺพุทฺธา, เตสมฺปิ ภควนฺตานํ เอตปฺปรมํเยว สาวกยุคํ ภวิสฺสติ—เสยฺยถาปิ มยฺหํ สาริปุตฺตโมคฺคลฺลานาฯ
“Bhikkhus, this assembly seems empty to me now that Sāriputta and Moggallāna have become fully extinguished. When Sāriputta and Moggallāna were alive, my assembly was never empty; I had no concern for any region where they stayed. The Buddhas of the past or the future have pairs of chief disciples who are no better than Sāriputta and Moggallāna were to me.
อจฺฉริยํ, ภิกฺขเว, สาวกานํ, อพฺภุตํ, ภิกฺขเว, สาวกานํฯ สตฺถุ จ นาม สาสนกรา ภวิสฺสนฺติ โอวาทปฺปฏิกรา, จตุนฺนญฺจ ปริสานํ ปิยา ภวิสฺสนฺติ มนาปา ครุภาวนียา จฯ
It’s an incredible and amazing quality of such disciples that they fulfill the Teacher’s instructions and follow his advice. And they’re liked and approved, respected and admired by the four assemblies.
อจฺฉริยํ, ภิกฺขเว, ตถาคตสฺส, อพฺภุตํ, ภิกฺขเว, ตถาคตสฺสฯ เอวรูเปปิ นาม สาวกยุเค ปรินิพฺพุเต นตฺถิ ตถาคตสฺส โสโก วา ปริเทโว วาฯ ตํ กุเตตฺถ, ภิกฺขเว, ลพฺภาฯ ยํ ตํ ชาตํ ภูตํ สงฺขตํ ปโลกธมฺมํ, ตํ วต มา ปลุชฺชีติ—เนตํ ฐานํ วิชฺชติฯ
And it’s an incredible and amazing quality of the Realized One that when such a pair of disciples becomes fully extinguished he does not sorrow or lament. How could it possibly be so that what is born, created, conditioned, and liable to wear out should not wear out? That is not possible.
เสยฺยถาปิ, ภิกฺขเว, มหโต รุกฺขสฺส ติฏฺฐโต สารวโต เย มหนฺตตรา ขนฺธา เต ปลุชฺเชยฺยุํ; เอวเมว โข, ภิกฺขเว, มหโต ภิกฺขุสงฺฆสฺส ติฏฺฐโต สารวโต สาริปุตฺตโมคฺคลฺลานา ปรินิพฺพุตาฯ
Suppose there was a large tree standing with heartwood, and the largest branches fell off. In the same way, in the great Saṅgha that stands with heartwood, Sāriputta and Moggallāna have become fully extinguished.
ตํ กุเตตฺถ, ภิกฺขเว, ลพฺภาฯ ยํ ตํ ชาตํ ภูตํ สงฺขตํ ปโลกธมฺมํ, ตํ วต มา ปลุชฺชีติ—เนตํ ฐานํ วิชฺชติฯ
How could it possibly be so that what is born, created, conditioned, and liable to wear out should not wear out? That is not possible.
ตสฺมาติห, ภิกฺขเว, อตฺตทีปา วิหรถ อตฺตสรณา อนญฺญสรณา, ธมฺมทีปา ธมฺมสรณา อนญฺญสรณาฯ
So bhikkhus, live as your own island, your own refuge, with no other refuge. Let the teaching be your island and your refuge, with no other refuge.
กถญฺจ, ภิกฺขเว, ภิกฺขุ อตฺตทีโป วิหรติ อตฺตสรโณ อนญฺญสรโณ, ธมฺมทีโป ธมฺมสรโณ อนญฺญสรโณ? อิธ, ภิกฺขเว, ภิกฺขุ กาเย กายานุปสฺสี วิหรติ อาตาปี สมฺปชาโน สติมา, วิเนยฺย โลเก อภิชฺฌาโทมนสฺสํ; เวทนาสุ …เป… จิตฺเต …เป… ธมฺเมสุ ธมฺมานุปสฺสี วิหรติ อาตาปี สมฺปชาโน สติมา, วิเนยฺย โลเก อภิชฺฌาโทมนสฺสํฯ
And how does a bhikkhu do this? It’s when a bhikkhu meditates by observing an aspect of the body—keen, aware, and mindful, rid of covetousness and displeasure for the world. They meditate observing an aspect of feelings … mind … principles—keen, aware, and mindful, rid of covetousness and displeasure for the world.
เอวํ โข, ภิกฺขเว, ภิกฺขุ อตฺตทีโป วิหรติ อตฺตสรโณ อนญฺญสรโณ, ธมฺมทีโป ธมฺมสรโณ อนญฺญสรโณฯ
That’s how a bhikkhu lives as their own island, their own refuge, with no other refuge. That’s how the teaching is their island and their refuge, with no other refuge.
เย หิ เกจิ, ภิกฺขเว, เอตรหิ วา มมจฺจเย วา อตฺตทีปา วิหริสฺสนฺติ อตฺตสรณา อนญฺญสรณา, ธมฺมทีปา ธมฺมสรณา อนญฺญสรณา; ตมตคฺเค เมเต, ภิกฺขเว, ภิกฺขู ภวิสฺสนฺติ เย เกจิ สิกฺขากามา”ติฯ
Whether now or after I have passed, any who shall live as their own island, their own refuge, with no other refuge; with the teaching as their island and their refuge, with no other refuge—those bhikkhus of mine who want to train shall be among the best of the best.”
จตุตฺถํฯ
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]
