Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation

    සංයුත්ත නිකාය 48.40

    The Related Suttas Collection 48.40

    4. සුඛින්ද්‍රියවග්ග

    4. The Pleasure Faculty

    උප්පටිපාටිකසුත්ත

    Irregular Order

    “පඤ්චිමානි, භික්ඛවේ, ඉන්ද්‍රියානි. කතමානි පඤ්ච? දුක්ඛින්ද්‍රියං, දෝමනස්සින්ද්‍රියං, සුඛින්ද්‍රියං, සෝමනස්සින්ද්‍රියං, උපේක්ඛින්ද්‍රියං.

    “Bhikkhus, there are these five faculties. What five? The faculties of pain, sadness, pleasure, happiness, and equanimity.

    ඉධ, භික්ඛවේ, භික්ඛුනෝ අප්පමත්තස්ස ආතාපිනෝ පහිතත්තස්ස විහරතෝ උප්පජ්ජති දුක්ඛින්ද්‍රියං. සෝ ඒවං පජානාති: ‘උප්පන්නං ඛෝ මේ ඉදං දුක්ඛින්ද්‍රියං, තඤ්ච ඛෝ සනිමිත්තං සනිදානං සසඞ්ඛාරං සප්පච්චයං. තඤ්ච අනිමිත්තං අනිදානං අසඞ්ඛාරං අප්පච්චයං දුක්ඛින්ද්‍රියං උප්පජ්ජිස්සතී(අ)ති—නේතං ඨානං විජ්ජති. සෝ දුක්ඛින්ද්‍රියඤ්ච පජානාති, දුක්ඛින්ද්‍රියසමුදයඤ්ච පජානාති, දුක්ඛින්ද්‍රියනිරෝධඤ්ච පජානාති, යත්ථ චුප්පන්නං දුක්ඛින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති තඤ්ච පජානාති. කත්ථ චුප්පන්නං දුක්ඛින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති? ඉධ, භික්ඛවේ, භික්ඛු විවිච්චේව කාමේහි විවිච්ච අකුසලේහි ධම්මේහි සවිතක්කං සවිචාරං විවේකජං පීතිසුඛං පඨමං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති, ඒත්ථ චුප්පන්නං දුක්ඛින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති. අයං වුච්චති, භික්ඛවේ, ‘භික්ඛු අඤ්ඤාසි දුක්ඛින්ද්‍රියස්ස නිරෝධං, තදත්ථාය චිත්තං උපසංහරති(අ).

    While a bhikkhu is meditating—diligent, keen, and resolute—the faculty of pain arises. They understand: ‘The faculty of pain has arisen in me. And that has a foundation, a source, a condition, and a reason. It’s not possible for the faculty of pain to arise without a foundation, a source, a condition, or a reason.’ They understand the faculty of pain, its origin, its cessation, and where that faculty of pain that’s arisen ceases without anything left over. And where does that faculty of pain that’s arisen cease without anything left over? It’s when a bhikkhu, quite secluded from sensual pleasures, secluded from unskillful qualities, enters and remains in the first jhāna, which has the rapture and bliss born of seclusion, while placing the mind and keeping it connected. That’s where the faculty of pain that’s arisen ceases without anything left over. They’re called a bhikkhu who understands the cessation of the faculty of pain, and who applies their mind to that end.

    ඉධ පන, භික්ඛවේ, භික්ඛුනෝ අප්පමත්තස්ස ආතාපිනෝ පහිතත්තස්ස විහරතෝ උප්පජ්ජති දෝමනස්සින්ද්‍රියං. සෝ ඒවං පජානාති: ‘උප්පන්නං ඛෝ මේ ඉදං දෝමනස්සින්ද්‍රියං, තඤ්ච ඛෝ සනිමිත්තං සනිදානං සසඞ්ඛාරං සප්පච්චයං. තඤ්ච අනිමිත්තං අනිදානං අසඞ්ඛාරං අප්පච්චයං දෝමනස්සින්ද්‍රියං උප්පජ්ජිස්සතී(අ)ති—නේතං ඨානං විජ්ජති. සෝ දෝමනස්සින්ද්‍රියඤ්ච පජානාති, දෝමනස්සින්ද්‍රියසමුදයඤ්ච පජානාති, දෝමනස්සින්ද්‍රියනිරෝධඤ්ච පජානාති, යත්ථ චුප්පන්නං දෝමනස්සින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති තඤ්ච පජානාති. කත්ථ චුප්පන්නං දෝමනස්සින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති? ඉධ, භික්ඛවේ, භික්ඛු විතක්කවිචාරානං වූපසමා අජ්ඣත්තං සම්පසාදනං චේතසෝ ඒකෝදිභාවං අවිතක්කං අවිචාරං සමාධිජං පීතිසුඛං දුතියං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති, ඒත්ථ චුප්පන්නං දෝමනස්සින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති. අයං වුච්චති, භික්ඛවේ, ‘භික්ඛු අඤ්ඤාසි දෝමනස්සින්ද්‍රියස්ස නිරෝධං, තදත්ථාය චිත්තං උපසංහරති(අ).

    While a bhikkhu is meditating—diligent, keen, and resolute—the faculty of sadness arises. They understand: ‘The faculty of sadness has arisen in me. And that has a foundation, a source, a condition, and a reason. It’s not possible for the faculty of sadness to arise without a foundation, a source, a condition, or a reason.’ They understand the faculty of sadness, its origin, its cessation, and where that faculty of sadness that’s arisen ceases without anything left over. And where does that faculty of sadness that’s arisen cease without anything left over? It’s when, as the placing of the mind and keeping it connected are stilled, a bhikkhu enters and remains in the second jhāna, which has the rapture and bliss born of immersion, with internal clarity and mind at one, without placing the mind and keeping it connected. That’s where the faculty of sadness that’s arisen ceases without anything left over. They’re called a bhikkhu who understands the cessation of the faculty of sadness, and who applies their mind to that end.

    ඉධ පන, භික්ඛවේ, භික්ඛුනෝ අප්පමත්තස්ස ආතාපිනෝ පහිතත්තස්ස විහරතෝ උප්පජ්ජති සුඛින්ද්‍රියං. සෝ ඒවං පජානාති: ‘උප්පන්නං ඛෝ මේ ඉදං සුඛින්ද්‍රියං, තඤ්ච ඛෝ සනිමිත්තං සනිදානං සසඞ්ඛාරං සප්පච්චයං. තඤ්ච අනිමිත්තං අනිදානං අසඞ්ඛාරං අප්පච්චයං සුඛින්ද්‍රියං උප්පජ්ජිස්සතී(අ)ති—නේතං ඨානං විජ්ජති. සෝ සුඛින්ද්‍රියඤ්ච පජානාති, සුඛින්ද්‍රියසමුදයඤ්ච පජානාති, සුඛින්ද්‍රියනිරෝධඤ්ච පජානාති, යත්ථ චුප්පන්නං සුඛින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති තඤ්ච පජානාති. කත්ථ චුප්පන්නං සුඛින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති? ඉධ, භික්ඛවේ, භික්ඛු පීතියා ච විරාගා උපේක්ඛකෝ ච විහරති සතෝ ච සම්පජානෝ සුඛඤ්ච කායේන පටිසංවේදේති යං තං අරියා ආචික්ඛන්ති ‘උපේක්ඛකෝ සතිමා සුඛවිහාරී(අ)ති තතියං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති, ඒත්ථ චුප්පන්නං සුඛින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති. අයං වුච්චති, භික්ඛවේ, ‘භික්ඛු අඤ්ඤාසි සුඛින්ද්‍රියස්ස නිරෝධං, තදත්ථාය චිත්තං උපසංහරති(අ).

    While a bhikkhu is meditating—diligent, keen, and resolute—the faculty of pleasure arises. They understand: ‘The faculty of pleasure has arisen in me. And that has a foundation, a source, a condition, and a reason. It’s not possible for the faculty of pleasure to arise without a foundation, a source, a condition, or a reason.’ They understand the faculty of pleasure, its origin, its cessation, and where that faculty of pleasure that’s arisen ceases without anything left over. And where does that faculty of pleasure that’s arisen cease without anything left over? It’s when, with the fading away of rapture, a bhikkhu enters and remains in the third jhāna, where they meditate with equanimity, mindful and aware, personally experiencing the bliss of which the noble ones declare, ‘Equanimous and mindful, one meditates in bliss.’ That’s where the faculty of pleasure that’s arisen ceases without anything left over. They’re called a bhikkhu who understands the cessation of the faculty of pleasure, and who applies their mind to that end.

    ඉධ පන, භික්ඛවේ, භික්ඛුනෝ අප්පමත්තස්ස ආතාපිනෝ පහිතත්තස්ස විහරතෝ උප්පජ්ජති සෝමනස්සින්ද්‍රියං. සෝ ඒවං පජානාති: ‘උප්පන්නං ඛෝ මේ ඉදං සෝමනස්සින්ද්‍රියං, තඤ්ච ඛෝ සනිමිත්තං සනිදානං සසඞ්ඛාරං සප්පච්චයං. තඤ්ච අනිමිත්තං අනිදානං අසඞ්ඛාරං අප්පච්චයං සෝමනස්සින්ද්‍රියං උප්පජ්ජිස්සතී(අ)ති—නේතං ඨානං විජ්ජති. සෝ සෝමනස්සින්ද්‍රියඤ්ච පජානාති, සෝමනස්සින්ද්‍රියසමුදයඤ්ච පජානාති, සෝමනස්සින්ද්‍රියනිරෝධඤ්ච පජානාති, යත්ථ චුප්පන්නං සෝමනස්සින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති තඤ්ච පජානාති. කත්ථ චුප්පන්නං සෝමනස්සින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති? ඉධ, භික්ඛවේ, භික්ඛු සුඛස්ස ච පහානා දුක්ඛස්ස ච පහානා පුබ්බේව සෝමනස්සදෝමනස්සානං අත්ථඞ්ගමා අදුක්ඛමසුඛං උපේක්ඛාසතිපාරිසුද්ධිං චතුත්ථං ඣානං උපසම්පජ්ජ විහරති, ඒත්ථ චුප්පන්නං සෝමනස්සින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති. අයං වුච්චති, භික්ඛවේ, ‘භික්ඛු අඤ්ඤාසි සෝමනස්සින්ද්‍රියස්ස නිරෝධං, තදත්ථාය චිත්තං උපසංහරති(අ).

    While a bhikkhu is meditating—diligent, keen, and resolute—the faculty of happiness arises. They understand: ‘The faculty of happiness has arisen in me. And that has a foundation, a source, a condition, and a reason. It’s not possible for the faculty of happiness to arise without a foundation, a source, a condition, or a reason.’ They understand the faculty of happiness, its origin, its cessation, and where that faculty of happiness that’s arisen ceases without anything left over. And where does that faculty of happiness that’s arisen cease without anything left over? It’s when, giving up pleasure and pain, and ending former happiness and sadness, a bhikkhu enters and remains in the fourth jhāna, without pleasure or pain, with pure equanimity and mindfulness. That’s where the faculty of happiness that’s arisen ceases without anything left over. They’re called a bhikkhu who understands the cessation of the faculty of happiness, and who applies their mind to that end.

    ඉධ පන, භික්ඛවේ, භික්ඛුනෝ අප්පමත්තස්ස ආතාපිනෝ පහිතත්තස්ස විහරතෝ උප්පජ්ජති උපේක්ඛින්ද්‍රියං. සෝ ඒවං පජානාති: ‘උප්පන්නං ඛෝ මේ ඉදං උපේක්ඛින්ද්‍රියං, තඤ්ච ඛෝ සනිමිත්තං සනිදානං සසඞ්ඛාරං සප්පච්චයං. තඤ්ච අනිමිත්තං අනිදානං අසඞ්ඛාරං අප්පච්චයං උපේක්ඛින්ද්‍රියං උප්පජ්ජිස්සතී(අ)ති—නේතං ඨානං විජ්ජති. සෝ උපේක්ඛින්ද්‍රියඤ්ච පජානාති, උපේක්ඛින්ද්‍රියසමුදයඤ්ච පජානාති, උපේක්ඛින්ද්‍රියනිරෝධඤ්ච පජානාති, යත්ථ චුප්පන්නං උපේක්ඛින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති තඤ්ච පජානාති. කත්ථ චුප්පන්නං උපේක්ඛින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති? ඉධ, භික්ඛවේ, භික්ඛු සබ්බසෝ නේවසඤ්ඤානාසඤ්ඤායතනං සමතික්කම්ම සඤ්ඤාවේදයිතනිරෝධං උපසම්පජ්ජ විහරති, ඒත්ථ චුප්පන්නං උපේක්ඛින්ද්‍රියං අපරිසේසං නිරුජ්ඣති. අයං වුච්චති, භික්ඛවේ, ‘භික්ඛු අඤ්ඤාසි උපේක්ඛින්ද්‍රියස්ස නිරෝධං, තදත්ථාය චිත්තං උපසංහරතී(අ)”ති.

    While a bhikkhu is meditating—diligent, keen, and resolute—the faculty of equanimity arises. They understand: ‘The faculty of equanimity has arisen in me. And that has a foundation, a source, a condition, and a reason. It’s not possible for the faculty of equanimity to arise without a foundation, a source, a condition, or a reason.’ They understand the faculty of equanimity, its origin, its cessation, and where that faculty of equanimity that’s arisen ceases without anything left over. And where does that faculty of equanimity that’s arisen cease without anything left over? It’s when a bhikkhu, going totally beyond the dimension of neither perception nor non-perception, enters and remains in the cessation of perception and feeling. That’s where the faculty of equanimity that’s arisen ceases without anything left over. They’re called a bhikkhu who understands the cessation of the faculty of equanimity, and who applies their mind to that end.”

    දසමං.

    සුඛින්ද්‍රියවග්ගෝ චතුත්ථෝ.

    තස්සුද්දානං

    සුද්ධිකඤ්ච සෝතෝ අරහා, දුවේ සමණබ්‍රාහ්මණා; විභඞ්ගේන තයෝ වුත්තා, කට්ඨෝ උප්පටිපාටිකන්ති.





    The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]


    © 1991-2024 The Titi Tudorancea Bulletin | Titi Tudorancea® is a Registered Trademark | Terms of use and privacy policy
    Contact