ชนฺตุสุตฺต

With Jantu

เอวํ เม สุตํ—

So I have heard.

เอกํ สมยํ สมฺพหุลา ภิกฺขู, โกสเลสุ วิหรนฺติ หิมวนฺตปเสฺส อรญฺญกุฏิกาย อุทฺธตา อุนฺนฬา จปลา มุขรา วิกิณฺณวาจา มุฏฺฐสฺสติโน อสมฺปชานา อสมาหิตา วิพฺภนฺตจิตฺตา ปากตินฺทฺริยาฯ

At one time several bhikkhus were staying in the Kosalan lands, in a wilderness hut on the slopes of the Himalayas. They were restless, insolent, fickle, scurrilous, loose-tongued, unmindful, lacking situational awareness and immersion, with straying minds and undisciplined faculties.

อถ โข ชนฺตุ เทวปุตฺโต ตทหุโปสเถ ปนฺนรเส เยน เต ภิกฺขู เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา เต ภิกฺขู คาถาหิ อชฺฌภาสิ:

Then on the Uposatha day of the fifteenth the god Jantu went up to those bhikkhus and addressed them in verse:

“สุขชีวิโน ปุเร อาสุํ, ภิกฺขู โคตมสาวกา; อนิจฺฉา ปิณฺฑเมสนา, อนิจฺฉา สยนาสนํ; โลเก อนิจฺจตํ ญตฺวา, ทุกฺขสฺสนฺตํ อกํสุ เตฯ

“The bhikkhus used to live happily, as disciples of Gotama. Desireless they sought alms; desireless they used their lodgings. Knowing that the world was impermanent they made an end of suffering.

ทุปฺโปสํ กตฺวา อตฺตานํ, คาเม คามณิกา วิย; ภุตฺวา ภุตฺวา นิปชฺชนฺติ, ปราคาเรสุ มุจฺฉิตาฯ

But now they’ve made themselves hard to look after, like chiefs in a village. They eat and eat and then lie down, unconscious in the homes of others.

สงฺฆสฺส อญฺชลึ กตฺวา, อิเธกจฺเจ วทามหํ; อปวิทฺธา อนาถา เต, ยถา เปตา ตเถว เตฯ

Having raised my joined palms to the Saṅgha, I speak here only about certain people. They’re rejects, with no protector, just like those who have passed away.

เย โข ปมตฺตา วิหรนฺติ, เต เม สนฺธาย ภาสิตํ; เย อปฺปมตฺตา วิหรนฺติ, นโม เตสํ กโรมหนฺ”ติฯ

I’m speaking about those who live negligently. To those who live diligently I pay homage.”

Next: โรหิตสฺสสุตฺต • Rohitassasutta • With Rohitassa

The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]

ชนฺตุสุตฺต

With Jantu

YOU MAY ALSO LIKE: