Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation

    สํยุตฺต นิกาย ๕๔ฯ๑๒

    The Related Suttas Collection 54.12

    ๒ฯ ทุติยวคฺค

    Chapter Two

    กงฺเขยฺยสุตฺต

    In Doubt

    เอกํ สมยํ อายสฺมา โลมสกํภิโย สกฺเกสุ วิหรติ กปิลวตฺถุสฺมึ นิโคฺรธาราเมฯ อถ โข มหานาโม สกฺโก เยนายสฺมา โลมสกํภิโย เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา อายสฺมนฺตํ โลมสกํภิยํ อภิวาเทตฺวา เอกมนฺตํ นิสีทิฯ เอกมนฺตํ นิสินฺโน โข มหานาโม สกฺโก อายสฺมนฺตํ โลมสกํภิยํ เอตทโวจ: “โส เอว นุ โข, ภนฺเต, เสโข วิหาโร โส ตถาคตวิหาโร, อุทาหุ อญฺโญว เสโข วิหาโร อญฺโญ ตถาคตวิหาโร”ติ?

    At one time Venerable Lomasavaṅgīsa was staying in the land of the Sakyans, near Kapilavatthu in the Banyan Tree Monastery. Then Mahānāma the Sakyan went up to Venerable Lomasavaṅgīsa, bowed, sat down to one side, and said to him, “Sir, is the meditation of a trainee just the same as the meditation of a Realized One? Or is the meditation of a trainee different from the meditation of a Realized One?”

    “น โข, อาวุโส มหานาม, เสฺวว เสโข วิหาโร, โส ตถาคตวิหาโรฯ อญฺโญ โข, อาวุโส มหานาม, เสโข วิหาโร, อญฺโญ ตถาคตวิหาโรฯ เย เต, อาวุโส มหานาม, ภิกฺขู เสขา อปฺปตฺตมานสา อนุตฺตรํ โยคกฺเขมํ ปตฺถยมานา วิหรนฺติ, เต ปญฺจ นีวรเณ ปหาย วิหรนฺติฯ กตเม ปญฺจ? กามจฺฉนฺทนีวรณํ ปหาย วิหรนฺติ, พฺยาปาทนีวรณํ …เป… ถินมิทฺธนีวรณํ … อุทฺธจฺจกุกฺกุจฺจนีวรณํ … วิจิกิจฺฉานีวรณํ ปหาย วิหรนฺติฯ

    “Friend Mahānāma, the meditation of a trainee and a realized one are not the same; they are different. Those bhikkhus who are trainees haven’t achieved their heart’s desire, but live aspiring for the supreme sanctuary from the yoke. They meditate after giving up the five hindrances. What five? The hindrances of sensual desire, ill will, dullness and drowsiness, restlessness and remorse, and doubt.

    เยปิ เต, อาวุโส มหานาม, ภิกฺขู เสขา อปฺปตฺตมานสา อนุตฺตรํ โยคกฺเขมํ ปตฺถยมานา วิหรนฺติ, เต อิเม ปญฺจ นีวรเณ ปหาย วิหรนฺติฯ

    Those who are trainee bhikkhus … meditate after giving up the five hindrances.

    เย จ โข เต, อาวุโส มหานาม, ภิกฺขู อรหนฺโต ขีณาสวา วุสิตวนฺโต กตกรณียา โอหิตภารา อนุปฺปตฺตสทตฺถา ปริกฺขีณภวสํโยชนา สมฺมทญฺญาวิมุตฺตา, เตสํ ปญฺจ นีวรณา ปหีนา อุจฺฉินฺนมูลา ตาลาวตฺถุกตา อนภาวงฺกตา อายตึ อนุปฺปาทธมฺมาฯ กตเม ปญฺจ? กามจฺฉนฺทนีวรณํ ปหีนํ อุจฺฉินฺนมูลํ ตาลาวตฺถุกตํ อนภาวงฺกตํ อายตึ อนุปฺปาทธมฺมํ; พฺยาปาทนีวรณํ ปหีนํ …เป… ถินมิทฺธนีวรณํ … อุทฺธจฺจกุกฺกุจฺจนีวรณํ … วิจิกิจฺฉานีวรณํ ปหีนํ อุจฺฉินฺนมูลํ ตาลาวตฺถุกตํ อนภาวงฺกตํ อายตึ อนุปฺปาทธมฺมํฯ

    Those bhikkhus who are perfected—who have ended the defilements, completed the spiritual journey, done what had to be done, laid down the burden, achieved their own goal, utterly ended the fetters of rebirth, and are rightly freed through enlightenment—for them, the five hindrances are cut off at the root, made like a palm stump, obliterated, and unable to arise in the future. What five? The hindrances of sensual desire, ill will, dullness and drowsiness, restlessness and remorse, and doubt.

    เย เต, อาวุโส มหานาม, ภิกฺขู อรหนฺโต ขีณาสวา วุสิตวนฺโต กตกรณียา โอหิตภารา อนุปฺปตฺตสทตฺถา ปริกฺขีณภวสํโยชนา สมฺมทญฺญาวิมุตฺตา, เตสํ อิเม ปญฺจ นีวรณา ปหีนา อุจฺฉินฺนมูลา ตาลาวตฺถุกตา อนภาวงฺกตา อายตึ อนุปฺปาทธมฺมาฯ ตทมินาเปตํ, อาวุโส มหานาม, ปริยาเยน เวทิตพฺพํ ยถา—อญฺโญว เสโข วิหาโร, อญฺโญ ตถาคตวิหาโรฯ

    Those bhikkhus who are perfected—who have ended the defilements … for them, the five hindrances are cut off at the root … and unable to arise in the future. And here’s another way to understand how the meditation of a trainee and a realized one are different.

    เอกมิทํ, อาวุโส มหานาม, สมยํ ภควา อิจฺฉานงฺคเล วิหรติ อิจฺฉานงฺคลวนสณฺเฑฯ ตตฺร โข, อาวุโส มหานาม, ภควา ภิกฺขู อามนฺเตสิ: ‘อิจฺฉามหํ, ภิกฺขเว, เตมาสํ ปฏิสลฺลียิตุํฯ นามฺหิ เกนจิ อุปสงฺกมิตพฺโพ, อญฺญตฺร เอเกน ปิณฺฑปาตนีหารเกนา'ติฯ

    At one time the Buddha was staying in a forest near Icchānaṅgala. There he addressed the bhikkhus, ‘Bhikkhus, I wish to go on retreat for three months. No-one should approach me, except for the one who brings my almsfood.’

    ‘เอวํ, ภนฺเต'ติ โข, อาวุโส มหานาม, เต ภิกฺขู ภควโต ปฏิสฺสุตฺวา นาสฺสุธ โกจิ ภควนฺตํ อุปสงฺกมติ, อญฺญตฺร เอเกน ปิณฺฑปาตนีหารเกนฯ

    ‘Yes, sir,’ replied those bhikkhus. And no-one approached him, except for the one who brought the almsfood.

    อถ โข, อาวุโส, ภควา ตสฺส เตมาสสฺส อจฺจเยน ปฏิสลฺลานา วุฏฺฐิโต ภิกฺขู อามนฺเตสิ:

    Then after three months had passed, the Buddha came out of retreat and addressed the bhikkhus:

    ‘สเจ โข, ภิกฺขเว, อญฺญติตฺถิยา ปริพฺพาชกา เอวํ ปุจฺเฉยฺยุํ: “กตเมนาวุโส, วิหาเรน สมโณ โคตโม วสฺสาวาสํ พหุลํ วิหาสี”ติ, เอวํ ปุฏฺฐา ตุเมฺห, ภิกฺขเว, เตสํ อญฺญติตฺถิยานํ ปริพฺพาชกานํ เอวํ พฺยากเรยฺยาถ: “อานาปานสฺสติสมาธินา โข, อาวุโส, ภควา วสฺสาวาสํ พหุลํ วิหาสี”'ติฯ

    ‘Bhikkhus, if wanderers who follow another religion were to ask you: “Friends, what was the ascetic Gotama’s usual meditation during the rainy season residence?” You should answer them like this: “Friends, the ascetic Gotama’s usual meditation during the rainy season residence was immersion due to mindfulness of breathing.”

    อิธาหํ, ภิกฺขเว, สโต อสฺสสามิ, สโต ปสฺสสามิฯ

    In this regard: mindful, I breathe in. Mindful, I breathe out.

    ทีฆํ อสฺสสนฺโต ทีฆํ อสฺสสามีติ ปชานามิ, ทีฆํ ปสฺสสนฺโต ทีฆํ ปสฺสสามีติ ปชานามิ …เป…

    Breathing in heavily I know: “I’m breathing in heavily.” Breathing out heavily I know: “I’m breathing out heavily.” …

    ปฏินิสฺสคฺคานุปสฺสี อสฺสสิสฺสามีติ ปชานามิ, ปฏินิสฺสคฺคานุปสฺสี ปสฺสสิสฺสามีติ ปชานามิฯ

    I know: “I’ll breathe in observing letting go.” I know: “I’ll breathe out observing letting go.”

    ยญฺหิ ตํ, ภิกฺขเว, สมฺมา วทมาโน วเทยฺย—อริยวิหาโร อิติปิ, พฺรหฺมวิหาโร อิติปิ, ตถาคตวิหาโร อิติปิฯ อานาปานสฺสติสมาธึ สมฺมา วทมาโน วเทยฺย—อริยวิหาโร อิติปิ, พฺรหฺมวิหาโร อิติปิ, ตถาคตวิหาโร อิติปิฯ

    For if anything should be rightly called “noble meditation”, or else “divine meditation’, or else “a realized one’s meditation”, it’s immersion due to mindfulness of breathing.

    เย เต, ภิกฺขเว, ภิกฺขู เสขา อปฺปตฺตมานสา อนุตฺตรํ โยคกฺเขมํ ปตฺถยมานา วิหรนฺติ, เตสํ อานาปานสฺสติสมาธิ ภาวิโต พหุลีกโต อาสวานํ ขยาย สํวตฺตติฯ

    For those bhikkhus who are trainees—who haven’t achieved their heart’s desire, but live aspiring for the supreme sanctuary from the yoke—the development and cultivation of immersion due to mindfulness of breathing leads to the ending of defilements.

    เย จ โข เต, ภิกฺขเว, ภิกฺขู อรหนฺโต ขีณาสวา วุสิตวนฺโต กตกรณียา โอหิตภารา อนุปฺปตฺตสทตฺถา ปริกฺขีณภวสํโยชนา สมฺมทญฺญาวิมุตฺตา, เตสํ อานาปานสฺสติสมาธิ ภาวิโต พหุลีกโต ทิฏฺเฐว ธมฺเม สุขวิหาราย เจว สํวตฺตติ สติสมฺปชญฺญาย จฯ

    For those bhikkhus who are perfected—who have ended the defilements, completed the spiritual journey, done what had to be done, laid down the burden, achieved their own goal, utterly ended the fetters of rebirth, and are rightly freed through enlightenment—the development and cultivation of immersion due to mindfulness of breathing leads to blissful meditation in the present life, and to mindfulness and awareness.

    ยญฺหิ ตํ, ภิกฺขเว, สมฺมา วทมาโน วเทยฺย—อริยวิหาโร อิติปิ, พฺรหฺมวิหาโร อิติปิ, ตถาคตวิหาโร อิติปิฯ อานาปานสฺสติสมาธึ สมฺมา วทมาโน วเทยฺย—อริยวิหาโร อิติปิ, พฺรหฺมวิหาโร อิติปิ, ตถาคตวิหาโร อิติปีติฯ

    For if anything should be rightly called “noble meditation”, or else “divine meditation’, or else “a realized one’s meditation”, it’s immersion due to mindfulness of breathing.’

    อิมินา โข เอตํ, อาวุโส มหานาม, ปริยาเยน เวทิตพฺพํ, ยถา—อญฺโญว เสโข วิหาโร, อญฺโญ ตถาคตวิหาโร”ติฯ

    This is another way to understand how the meditation of a trainee and a realized one are different.”

    ทุติยํฯ





    The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]


    © 1991-2024 The Titi Tudorancea Bulletin | Titi Tudorancea® is a Registered Trademark | Terms of use and privacy policy
    Contact