| Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
Show IAST transliterationสํยุตฺต นิกาย ๔ฯ๑๓
The Related Suttas Collection 4.13
๒ฯ ทุติยวคฺค
2. Rule
สกลิกสุตฺต
A Splinter
เอวํ เม สุตํ—เอกํ สมยํ ภควา ราชคเห วิหรติ มทฺทกุจฺฉิสฺมึ มิคทาเยฯ
So I have heard. At one time the Buddha was staying near Rājagaha in the Maddakucchi deer park.
เตน โข ปน สมเยน ภควโต ปาโท สกลิกาย ขโต โหติ, ภุสา สุทํ ภควโต เวทนา วตฺตนฺติ สารีริกา ทุกฺขา ติพฺพา ขรา กฏุกา อสาตา อมนาปาฯ ตา สุทํ ภควา สโต สมฺปชาโน อธิวาเสติ อวิหญฺญมาโนฯ อถ โข ภควา จตุคฺคุณํ สงฺฆาฏึ ปญฺญเปตฺวา ทกฺขิเณน ปเสฺสน สีหเสยฺยํ กปฺเปสิ ปาเท ปาทํ อจฺจาธาย สโต สมฺปชาโนฯ
Now at that time the Buddha’s foot had been cut by a splinter. The Buddha was stricken by harrowing pains; physical feelings that were painful, sharp, severe, acute, unpleasant, and disagreeable. But he endured unbothered, with mindfulness and situational awareness. And then he spread out his outer robe folded in four and laid down in the lion’s posture—on the right side, placing one foot on top of the other—mindful and aware.
อถ โข มาโร ปาปิมา เยน ภควา เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา ภควนฺตํ คาถาย อชฺฌภาสิ:
Then Māra the Wicked went up to the Buddha and addressed him in verse:
“มนฺทิยา นุ โข เสสิ อุทาหุ กาเวยฺยมตฺโต, อตฺถา นุ เต สมฺปจุรา น สนฺติ; เอโก วิวิตฺเต สยนาสนมฺหิ, นิทฺทามุโข กิมิทํ โสปฺปเส วา”ติฯ
“Are you feeble that you lie down?
Or are you drunk on poetry? Don’t you have all that you need? Alone in a secluded lodging, why this sleeping, sleepyhead?”
“น มนฺทิยา สยามิ นาปิ กาเวยฺยมตฺโต, อตฺถํ สเมจฺจาหมเปตโสโก; เอโก วิวิตฺเต สยนาสนมฺหิ, สยามหํ สพฺพภูตานุกมฺปีฯ
“I’m not feeble that I lie down,
เยสมฺปิ สลฺลํ อุรสิ ปวิฏฺฐํ, มุหุํ มุหุํ หทยํ เวธมานํ; เตปีธ โสปฺปํ ลภเร สสลฺลา, ตสฺมา อหํ น สุเป วีตสโลฺลฯ
Even those with a dart stuck in the breast, piercing the heart again and again, are able to get some sleep. So why not I, whose dart is drawn out?
ชคฺคํ น สงฺเก นปิ เภมิ โสตฺตุํ, รตฺตินฺทิวา นานุตปนฺติ มามํ; หานึ น ปสฺสามิ กุหิญฺจิ โลเก, ตสฺมา สุเป สพฺพภูตานุกมฺปี”ติฯ
I don’t lie awake tense, nor do I fear to sleep. The days and nights don’t disturb me, as I see no decline for myself in the world. That’s why I lie down
อถ โข มาโร ปาปิมา “ชานาติ มํ ภควา, ชานาติ มํ สุคโต”ติ ทุกฺขี ทุมฺมโน ตตฺเถวนฺตรธายีติฯ
Then Māra the Wicked, thinking, “The Buddha knows me! The Holy One knows me!” miserable and sad, vanished right there.
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]
