สํยุตฺต นิกาย ๓๕ฯ๕๔

๖ฯ อวิชฺชาวคฺค

สํโยชนปฺปหานสุตฺต

“กถํ นุ โข, ภนฺเต, ชานโต, กถํ ปสฺสโต, สํโยชนา ปหียนฺตี”ติ?

“จกฺขุํ โข, ภิกฺขุ, อนิจฺจโต ชานโต ปสฺสโต สํโยชนา ปหียนฺติฯ รูเป … จกฺขุวิญฺญาณํ … จกฺขุสมฺผสฺสํ … ยมฺปิทํ จกฺขุสมฺผสฺสปจฺจยา อุปฺปชฺชติ เวทยิตํ สุขํ วา ทุกฺขํ วา อทุกฺขมสุขํ วา ตมฺปิ อนิจฺจโต ชานโต ปสฺสโต สํโยชนา ปหียนฺติฯ โสตํ … ฆานํ … ชิวฺหํ … กายํ … มนํ … ธมฺเม … มโนวิญฺญาณํ … มโนสมฺผสฺสํ … ยมฺปิทํ มโนสมฺผสฺสปจฺจยา อุปฺปชฺชติ เวทยิตํ สุขํ วา ทุกฺขํ วา อทุกฺขมสุขํ วา ตมฺปิ อนิจฺจโต ชานโต ปสฺสโต สํโยชนา ปหียนฺติฯ เอวํ โข, ภิกฺขุ, ชานโต เอวํ ปสฺสโต สํโยชนา ปหียนฺตี”ติฯ

ทุติยํฯ