| Tipiṭaka / Tipiṭaka (English) / Saṁyutta Nikāya, English translation |
Show IAST transliterationสํยุตฺต นิกาย ๗ฯ๙
The Related Suttas Collection 7.9
๑ฯ อรหนฺตวคฺค
1. The Perfected Ones
สุนฺทริกสุตฺต
With Sundarikabhāradvāja
เอกํ สมยํ ภควา โกสเลสุ วิหรติ สุนฺทริกาย นทิยา ตีเรฯ
At one time the Buddha was staying in the Kosalan lands on the bank of the Sundarikā river.
เตน โข ปน สมเยน สุนฺทริกภารทฺวาโช พฺราหฺมโณ สุนฺทริกาย นทิยา ตีเร อคฺคึ ชุหติ, อคฺคิหุตฺตํ ปริจรติฯ
Now at that time the brahmin Sundarikabhāradvāja was serving the sacred flame and performing the fire sacrifice on the bank of the Sundarikā.
อถ โข สุนฺทริกภารทฺวาโช พฺราหฺมโณ อคฺคึ ชุหิตฺวา อคฺคิหุตฺตํ ปริจริตฺวา อุฏฺฐายาสนา สมนฺตา จตุทฺทิสา อนุวิโลเกสิ: “โก นุ โข อิมํ หพฺยเสสํ ภุญฺเชยฺยา”ติ?
Then he looked all around the four quarters, wondering, “Now who might eat the leftovers of this offering?”
อทฺทสา โข สุนฺทริกภารทฺวาโช พฺราหฺมโณ ภควนฺตํ อญฺญตรสฺมึ รุกฺขมูเล สสีสํ ปารุตํ นิสินฺนํฯ ทิสฺวาน วาเมน หตฺเถน หพฺยเสสํ คเหตฺวา ทกฺขิเณน หตฺเถน กมณฺฑลุํ คเหตฺวา เยน ภควา เตนุปสงฺกมิฯ อถ โข ภควา สุนฺทริกภารทฺวาชสฺส พฺราหฺมณสฺส ปทสทฺเทน สีสํ วิวริฯ
He saw the Buddha meditating at the root of a certain tree with his robe pulled over his head. Taking the leftovers of the offering in his left hand and a pitcher in the right he approached the Buddha. When he heard Sundarikabhāradvāja’s footsteps the Buddha uncovered his head.
อถ โข สุนฺทริกภารทฺวาโช พฺราหฺมโณ “มุณฺโฑ อยํ ภวํ, มุณฺฑโก อยํ ภวนฺ”ติ ตโตว ปุน นิวตฺติตุกาโม อโหสิฯ
Sundarikabhāradvāja thought, “This man is shaven, he is shaven!” And he wanted to turn back.
อถ โข สุนฺทริกภารทฺวาชสฺส พฺราหฺมณสฺส เอตทโหสิ: “มุณฺฑาปิ หิ อิเธกจฺเจ พฺราหฺมณา ภวนฺติ; ยนฺนูนาหํ ตํ อุปสงฺกมิตฺวา ชาตึ ปุจฺเฉยฺยนฺ”ติฯ
But he thought, “Even some brahmins are shaven. Why don’t I go to him and ask about his birth?”
อถ โข สุนฺทริกภารทฺวาโช พฺราหฺมโณ เยน ภควา เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา ภควนฺตํ เอตทโวจ: “กึชจฺโจ ภวนฺ”ติ?
Then the brahmin Sundarikabhāradvāja went up to the Buddha, and said to him, “Sir, in what caste were you born?”
“มา ชาตึ ปุจฺฉ จรณญฺจ ปุจฺฉ, กฏฺฐา หเว ชายติ ชาตเวโท; นีจากุลีโนปิ มุนิ ธิติมา, อาชานีโย โหติ หิรีนิเสโธฯ
“Don’t ask about birth, ask about conduct; for any kindling can kindle a flame. A steadfast sage, even though from a low class family, is a thoroughbred checked by conscience.
สจฺเจน ทนฺโต ทมสา อุเปโต, เวทนฺตคู วุสิตพฺรหฺมจริโย; ยญฺโญปนีโต ตมุปวฺหเยถ, กาเลน โส ชุหติ ทกฺขิเณเยฺย”ติฯ
Tamed by truth, fulfilled by taming, a complete knowledge master
“อทฺธา สุยิฏฺฐํ สุหุตํ มม ยิทํ, ยํ ตาทิสํ เวทคุมทฺทสามิ; ตุมฺหาทิสานญฺหิ อทสฺสเนน, อญฺโญ ชโน ภุญฺชติ หพฺยเสสนฺ”ติฯ
“My sacrificial offering
“ภุญฺชตุ ภวํ โคตโมฯ พฺราหฺมโณ ภวนฺ”ติฯ
Eat, Master Gotama, you are truly a brahmin.”
“คาถาภิคีตํ เม อโภชเนยฺยํ, สมฺปสฺสตํ พฺราหฺมณ เนส ธมฺโม; คาถาภิคีตํ ปนุทนฺติ พุทฺธา, ธมฺเม สติ พฺราหฺมณ วุตฺติเรสาฯ
“Food enchanted by a spell isn’t fit for me to eat. That’s not the principle of those who see, brahmin. The Buddhas reject things enchanted with spells. Since there is such a principle, brahmin,
that’s how they live.
อญฺเญน จ เกวลินํ มเหสึ, ขีณาสวํ กุกฺกุจฺจวูปสนฺตํ; อนฺเนน ปาเนน อุปฏฺฐหสฺสุ, เขตฺตญฺหิ ตํ ปุญฺญเปกฺขสฺส โหตี”ติฯ
Serve with other food and drink the consummate one, the great seer, with defilements ended and remorse stilled. For he is the field for the seeker of merit.”
“อถ กสฺส จาหํ, โภ โคตม, อิมํ หพฺยเสสํ ทมฺมี”ติ?
“Then, Master Gotama, to whom should I give the leftovers of this offering?”
“น ขฺวาหํ, พฺราหฺมณ, ปสฺสามิ สเทวเก โลเก สมารเก สพฺรหฺมเก สสฺสมณพฺราหฺมณิยา ปชาย สเทวมนุสฺสาย ยเสฺสโส หพฺยเสโส ภุตฺโต สมฺมา ปริณามํ คจฺเฉยฺย อญฺญตฺร, พฺราหฺมณ, ตถาคตสฺส วา ตถาคตสาวกสฺส วาฯ เตน หิ ตฺวํ, พฺราหฺมณ, ตํ หพฺยเสสํ อปฺปหริเต วา ฉฑฺเฑหิ อปฺปาณเก วา อุทเก โอปิลาเปหี”ติฯ
“Brahmin, I don’t see anyone in this world—with its gods, Māras, and Brahmās, this population with its ascetics and brahmins, its gods and humans—who can properly digest these leftovers, except for the Realized One or one of his disciples. Well then, brahmin, throw out those leftovers where there is little that grows, or drop them into water that has no living creatures.”
อถ โข สุนฺทริกภารทฺวาโช พฺราหฺมโณ ตํ หพฺยเสสํ อปฺปาณเก อุทเก โอปิลาเปสิฯ อถ โข โส หพฺยเสโส อุทเก ปกฺขิตฺโต จิจฺจิฏายติ จิฏิจิฏายติ สนฺธูปายติ สมฺปธูปายติฯ เสยฺยถาปิ นาม ผาโล ทิวสํสนฺตตฺโต อุทเก ปกฺขิตฺโต จิจฺจิฏายติ จิฏิจิฏายติ สนฺธูปายติ สมฺปธูปายติ; เอวเมว โส หพฺยเสโส อุทเก ปกฺขิตฺโต จิจฺจิฏายติ จิฏิจิฏายติ สนฺธูปายติ สมฺปธูปายติฯ
So Sundarikabhāradvāja dropped the leftover offering in water that had no living creatures. And when those leftovers were placed in the water, they sizzled and hissed, steaming and fuming. Suppose there was an iron cauldron that had been heated all day. If you placed it in the water, it would sizzle and hiss, steaming and fuming. In the same way, when those leftovers were placed in the water, they sizzled and hissed, steaming and fuming.
อถ โข สุนฺทริกภารทฺวาโช พฺราหฺมโณ สํวิคฺโค โลมหฏฺฐชาโต เยน ภควา เตนุปสงฺกมิ; อุปสงฺกมิตฺวา เอกมนฺตํ อฏฺฐาสิฯ เอกมนฺตํ ฐิตํ โข สุนฺทริกภารทฺวาชํ พฺราหฺมณํ ภควา คาถาหิ อชฺฌภาสิ:
Then the brahmin Sundarikabhāradvāja, shocked and awestruck, went up to the Buddha, and stood to one side. The Buddha addressed him in verse:
“มา พฺราหฺมณ ทารุ สมาทหาโน, สุทฺธึ อมญฺญิ พหิทฺธา หิ เอตํ; น หิ เตน สุทฺธึ กุสลา วทนฺติ, โย พาหิเรน ปริสุทฺธิมิจฺเฉฯ
“When you’re kindling the wood, brahmin, don’t imagine this is purity, for it’s just an external. For experts say this is no way to purity, when one seeks purity in externals.
หิตฺวา อหํ พฺราหฺมณ ทารุทาหํ, อชฺฌตฺตเมวุชฺชลยามิ โชตึ; นิจฺจคฺคินี นิจฺจสมาหิตตฺโต, อรหํ อหํ พฺรหฺมจริยํ จรามิฯ
I’ve given up kindling firewood, brahmin, now I just light the inner flame. Always blazing, always serene, I am a perfected one leading the spiritual life.
มาโน หิ เต พฺราหฺมณ ขาริภาโร, โกโธ ธุโม ภสฺมนิ โมสวชฺชํ; ชิวฺหา สุชา หทยํ โชติฐานํ, อตฺตา สุทนฺโต ปุริสสฺส โชติฯ
Conceit, brahmin, is the burden of your possessions, anger your smoke, and lies your ashes. The tongue is the ladle and the heart the fire altar; a well-tamed self is a person’s light.
ธมฺโม รหโท พฺราหฺมณ สีลติตฺโถ, อนาวิโล สพฺภิ สตํ ปสตฺโถ; ยตฺถ หเว เวทคุโน สินาตา, อนลฺลคตฺตาว ตรนฺติ ปารํฯ
The teaching is a lake with shores of ethics, brahmin, unclouded, praised by the fine to the good. There the knowledge masters go to bathe, and cross to the far shore without getting wet.
สจฺจํ ธมฺโม สํยโม พฺรหฺมจริยํ, มชฺเฌ สิตา พฺราหฺมณ พฺรหฺมปตฺติ; ส ตุชฺชุภูเตสุ นโม กโรหิ, ตมหํ นรํ ธมฺมสารีติ พฺรูมี”ติฯ
Truth, principle, restraint, the spiritual life; the attainment of the supreme based on the middle,
เอวํ วุตฺเต, สุนฺทริกภารทฺวาโช พฺราหฺมโณ ภควนฺตํ เอตทโวจ: “อภิกฺกนฺตํ, โภ โคตม …เป… อญฺญตโร จ ปนายสฺมา ภารทฺวาโช อรหตํ อโหสีติฯ
When he had spoken, the brahmin Sundarikabhāradvāja said to the Buddha, “Excellent, Master Gotama …” … And Venerable Bhāradvāja became one of the perfected.
The authoritative text of the Saṁyutta Nikāya is the Pāli text. The English translation is provided as an aid to the study of the original Pāli text. [CREDITS »]
